Nieuwsbrief

Emma’s mail, 14 maand en een klets

26/02/2017 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Lieve Emma

Ik ben bezig aan een album met een overzicht van 2016 en zit ondertussen aan april. Weet je hoe lang mama al bezig is met dat album? Twee maand. Weet je hoe het komt dat het zo lang duurt? Telkens ik door de foto’s en de filmpjes blader heb ik eerst een uur nodig waarin ik eerst van omgkijkzoschattig doe. Dan selecteer ik effectief foto’s en schrijf ik teksten. Uiteindelijk eindig ik met tien pagina’s voor een maand en moet ik beginnen schrappen. Dat resulteert dan in heel veel in mezelf praten, raad vragen aan je papa, die raad compleet negeren en nog wat zuchten. Op het einde ben ik telkens tevreden met het resultaat, maar nu moet ik toch eerst even schrijven aan jou voor ik verder kan.

Wat gaat de tijd toch snel. Het is een huizenhoog cliché en ook enorm waar. April is gevuld met filmpjes van een rollende baby, een kirrende baby en een brabbelende baby. Op de achtergrond hoor je mij enthousiast roepen van “JAAAAA, BABY! JAAA!”. Weet je wie nu zo enthousiast roept? Op exact dezelfde manier? Jij. Het is een perfecte kopie van hoe ik dat deed naar jou toen je baby was. Geen idee of zoiets normaal is, of dat jij gigantisch hoogbegaafd bent. Hier thuis denken we aan de tweede optie. Iets meer dan veertien maanden oud ben je nu en wanneer je één van je tantes wil horen neem je mijn telefoon en is ‘t van “DADA, TANTE, DAAAADAAAA”. Een keer een belletje doen dus.

Van woordenschat gesproken: jouw arsenaal aan woorden is indrukwekkend. Sleutels, bootjes, poes, tante, gedaan, nog, ja, neen, boek, weg, op, tandjes, nijntje, … En die. Die. Die. Die. Die. Die, wel duizend keer per dag. Of je variant “dedie”. Nu al taalgevoelig. Je kan sinds kort ook stappen. Het begon met kleine stapjes. Tussen twee korte afstanden durfde je stiekem al eens je kans wagen. Soms, wanneer papa of ik je hand loslieten stapte je ook al een pasje of twee alleen. Donderdag kwam daar verandering in. Uit het niets stond je recht en begon je te stappen. Zomaar. Omdat je er zin in had. Goed zo, baby. Lekker doen wat je zelf wil.

De mijlpalen stapelen zich op. We gingen een eerste keer zwemmen. De eerste keer naar een binnenspeeltuin. De eerste keer stappen aan het handje van mama en papa. De eerste keer zwieren in de lucht aan onze handen. Je eerste paar schoentjes. Je tweede paar schoentjes. Je derde paar schoentjes, je vierde paar schoentjes, je vijfde paar schoentjes. Je eerste keer zingen. Je eerste keer telefoneren. Je eerste keer dansen. Je eerste woede-uitbarsting-met-slaande-vuisten-op-de-grond (good times!). Je eerste keer verkleden. Je eerste keer bewust gaan logeren. Je eerste tentoonstelling. Je eerste staartje. Je eerste keer twee staartjes. Zoveel eerste keren, zo snel na elkaar. We staan erbij, kijken er naar, staan verbluft en applaudiseren ons een ongeluk. Wat ben jij geweldig.

Je zit momenteel ook in een papa-fase. Dat hoop ik toch. Ofwel vind je hem echt veel toffer dan mij. Ik kan u dat niet kwalijk nemen, want hij maakt nog steeds dagelijks het lekkerste eten en heeft voor elk goestingske wel een hapje klaar staan. Jij bent dan weer zijn favoriete eter. Ik denk dat je hem bijna liet wenen van ontroering toen je een olijf at en “mmmmmmm” zei met glunderende ogen. Je doet hem in elk geval dagelijks smelten wanneer je hem aankijkt en “dank u” zegt na het nemen van je eerste hap. Oké, misschien vind ik je papa ook het leukst van allemaal. Weet je wat? We zullen hem delen. Hij heeft genoeg liefde (en eten) voor ons allebei. Chansaarts dat we zijn.

De lente komt eraan en ik kijk er zo naar uit.
Weer een beetje meer wereld voor ons om te ontdekken.
Weer enthousiaste Jaaa!’s en duizend foto’s.
Weer meer dagen met jou. Met ons. Met liefde.

Dikke zoen,

Mama

PS: dat van die schoenen blijft tussen ons.

Emma’s mail, maand 11

25/11/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Hey baby!

Hier is de mama. “Oh-ooooohw”, zegt. Hahaha. “Oh-ohw. Oh-ohw. OH–OOOHW”. Ontelbare keren per dag, tijdens het doen van om het even wat. Iedereen is erdoor gecharmeerd en dat motiveert je om het nog veel meer te doen. De laatste twee weken zijn je handjes en klankjes goud waard. Je begint zelfs te beseffen wanneer je ze moet gebruiken. Een voorbeeld? Een voorbeeld:

* We spreken hier over 4u20 ‘s nachts. Jij onmens. Vier uur twintig des nachts, Emma. VIER UUR TWINTIG.
Jij: “Mama! Papa! BOE!” (aan enthousiasme geen tekort)
Ik: “Neen, Emma, neee-eeehn” (aan wanhoop geen tekort)
Jij: “Oh-ooooohw” (aan overtuiging geen tekort)
Wij: “Hihihihi” (aan ouderliefde geen tekort)

Die nacht ben ik opgestaan met u en na een aflevering van Bumba was ik volledig wakker en weer helemaal holderdebolder verliefd op jou. Je hebt zoveel energie, mijn kind. Mamsie heeft gelijk wanneer ze zegt dat je op mij lijkt. Ik ben een van de weinigen die mee kan draven op jouw tempo, de ganse dag door. Elke impuls die je krijgt slorp je op. Je doet dingen na, of gaat gewoon je gangetje en neemt risico’s als een echte stuntman. Wat je dan zo allemaal doet? Je staat recht, stapt aan de zetel en durft zelfs al de zetel te lossen en een stap te verzetten naar papa of mij. Je neemt de stoelen en duwt ze voort en stapt zo enkele stappen. Je klimt op de zetel. Ja, lees het maar nog eens: je klimt op de zetel. Vandaag had jij bijna een blauw oog en ik bijna een hartstilstand. Net op het nippertje heb ik beide kunnen vermijden.

Je woordenschat breidt enorm uit. “Tante” maakt nu ook deel uit van je vocabulaire, net zoals “JEEJ!” en “JA JA JA JA JA!”. We houden hier al ons hart vast voor het moment dat je met evenveel enthousiasme “neen!” zult zeggen. Je kan rollen met een bal in mijn richting en op de grond rijden met een klein autootje. Enorm schattig allemaal. Je groeit als kool. Maat 86 sinds deze week. Ik koop mezelf een ongeluk en jij krijgt overduidelijk al voorkeuren voor bepaalde kledingstukken. Tegenwoordig heb je ook een speldje in je haar en dat is van het het meest vertederende dat er bestaat. Elke keer opnieuw smelt ik en verzucht ik me “mijn meisje”. Yep, mama is nog altijd zot content dat je een meisje bent.

Terwijl ik schrijf denk ik na over de laatste maand en echt waar lieveke: er is niets negatiefs. Echt absoluut niets. Je slaapt goed, eet goed, drinkt goed en je bent zo gezond als een vis. Je charmeert je papa nog steeds met kusjes en knuffels en onderling gniffelen jullie tijdens het eten van olijven. Uw smakenpallet kent geen grenzen. De humor tussen jullie twee trouwens ook niet. Dagelijks doe je de papa brullen van het lachen en wanneer hij dat doet, dan straal jij. Zo geweldig om te zien. Mijn hart ligt meerdere keren per week in een hoopje op de grond omdat er zoveel liefde in mij zit voor jullie twee. Ik hield al zoveel van je papa, maar sinds jij er bent overstijgt het alles. Je leert ons liefhebben op een manier die we niet voor mogelijk hielden.

Emma, toch. De volgende brief is er één aan een meisje van 1 jaar. Het babygehalte gaat er razendsnel uit en ik weet dat je binnenkort een peuter zal zijn. Hierboven is een opsomming van de sprongen die je nam in amper vier weken en elke keer overvalt het mij achteraf hoe je zelf meer en meer je mannetje kunt staan in deze wereld. Hoe ik je (nu al) beetje bij beetje los moet laten terwijl jij met open armen en open hart de wereld in gaat. Je kent me nu al goed genoeg en weet dan ook wel dat ik al meer dan een keer met een krop in mijn keel heb gestaan, verbaasd door het kindje dat je wordt.

Nog deze maand. Nog een maand mijn baby’tje. Erna is het feest.
Onze jurkjes hangen al uit. Alles voor het feest is klaar.
Nu mijn hart nog.

Smoochies,

Jouw (emo)Mama

Emma’s mail, maand 9 en 10

31/10/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Dag Kadetje!

Aangezien je nu al zo opmerkzaam bent op 10 maanden, heb je ongetwijfeld al gemerkt dat de brieven van maand vijf tot nu ontbreken. Het zit zo: voor maand vijf en zes had ik geen tijd of was het moment er net niet en toen dacht ik: “Het is naar de vaantjes” en stopte ik geheel. Precies alsof, wanneer ik even stop met iets, het meteen verloren is. Niet dus. Soms is de mama gewoon een perfectionist en moet ze leren dat het al een keer anders gaat dan gepland. Moeilijk, maar jij doet in elk geval uiterst je best om mij dat duidelijk te maken, geheel terecht. Vandaar dat ik dit hier vandaag uittyp. De vorige maanden lees je wel old skool, geschreven in je albums.

Waar moet ik beginnen met de afgelopen twee maanden? “Het gaat snel”, zeggen de mensen, en voor een keer hebben de mensen gelijk. Je gaat geen stappen vooruit, tegenwoordig, maar sprongen. Lieveke toch, hoe druk is het niet in dat hoofdje van jou? Geen wonder dat je ‘s nachts terug wakker werd en spookte. Je gaat aan een razendsnel tempo vooruit. Je eerste grote nieuwe mijlpaal was praten. Net negen maanden en papa merkte op dat je misschien wel gericht “Papa” zei, en niet enkel “papapapappffrrrtpffrpapapa”. We begonnen erop te letten en oh jawel. Even later zei je duidelijk: “Bal” en “Weg” en “Papa”. Je eerst officiële woordje is dus “Papa” (verrader!). Na “bal” en “weg” volgden “mama”, niet veel erna zei je “tandjes”, “dada” en “tutje”. Niet te schatten, gij. “Tandjes”, want “profiterolleke” is nog te moeilijk, zegt. Je zegt het dan nog eens zeer duidelijk en correct ook. Weet je wel hoe fier wij op jou zijn? Hoe content ik ben, ook? Jij en ik gaan nu al heelder conversaties aan en het is nog maar het begin.

Erna volgde het kruipen. Of eerder een mix tussen schuiven, kruipen en een bewegende handenstand. Wanneer je dat gehaast doet denken je papa en ik soms dat je over de kop zal gaan, maar neen hoor, zeer gericht ga je “katterap” (papa zijn woordje) naar je doel. Twee oktober, dat was de datum dat je voor het eerst kroop. Applaus en gejoel volgden. Natuurlijk hebben we dat gefilmd ook. Alleen rechtstaan deed je voor de eerste keer in bad, maar in mijn hoofd telde dat niet mee, ik weet niet waarom. De dag erop kwam ik thuis van mijn werk en wou je niet slapen. Toen ik je kamer inging stond je na een paar seconden recht. Er volgde direct gejoel, applaus, grote knuffels en enthousiasme van mijn kant. En een oogrol van uw papa, want je moest natuurlijk slapen. Dat was ik even vergeten in al mijn fierheid. Oeps.

Wanneer je de slappe lach krijgt, dan kunnen we hier niets anders dan meelachen samen met jou. Zo’n guitige lach, zeg. Helemaal zoals mij. Je haalt soms kattenkwaad uit en dan zeggen wij zeer streng: “Emma! NEEN” en dan trek je een pruillip. Ook dan moeten wij lachen, maar jij ziet dat niet. Zelfs terwijl je eet kunnen we niet anders dan lachen. Weet je hoe jij nu spaghetti eet? Je legt een sliert op je arm en gaat dan met je mond van je arm naar je hand en zo werk je dat wreed smakelijk naar binnen. Hilarisch. Natuurlijk hebben we dat ook gefilmd, of wat dacht je? Pasta is echt je grote favoriet, net zoals papa zijn zelfgemaakte hummus. Volgens mij besef je ook dat papa achter al dat lekkere eten zit, want meerdere keren per dag bezaai je hem met kusjes en knuffels. Groot gelijk, want ik doe dat ook! Geen man zo goed in knuffels als degene die het meest van ons beiden houdt.

Op de crèche heb je ondertussen een squad. Vriendjes en vriendinnetjes. Je hebt elk kindje en elke verzorgster daar rond je vinger gedraaid. Iedereen is gelukkig wanneer ze jou zien en ik begrijp ze maar al te goed. Wat een geluk hebben wij toch om jou elke dag te zien beleven met zoveel joie de vivre. Dat heb je, ik herken het. Een passie en een vreugde in het leven en alles rond je. Nooit overprikkeld, zelfs niet in een ruimte met wel 50 joelende kinderen, nooit onder de indruk. Alles wordt beleefd met volle teugen. Zolang je papa of ik in de buurt zijn (of de dames van de opvang) kan jij de wereld aan. Je stapt erin en maakt er jouw wereld van. Wat is die wereld mooi. Wij prijzen ons nog elke dag gelukkig dat we zo’n belangrijke rol spelen in die wereld van jou.

Willen we dat zo houden, baby? Een leven lang?
Jij als onze gids. Toon ons jouw wereld.
Wij zullen volgen. Beloofd.

Dikke kus

Jouw Mama

Emma’s Mail, maand 3 & 4

25/04/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Lieve Emma,

Wat ben je snel groter geworden. Zo traag als de eerste weken leken te gaan, zo snel vlogen de laatste voorbij. Het lijkt met momenten wel alsof we een ander kindje hebben gekregen, want het wenen is er quasi volledig uit. De dokter had gelijk: vier maand en de krampjes zijn voorbij. De dagen worden nu gevuld met spelen, ontdekken en lachen. Ik knipper met mijn ogen en je kan iets nieuws. Je rolt dat het een lieve lust is en giert het uit wanneer we van ‘Kiekeboe’ doen. Als ik op YouTube de Spice Girls opzet begin je spontaan te giechelen van contentement (goeie smaak, baby!) omdat je weet dat we gaan dansen en wanneer papa zingt over Urbanus zijn Wereldbol leg je je hoofd tegen hem en geniet je van de rust. Rammelen met je speelgoed doe je helemaal alleen en je maakt er tegelijkertijd een erezaak van om alles in je mond te steken, zelfs je tenen. In de Maxi Cosi wordt er ook niet meer gehuild, maar ontdekt. Sinds eergisteren trek je ook zelf je tutje uit je mond, om dan te proberen die er schuin terug in te steken, wat natuurlijk niet lukt en zorgt voor frustratie die eindigt in een schoon staaltje drama. Van wie heb je dat toch meegekregen?

Het is ongelooflijk hoe hard je op mij lijkt. Ik schrik er soms van hoe vaak ik mezelf nu al tegenkom in jou. Je doet alles met een ongeremd enthousiasme en vol overgave. Wanneer je in bad gaat zijn wij sowieso doorweekt omdat jij van Spetter Pieter Pater doet. Je vrolijkheid gaat gepaard met de breedste lach die ik ooit heb gezien en in een colère kan je zo hard gillen dat zowel je papa als ik ons al luidop hebben afgevraagd of we daar tinnitus van kunnen krijgen. Toen je neef van acht jaar je speelgoed afnam riep je zo luid in frustratie dat hij achteruit deinsde en “volgens mij is ze kwaad” prevelde. Al een chance kan je nog niet met je ogen rollen. Er is één ding die boven alles uitsteekt: babbelen. Altijd, overal, non-stop (zelfs in je slaap!) en tegen iedereen. Wat ben ik content dat jij evenveel babbelt als mij. Buiten jij en ik kan enkel je Tante Dira dat. Daarnet nog babbelde jezelf heerlijk in slaap. Ik luister en lach. Wij gaan nog heerlijke gesprekken hebben later. Dat weet ik nu al.

Je voeding bestaat nog steeds uit enkel afgekolfde moedermelk, maar Emma, een beetje minder zindelijkheid zou toch praktisch zijn. De diepvries zit vol melk en wanneer je flesje uit meer dan 25% ontdooide melk bestaat weiger je die pertinent. Poedermelk wil je ook al niet, dus kolf ik mezelf een ongeluk. De nieuwe reserve wordt zelfs gepasteuriseerd voor we het invriezen. Toegegeven; het is motiverend wanneer je met grote ogen staart en lacht op het moment ik mijn kolf aansteek. “Daar is mijn eten”, zie ik u denken en je hebt nog gelijk ook. Dat wil tegelijkertijd wel zeggen dat uw papa uw grootste held zal worden, want dit is de enige keer in je leven dat ik zo vaak voor jouw eten zal zorgen. Al een chance, want ook al vind je mijn melk nu he-le-maal geweldig, wacht maar tot je zijn kookkunsten zal proeven. Hemels en speciaal voor ons alleen. Wat hebben wij meisjes toch geluk met zo’n held in ons leven.

De zorgen die ik voor jou heb zijn er van loslaten. Je slaapt al twee keer een uur in je park, helemaal alleen met je Nijn Konijn. De eerste keer dat je dat deed heb ik een uur naar je gestaard in verwondering. Zelfstandig, in je park. Bijna had ik alle hoop opgegeven voor dat ding. Na je tukje daar nemen we je in de drager en tuk je nog eens dicht bij papa of mij, voorlopig toch nog, want je lijkt te evolueren naar één tukje ‘s ochtends en één ‘s avonds. Weeral zo’n mijlpaal. Je ging zelfs al een paar uur naar babysits. Erna was er een volledige nacht bij Tante Wendy en Parrain. Wat kostte mij dat moeite. Voorlopig gaan we dat toch niet meer doen, want dat is niet goed voor mijn hart. Voorlopig blijf je ‘s nachts lekker dicht bij mij en de wereld mag er het zijne van denken. Jij slaapt al een week of acht van 20u00 tot 19u00 rustig door, dus wij winnen sowieso. High five!

Toch komt er het grote loslaten. Straks is een groot moment voor ons twee, want je gaat voor het eerst naar de crèche. Het is nog niet voor echt. Het wordt een wendagje en ik blijf in de buurt voor mocht het nodig zijn. Het zal niet nodig zijn, want de mensen die daar werken zijn professionals en hoe gek dat ook klinkt: het maakt me wat verdrietig, want ik moet je nu echt loslaten. Je bent mijn kleine meisje, mijn baby’tje, de miniversie van mezelf en er is een deel van mij dat je heel dicht bij mij wil houden, hier in onze eigen wereld. Tegelijkertijd is er een deel van mij dat de nood heeft aan een (volwassen) leven waar ik meer ben dan alleen maar mama. “Het is tied, kiendje”, zou mijn mama zeggen en je zal dat wel nog leren: mama’s hebben altijd gelijk.

Toen we datums gingen prikken in de crèche voor de officiële start was je mee en het beviel je precies wel wat je zag, dus leef ik op hoop dat je het ginder helemaal de max zal vinden. Als de trend zich voortzet wat dat karakter betreft zal je snel genoeg de baas willen spelen en zal het nog lukken ook. Zeven kilogram en tweeënzestig centimeter. Zo klein, maar wel veel groter dan tijdens week twaalf. Helemaal anders, sterker en mondiger. Je bleef negen weken langer bij mij dan mijn moederschapsverlof en dat was ook echt nodig. Volgende week is het voor echt. Drie dagen per week ga je dan naar de crèche en het zal dan alleen maar sneller gaan.

Eerst nog deze week. Een laatste week in onze cocon.
Vol ik hou van jou’s, gebabbel, dansen en zingen.
Wij tweeën, hier samen, …

Smoochies,

Jouw Mama.

Emma’s Mail, maand 1 & 2

20/02/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Lieve Emma

Deze brief heb ik al honderd keer geschreven en verwijderd. Nooit goed genoeg. Te houterig. Te cliché. Te hard. Te zacht. Ik ging zelfs andere mama’s hun brieven lezen en verzuchtte me bij de schoonheid ervan. Jaloers, dat was ik ook een beetje, omdat zij dat wel kunnen en ik niet. Je brief voor maand één is er daardoor zelfs helemaal niet gekomen. Ik wou wel, maar wat ik ook probeerde: niets was goed genoeg. Dat vat meteen mijn eerste zes weken als jouw mama samen. Het gevoel dat ik niet genoeg kan, dat ik niet genoeg weet en dat alles gigantisch in het honderd loopt. Er was zoveel dat ik dacht te weten, mijn dotje. Ik was er zo zeker van dat wij goed voorbereid waren op jouw komst en ook al zat de diepvries vol eten en lagen al je kleertjes klaar, toch waren we niet voorbereid. Wat had ik de impact die je op ons hebt onderschat. Die is zo allesoverheersend. Dat gaat alle rationaliteit voorbij.

Wanneer je verkrampt, zichtbaar pijn hebt en dan heeeel hard krijst, dan stopt de wereld en breekt mijn hart in duizend stukjes. Dan is er niets nog belangrijk en wil ik je enkel helpen. Je papa staat er dan een beetje verweesd naar te kijken en doet nog maar eens een rondje “sssshhhht” bij jou, of bij mij, of bij ons samen. Weet je, je mama is een controlefreak (verrassing!) en wou antwoorden en oplossingen. Jij moest stoppen met pijn hebben en iemand moest je helpen. Ondertussen weet ik dat het zo simpel niet is. De tijd zal je moeten helpen, samen met de gekke Duitse osteopaat. Wij geloven daar eigenlijk niet in, meisje, maar het doet je goed, dus gaan we met plezier naar hem. Zo werkt dat ouderschap. Alles voor een gelukkig kindje. Voorlopig toch. Wanneer je zestien bent en een Iphone 32 wilt zal “alles” relatief blijken. Zo werkt dat ouderschap, helaas voor u, ook.

Nu ben je twee maand. De volledige negen weken en het is heel snel veel leuker geworden. Mijn kind toch. Je lacht naar ons. En hoe, Emma? Geen half gelukte grijns, neen. Een gezicht vol van het grootste geluk dat er bestaat, inclusief schattige geluidjes. Je hebt zelfs putjes in je wangen! Dat grote geluk bewaar je voor mij en wat koester ik die momenten. “Geniet”, zeiden mensen, en nu begrijp ik ook wat ze bedoelden. Oh en of we genieten. We genieten met volle teugen. “We”, ja, want buiten mij krijgt er nog één iemand jouw mooiste lach: je papa. Daar komt dan nog een blik vol herkenning en glinsterende oogjes bij en ook hij kan dan niets anders dan helemaal wegsmelten. Jouw papa heb ik speciaal voor ons gezocht. Je verdient enkel het beste en dat begint bij hem. Wees je wel wat rustig? Want gelijk je hem nu rond je vinger draait zal je pas mogen uitgaan op je dertigste, en dat is misschien wat oud, ook al woon je in ‘t Meetjesland.

Ik ken je beter en beter, mijn dotje, en ik kan je ook beter helpen daardoor. Je favoriete plekje blijft dicht bij mij in de draagdoek en ook al vind ik dat fantastisch, toch is er een deel van mij bezorgd. Hoe moet dat straks in de crèche? Word je niet te aanhankelijk? Ga je de wereld wel snel genoeg ontdekken vanuit zo’n doek? Ze houden me bezig, die vragen, maar we hebben nog wat tijd. Ik hou ze voor later, wanneer je groter bent. En ook al weet ik dat die periode er snel genoeg zal komen, toch wil ik er mij nu nog geen zorgen over maken. Eerst hier en nu. Bij mij, op mij en tegen mij.

Soms wil ik momenten van hier en nu in een doosje stoppen en bewaren voor altijd. Hoe je je lippen tuit wanneer je in slaap valt. Hoe je smakt na het drinken van een fles. Hoe gefascineerd je kijkt naar je eerste knisperboekje. Je handje hard nijpend rond mijn vinger. Je adem op mijn borst wanneer je in de doek zit. Die grote blauwe ogen die mij aankijken vol herkenning. Je zoete babygeur. De gelukzalige grijns die je hebt wanneer we je een bad geven. Je mini-baby-gesnurk. Je geweldige pamperkontje. Je verwonderde blik. Je kleine voetjes. En ook al probeer ik al die momenten vast te leggen op foto, het is tevergeefs, want ze zijn te mooi.
Ik grif ze in mijn hart en sla ze op in mijn hoofd voor altijd.

Voor altijd, Emma.
Wij, vol liefde, voor jou.
Ik hou zoveel van je.

Liefs,

Jouw mama.