Big City Life

Over touroperators en heet water

12/07/2017 - Filed Under: Big City Life

Mijnheer Bellot,

Onlangs vloog een mama met haar dochter van België naar Spanje. Tijdens de vlucht werd hen een drankje aangeboden en ze koos voor koffie. Elke ouder begrijpt meteen waarom. Cafeïne is soms onze reddingsboei. Kort na het inschenken liep het mis en de mama kreeg het hele bekertje over haar dijbenen. Op de vlucht was er commotie en niemand wist wat te doen, ook het vliegtuigpersoneel niet. Een medepassagier die verpleegster bleek te zijn kwam als reddende engel en bood verlichting. Al een geluk, want al snel ging de verbrande vrouw even in shock. Uiteindelijk kreeg ze pijnstilling toegediend die de verpleegster zelf op zak had.

Toen de landing werd ingezet moest de vrouw zich terug aankleden (over de brandwonden!) en 20 minuten lang de pijn verdragen in haar stoel. Eens geland kreeg ze medische bijstand. Tweedegraads brandwonden luidde het verdict van een fulminerende dokter die enkel onbegrip had voor het handelen van de vliegtuigmaatschappij.

De touroperator beweert dat zo’n hete vloeistoffen nodig zijn omdat de koffie anders te koud is. Op de vraag wat er nu gaat gebeuren krijgt zij het antwoord dat de procedure voor klachten zes weken duurt. Zes weken. Bijna de ganse schoolvakantie lang. Enkele weken geleden raakte al een meisje zwaar verbrand en nu weer iemand, op een haar na van haar vijfjarige dochter. De touroperator laat deze vrouw gruwelijk in de steek, zij doen namelijk niet aan persoonlijk contact. Voor haar is het te laat, maar anderen kunnen beschermd worden.

Een ongeval is snel gebeurd en iedereen zal getuigen dat ik koffie naar waarde kan schatten maar u en ik weten allebei dat het beter kan. Daarom richt ik mij tot u, mijnheer de minister. Is het geen tijd voor een algemene richtlijn inzake EHBO op vliegtuigen, ook in het geval van brandwonden? Wij zijn een land met internationaal aanzien dankzij ons brandwondencentrum in Neder-over-Heembeek. Niet lang geleden verzuchtte één van hun topdokters op televisie dat het zonde is dat kinderen gewond blijven geraken door ongevallen met hete vloeistoffen.

Ik weet zeker dat ze u daar graag zullen adviseren.

Een gat in tinternet

07/07/2017 - Filed Under: Big City Life

Via een gat in tinternet belandde ik op de blog van I. in het jaar des heren 2006. Ik zag allemaal korte stukjes en vroeg mij af waarom dat nu eigenlijk niet meer kan.

Het zou zo makkelijk zijn. Ge bedenkt u iets, typt dat in de app en hopla, blogpostje klaar. Dan hebt ge wel geen fancy foto’s en tegenwoordig zijt ge dan ook geen #influencer, peins ik. Al chance kan mij dat niets schelen, want wij zijn sowieso cool genoeg. Waarom anders zou ons gezin van #testkeuken mogen doen voor MmeZsaZsa? Dat is uit pure coolness. Zie alhier.

Van waar dit opeens uitkomt? Er staan vier manden strijk, van die grote, geen kleintjes, en dat is mijn schuld. Wij lieten dat namelijk doen via dienstencheques, maar toen besliste ik dat dat te duur was en dat ik alles wel zelf ging doen. We zijn zes weken later en de was stapelt zich op. Af en toe is er ‘s ochtends een paniekske en dan moet ik rapraprap wat strijken. Het kan zo niet verder, dat weten we allemaal, dus had ik besloten ik deze ochtend een strijkmarathon doen.

Nu zit ik hier samen met al mijn principes al een ganse ochtend te tokkelen op mijn gsm terwijl ik de was negeer. Binnen een uur moet ik gaan werken. Maar kijkt: er is wel geblogd. Hoera! Good times.

Over hoofddoeken en kerststalletjes #40dagenbloggen

14/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Big City Life, Feminisme

Waarmee heb je het moeilijk als volwassene?

Met dagen zoals vandaag heb ik het moeilijk. Dagen waarop ik in de auto stap, de radio aanzet en het nieuws het ene gif na het andere spuwt. In Amerika is alles nog steeds van de pot gerukt. Erdogan haalde Srebrenica boven en daarna hoorde ik ook nog dat het Europese Hof van Justitie vandaag besliste dat privébedrijven in de Europese Unie het recht hebben om (onder voorwaarden) gesluierde moslima’s niet aan te nemen of te ontslaan omdat ze een hoofddoek dragen. Op Twitter vertaalde zich dat in Theo Francken die zei dat Unia werd teruggefloten door Europa. Die mens zijn tijdslijn is echt plezant. Je zou denken dat het dan al avond was, maar neen hoor: enter Sarah Smeyers.

Die beslissing van het Europese Hof vind ik ontzettend moeilijk om te verteren. Hoe komen ze erbij om zoiets te laten gebeuren? Ontslaan wegens het dragen van een hoofddoek. Niet omdat mensen er aanstoot aan kunnen nemen (phulease, go fuck yourself), neen, omdat ze een ideologische en religieuze neutraliteit willen mogelijk maken. Ik hoorde daarnet de woordvoerder van een bedrijf op de radio zeggen: “Als er een vacature is en we hebben twee kandidaten met dezelfde capaciteiten, een met hoofddoek en een zonder hoofddoek, dan nemen we die zonder hoofddoek”. Zomaar. Op de radio. Hoppa! En dat is geen discriminatie? Religieuze en ideologische neutraliteit is onbestaand, want wij zijn mensen. En je kan dat zoveel proberen te verbieden als je wil, dat haalt maatschappelijk niets uit, behalve dat je gesluierde vrouwen een hak zet en hen berooft van kansen die niet–gesluierde vrouwen wel hebben. Trouwens, welke wijze filosoof zei ook alweer: “Ik heb me enkel verzet tegen het wegnemen van de kerststal omdat “mensen zich eraan storen”. Ik verzet me tegen het opgeven van tradities omdat enkelingen zich tegenwoordig aan zowat alles storen.”. Oh juist, mijnheer Theo Francken, zo’n vier maand geleden. Wist je dat niet (meer)? Jezus is traditie en Mohammed is de bron van ‘t kwaad. Dat lijkt hard, maar dat is ‘voor verandering’, snapt u?

We zijn nog niet klaar hoor. Er is nog Sarah Smeyers. Die bedacht dat het wel plezant zou zijn om een voorstel te doen dat voor het laatst Europees werd geïmplementeerd in nazi-Duitsland. “Reichsbürger ist nur der Staatsangehörige deutschen oder artverwandten Blutes, der durch sein Verhalten beweist, daß er gewillt und geeignet ist, in Treue dem deutschen Volk und Reich zu dienen.”, dat dus, maar dan vervlaamst. Want ook dat is ‘voor verandering’, tegenwoordig. Maak u geen illusies, haar voorstel komt er niet door hoor. Er zitten zoveel gaten en hiaten in dat gedrocht dat je zou kunnen vermoeden dat Hot Marijke erachter zit. Waarom het dan wordt gedaan? Zo blijven de migranten in een negatief daglicht, want beeld u eens in dan 30% van het sluikende racisme in dit land zou gaan liggen. Waar zouden we dan uitkomen? Wat voor een maatschappij zouden we dan niet hebben zeg, zonder al dat aanwakkeren van haat en populisme? Misschien één waar mensen na twee weken niet vergeten in vraag te stellen waarom zowat elke fucking centrum- en rechtste politieker zijn of haar zakken vult terwijl er dagelijks kinderen moeten rondtsjoolen in ‘t land op zoek naar een slaapplek.

Vandaag had ik het er moeilijk mee, ja.
Ik hoop van u ‘t zelfde.

Vandaag schreven we geschiedenis

21/01/2017 - Filed Under: Big City Life, Feminisme

Vandaag ging ik zeker een blogpost schrijven. Hoe die eruit zal gaan zien weet ik nog niet. Geduld, je zal het samen met mij lezen. In mijn hoofd heb ik namelijk de ganse dag door stukjes geschreven. Een brief aan mijn mama, om haar te bedanken voor mijn feministische opvoeding. Een brief aan Emma, om haar uit te leggen hoe belangrijk vandaag is. Een brief aan alle vrouwen in dit land en ver daarbuiten. Een tekst over hoe de maatschappij evolueert. Een overzicht van wat er allemaal gebeurd is vandaag. Zoveel woorden, zoveel gevoelens en zo lang gewacht tot dit moment er was.

Mijn gedachten blijven terug gaan naar gesprekken die ik had met vriendinnen, familieleden, collega’s en andere vrouwen in mijn leven. In de 73 dagen die zaten tussen de overwinning en de eedaflegging van de Amerikaanse President leek het wel alsof elke vrouw rondom mij een klap in het gezicht had gekregen. Het leek niet alleen zo, het was voor ons echt zo. We stelden ons vragen over onze positie in de maatschappij en twijfelden aan onszelf. We haalden herinneringen op en verzakten in moedeloosheid en verzuchtingen.

Er was de vrouw die lijdzaam heeft moeten toezien hoe haar zus werd verpletterd door het patriarchaat omdat ze het had aangedurfd om seksuele intimidatie aan te kaarten op haar werk. Er was de jonge enthousiaste stagaire die kansen zag verdwijnen omdat ze niet kon lachen met het harde seksime die ze op haar stageplek ervoer. Er was de jonge moeder die publiek werd aangevallen omdat borstvoeding geven betekent dat de contouren van een borst zichtbaar zijn. Er was ik, Romina, die fysieke seksuele intimidatie ervaarde en te horen kreeg dat het bedoeld was als een mopje. De verhalen en ervaringen kwamen en samen met hen kwamen de gevoelens van frustratie en machteloosheid.

“Hoe kan het dat dit al jaren gebeurt en dat er niets verandert? Dat wij allemaal zo’n sterke vrouwen zijn, maar tegelijkertijd ook zo over ons heen laten lopen? Zal dat eigenlijk ooit veranderen? Ik ben dat zo beu”, zuchtte ze. Met tranen in haar ogen ging ze verder, “Want soms denk ik dat het gewoon altijd zo zal zijn, dat er nooit iets zal veranderen en dat, wanneer het erop aankomt, wij altijd alleen staan”. Vijfentwintig is ze, en ik als vrouw, moeder, en vriendin van tweeëndertig jaar had er geen antwoord op. Ze raakte mij zo diep dat ook ik, op dat moment, mijn tranen moest bedwingen. Deze ochtend stuurde ik haar een bericht. “Volg vandaag maar, goed voor uw faith in humanity” en ze antwoordde dat ze dat van plan was. We bleven doorheen de dag links en foto’s sturen. “Echt: mijn hart is warm”, zei ze en ze sloot af met “oommgggggggggggggggg WORLD <3”. Ze had haar antwoord, wist ik, en ik ook.

Het is voorbij. De dagen en momenten dat wij over ons laten lopen zonder dat daar gevolg aan komt zijn geteld. Naar schatting 2,5 miljoen mensen in 673 steden ging in de afgelopen 24 uur de straat op. Ze deden dat massaal en wereldwijd. Een duidelijk signaal naar alle leiders overal ter wereld. Nog nooit kwamen zoveel mensen op zoveel plaatsen samen om hun punt duidelijk te maken, tot vandaag. 21 januari 2017. Geen woorden kunnen beschrijven hoe fier ik ben dat hier deel van uitmaak. Hoe hoopvol en vastberaden ik ben en hoe sterk dit signaal is geweest naar iedereen die deel uitmaakt van een minderheid. Bedankt, allemaal. Iedereen die meedeed, zowel actief als passief, bedankt voor vandaag.

We schreven geschiedenis. We deden dat met roze mutsjes op, vreedzaam, vol humor en met een gezamenlijke boodschap: We won’t back down.

Alle info over de Women’s March vind je hier.
Artwork is hier openbaar beschikbaar en downloadbaar voor iedereen.

Die Pressdays, wat is dat eigenlijk?

23/11/2016 - Filed Under: Big City Life

Dat is de vraag die ik ontelbare keren voorgeschoteld kreeg toen ik naar aanloop van de pressdays iemand erover vertelde. Vrienden, beginnende bloggers, collega’s of familie stelden mij allemaal dezelfde vraag. Aangezien ik iemand ben van-den-uitleg, bedacht ik me dat het misschien een goed idee zou zijn om jullie dat allemaal eens haarfijn uit te leggen. Zet u neer, pakt een koffie en koekske, het is er tenslotte het weer voor.

Waar zijn de pressdays en wie organiseert ze?
De pressdays zijn twee keer per jaar in Antwerpen en duren twee dagen. Tijdens die pressdays openen bepaalde PR-bureaus hun deuren en stellen ze de nieuwe collecties voor van merken die ze vertegenwoordigen. Die merken variëren enorm. Dat gaat van Ikea, Carrefour en Disneyland tot Louise Mertens, Nike en Lego. In overleg met de merken tonen ze de nieuwe collecties voor het aankomende seizoen. Sommige brands sturen hun Visual Merchandiser, anderen laten het volledig over aan het persbureau zelf. Wel is er steeds een concept, zodat je tijdens je bezoek in een soort van flow (hatelijk woordje vind ik dat) zit en alles elkaar logisch opvolgt. Zo krijg je dus één ruimte vol nieuwe collecties van verschillende merken in een keer.

Hoe geraak je aan een uitnodiging?
Pressdays, dat zijn dus persdagen (high five als je nu denkt aan bevallen). Je kan wel iets zeggen over ondergetekende, maar niet dat ze pers is of journalist. Ik voel mezelf ook helemaal niet zo. Een blogger, dat ben ik, en het laatste jaar ook vaak een #mamablogger. Op deze blog probeer ik een secuur evenwicht te bewaren tussen de gesponsorde posts, omdat ik het schijt heb aan collega’s die elke post vol merken steken. Het is hun gegund en hun keuze, maar als lezer haak ik af. Op Instagram durf ik dat al wat meer doen, maar enkel als ik geloof in het product of merk, dus al je de nieuwe Mercedes wil bewonderen die ik onlangs kreeg is het daar te doen (Hahaha). Geen idee dus waarom ik drie jaar geleden voor het eerst uitgenodigd werd. Ik durf te hopen dat het is omdat mensen graag mijn blog lezen.

Hoeveel gratis goodies zijn er?
Er is zo’n beeld, van bloggers die elke dag de facteur zien zeulen met pakketjes voor hen, in ruil voor een blogpost of Instagram foto. Die zullen ongetwijfeld bestaan en ik adviseer ze vooral om 10 euro in een envelopje te steken voor hun postbodes nieuwjaar. Op de Pressdays krijg je bij bepaalde bureaus producten van de merken die ze vertegenwoordigen en dat is zeer uiteenlopend. Dat gaat van noodles en schuimwijn tot een broche en notitieschrift. Dit jaar ging ik naar vijf persbureaus en in totaal had ik vier papieren tasjes (vergelijkbaar met de kleine tasjes van Sissy-Boy) vol producten en ook een fles schuimwijn. Het lief is daar vooral wreed content mee, want vaak is het eten. Een content lief kookt goed en veel, dus dat maakt mij dan weer content. Bij vier persbureaus kreeg ik een rondleiding, bij één niet. Bij twee persbureaus kreeg ik een rondleiding en geen goodies.

Als je het niet doet voor de goodies, waarom dan wel?
Bij het eerste bureau kwam ik binnen en stonden er klanten van mij. Er werd onmiddelijk begroet, gepraat en gelachen. Fabienne van het persbureau kwam erbij staan en we praatten over Gent en over de producten. Over tapenades en wat daar goed bij kan smaken. Er vloog een uur voorbij en ik was helemaal in mijn sas. Bij het tweede persbureau was ik buiten in een kwartier. Het derde was er weer één waar ik begroet werd en mensen kende. Andrew gaf me een rondleiding en ik smulde van zijn uitleg. Als je zelf in de retail werkt zijn onwijs veel zaken interessant. Echter, toen hij zei dat Disneyland een klant is van hen heb ik overwogen om te zeggen: “OMG DISNEYLAND. ZEG ME WAT IK MOET DOEN OMG OMG BELLE EN MINNIE EN ASSEPOESTER EN AAAHMAAAGAAAAAAD!”, maar in plaats daarvan heb ik gewoon mijn ziel te koop aangeboden. Je begrijpt dat wel, het is Disneyland (als je dit leest: offer still stands. Mijn ziel voor Mickey). Het vierde bureau was ook met rondleiding en weer leerde ik bij. Ik zag de nieuwe collectie van veel merken, waaronder Levi’s. Wij verkopen dat op het werk, dus ja, dan word ik de productnerd. Ook in dit bureau kwam ik mensen tegen die ik ken, dus we deden weer van praten en ik word daar echt gelukkig van. Het laatste bureau idem. Praten praten praten en leren leren leren. Mijn nieuwsgierigheid die gevoed wordt via veel impulsen is echt zalig.

Er wordt vaak geheimzinnig gedaan over de pressdays en ik snap dat in het huidige blogklimaat wel. Het lijkt erop dat iedereen gratis gerief wil krijgen, maar tegelijkertijd niet wil dat lezers dat weten. “You do You”, leerde een wijze blogtante mij, en ik ben daarmee akkoord. Krijg je graag gratis dingen? Blog erover, schreeuw het van de daken en leef u uit met tutorials en HR foto’s met perfecte belichting. More power to you, maar doe niet hypocriet.

En aan jullie, de lezer: weet dat niet iedereen zo is en dat het soms klote is, wanneer je een foto neemt van je dagcrème en cleanser waar je 179 euro voor betaalde (als je nu goed luistert hoor je het lief stikken in zijn eten), om dan te horen: “van wie kreeg je die producten op uw Instagram?”. Dat idee van “Elke blogger is een freeloader” is een beetje irritant en ik had nooit verwacht daar mee te zitten, maar kijk: hashtag firstworldproblems. Enfin: je weet nu wat de persdagen zijn en wij oudjes bloggen gezapig door, misschien zelfs ooit over Disneyland (ziel nog steeds te koop #ILOVEBELLE).

De foto’s hieronder zijn degene die ik stuurde naar het lief. De pressdays door mijn ogen, voor een sfeerbeeld heb ik er zelfs de originele tekst onder geplaatst.

Hahaha, dees is ontworpen voor mij #teamtuksjedoen

Gedroogde dingens om in Gin te doen ofzo, naar ‘t schijnt keigoe!

BOE! 😀

Kent gij dees? Greenpan. Groot is USA, maar Belgisch merk. Topkwaliteit, zeggen ze.

Kent gij dees? Greenpan. Groot in USA, maar Belgisch merk. Topkwaliteit, zeggen ze.

Ines al gezien, Annelore en Rob ook. Lol trouwens, bij het eerste bureau waren er klanten!

Dochter van haar moeder en beste vriendin van het kind in mij

07/11/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma, Plog

Ze is tien maand en half. Vorige week dinsdag laste ik een mama-dochter dag in. Meisjesdag, een dag vol activiteiten waar zij en ik zot van zijn. De dagen ervoor plande ik al in mijn hoofd vanalles in en er was zelfs bijna een aftelkalender. Al een chance dat ik te lui ben om zoiets te maken. De dinsdag brak aan en ‘s ochtends vertrok ik met de baby richting mijn ouders. Feestdag, iedereen was er thuis, dat komt niet zo vaak voor, dus we genoten van alles rond ons. Emma genoot ook, want mijn mama heeft er haar missie van gemaakt het kind te voederen. Emma vindt de missies van mijn mama leuk en kan zich daar helemaal in vinden. Match made in heaven, die twee.

Na het eten trokken we richting Oostende. Dicht ingepakt stapten we door het sprookjesbos in ‘t Leopoldpark (ge weet wel, niet ver van Dikke Mathilde) en Emma besefte er misschien niet veel van, maar het deed gewoon deugd om samen te stappen en te praten. Erna gingen we naar het centrum. Oktoberfoor! Hoogmis aan de kust en meteen een gigantische katapult naar mijn kindertijd. Haar peter (mijn broer) was er ook met zijn lief en samen gingen we op schok.

Je hebt van die baby’s die overweldigd raken door licht en muziek. Door drukte, veel volk en een overload aan geuren en impulsen. Dan is er Emma, dochter van haar moeder, die alles in zich opneemt en er hyperactief-enthousiast-content van wordt. Met open mond keek ze naar de Take-Off en ik zag haar peinzen “later als ik groot ben, dan ga ik er op”, dus beloofde ik daar plechtig dat het binnen een paar jaar aan ons was. Ze lachte. Erna zetten we verder naar de eendjes. Ze doet dat graag, eendjes vangen, en goed ook, dus smeet ik er 10 euro tegen zodat ze meteen 29 stuks kon vangen, want 13 stuks, dat is pas echt voor baby’s. Daar doen wij niet meer aan mee. 29 eendjes en boten werden gevangen. Het kind lachte, gierde en was mega-enthousiast. Ik deed mee en mijn broer trok foto’s.

Toen was er nog het hoogtepunt. De draaimolen. Weet gij wel hoe tof dat is? Een draaimolen? Daar kunt ge op een paard zitten en in een auto en een vliegtuig en muziek en alles flikkert en iedereen zwaait en er is een bal! En. Een. Flosh. OHMAGOD. Hou ons tegen of we gaan er nooit meer af. De peter kocht drie tickets en wijle weg. Eerst het paard, dan een auto en dan nog een auto. Ze stond recht in de auto’s en zwaaide zoals een prinses. Ik zei dat ze voorzichtig moest zijn en zij lachte mij uit (ze is nog te klein om met haar ogen te rollen). Ze gierde het uit en deed ontelbare keren van “Mama! Dada! Bal! Oh! Oooh! OOOOHHHH!!” en ik deed mee.

We hadden zoveel leute, dat kunt ge amper geloven. ‘s Avonds hebben we de oren van het lief (de papa) zijn kop getaterd. We hebben nog eens gedemonstreerd hoe we zwaaiden naar iedereen en we toonden onze prijzen en alle foto’s. Wat een dag. Kent ge dat? Zo’n dag om in te kaderen? Het was er echt zo een. Zij is de beste vriendin van het kind in mij en ik hoop echt dat dat altijd zo zal blijven.

As we speak, want het is hoog tijd

20/08/2016 - Filed Under: Big City Life

Hoe is dat hier met jullie? Alles in orde? Met de job? Het nageslacht? De woning? Hier is het redelijk heftig geweest, maar dat hadden jullie waarschijnlijk wel al door. Zo zijn mijn lezers wel, van de slimme soort. Dus, dringend tijd voor een update, niet? Hoe kan dat beter dan met een As We Speak (ja, ik kijk naar u Kelly, merci voor deze rubriek).

Emma

Iets meer dan acht maanden, zo oud is onze dochter nu en wat voor een prachtkind is me dat niet, zeg? We hebben ze zelf gemaakt, ik weet het, maar het is echt zo. Iedereen zegt het mij en ik geloof hen. Elke dag is mijn baby een meer gelukkige baby dan de dag ervoor. Tenzij ze een crisisje heeft, of honger heeft, of geduldig moet zijn, of iets wil doen wat niet lukt. Weet ge hoe dat komt? Omdat ze lijkt op mij. Ze lijkt ontzettend hard op mij. Angstwekkend hard. Minime, en ik vind dat gewoon helemaal fantastisch.

davey

Het lief. Zoveel meer dan het lief. De papa van mijn kind en mede-eigenaar van ons huis-dat-verbouwd-moet-worden. Het is heftig geweest de laatste maanden. Ups en downs. Bleiting en gelach. Gezucht en gekreun. Rust en drukte. Ontspanning en frustratie. Liefde en meer liefde. Altijd maar die allesoverheersende liefde. Hoe moeilijk het ook mag geweest zijn of nog kan worden: hij en ik, dat is van het schoonste wat er is. De chance die ik met zo’n man als hij, ik vraag me nog elke dag af waaraan ik dat heb verdiend. Ik ben echt een gelukzak.

werk

Er is ook een job. Een job waar ik mezelf helemaal kan geven en uitleven. Toen ik werkloos uit mijn zwangerschapsverlof kwam zijn er bepaalde familieleden die een kleine crisis kregen, want geen job en ge hebt een kind en er zijn verbouwingen ook. Omgwtf?! Het lief was er gerust in en ik ook. Die job zou wel snel genoeg komen. Ik kreeg enkele aanbiedingen, maar nooit exact wat het moest zijn, het wrong. Tot die ene job passeerde bij dat ene bedrijf. Dat ene bedrijf voelde het ook klikken en tegenwoordig manager ik er op los als vanouds. Het mag dan nog zo hectisch zijn als het wil, het is fantastisch. En in Gent. Hartjes voor Gent.

werk2

ikke

Dan is er nog ik zelf. Lief van het lief. Mama van Emma. Manager van een zot concept. Dochter van haar ouders. Zuster van haar siblings. Het gaat. Echt waar. Merci voor jullie mails en berichtjes. Voor alle bezoekjes in mijn winkel en elke andere vorm van we-zijn-u-niet-vergeten. Onwijs cool. Het ging en toen ging het niet en erna ging het nog veel minder. Even later dacht ik dat we gingen verzuipen erin, maar plots ging het beter en dan nog wat beter. Eens het begon te beteren werd het alleen maar overal en met iedereen beter. Het is op zijn plooi aan het vallen hier thuis. We zoeken routines, vinden ze en Emma gooit ze overhoop, en zelfs dat is een routine aan het worden. Dat ik hier terug ben wil al veel zeggen. Het wil zeggen dat er tijd is, energie, courage en een moment voor mezelf.

Ik heb u gemist.
Merci dat ge hebt gewacht.

Zegt mij keer: hoe is het ermee? En hoeveel van ulder zijn er nu eigenlijk al bevallen?

Antwerpen, de Pressdays 2016, wij twee en de baby

30/04/2016 - Filed Under: Big City Life

Het was allemaal netjes gepland. Het lief had verlof en zou een dag voor de baby zorgen en ik ging moederziel alleen (Hebdem? Hebdem? Haha!) een dag spenderen in Antwerpen. De Pressdays zijn een sociaal gebeuren, dus het zal niemand verbazen dat ik die helemaal geweldig vind. Er werden adressen ingevoerd op Google maps en ik kon mijn kolf meenemen. Ideaal dus. En toen was er mijn vier maanden (kolf)dip. Al twee weken kolf ik aanzienlijk minder en is het knokken om aan de juiste hoeveelheid te geraken, laat staan dat ik een reserve kan aanleggen. De avond voor de Pressdays moest ik kiezen: en lief en baby en kolfapparaat mee, of helemaal niet gaan. Het lief en ik bekeken het praktisch, wikten, wogen en na wat plannen zag ik het helemaal zitten. Lekker hip en trendy met de buggy en de baby even overal binnen huppen. Wanneer ze wat lastig zou doen kon het lief er een blokje om mee wandelen en haar flesjes gingen we mooi plannen zodat we telkens in een leuk etablissementje wat konden verpozen. Eitje.

Hahahaha. Niet dus. Nu vind ik het hilarisch hoe fout ik dat ingeschat heb, maar de dag zelf heb ik toch wat gezweet. Overal, in elk persbureau dat ik deed, kwam ik binnen met een tank. Het is te zeggen, een gigantisch grote ouderwetse Quinny buggy die amper 80 euro nieuw (uitverkoop!) kostte. Terecht trouwens, want als ze in het spel moet zitten is ‘t moord en brand bij ons draagzakkind. Ik wijk af. CONCENTRATIE. Dus. Man en ik en baby kwamen op de bots binnen met een buggy en een baby. De buggy zat vol rommel (dekens, flessen, kolfmachine, paraplu’s, …) en de baby zat in de draagzak, hetzij bij het lief, hetzij bij mij. Het weer zorgde ervoor dat er van rondwandelen niet veel in huis kwam, net zoals rustig een leuk etablissementje zoeken. Een baby moet natuurlijk eten, dus alsof het nog niet erg genoeg was dat we zo binnen vielen, had ik nog eisen ook. Vriendelijke, dat wel. Of ze even een flesje konden warmen? Yapado en Misspublicity.nl: ik kijk naar jullie! Of ik even een luier kon verversen? Jawel, in de strakke locatie van Pravda. Of de dochter even op tafel mocht zitten, toch? Global Image.

Nergens. Echt nergens werd er een probleem gemaakt van het feit dat ik de dochter en het lief meehad. Na de eerste verbazing was iedereen ontzettend begripvol en het ongemakkelijke gevoel dat ik had werd weggenomen tot ik gerustgesteld en op mijn gemak was. Je moet het maar doen als PR-bureau, denk ik dan. Want ook al denken velen nu misschien: “Ja duh”, zo ‘duh’ vind ik dat niet. We hebben het over showrooms waar geëtaleerde items staan die zo’n dag moeten overleven en we hebben het over netwerken en connecties leggen. Het gaat over trends en nieuwigheden, styling en een zekere etiquette, bij gebrek aan een beter woord. Niemand veroordeelde ons, integendeel, ze reageerden allemaal zeer ondersteunend. En ja, dat was belangerijk, want daardoor was ik op mijn gemak, was het lief op zijn gemak en Emma ook. Dat laatste was eraan te merken, want ze heeft iedereen gecharmeerd. Ongelooflijk hoe sociaal dat kind nu al is. Zo lachen en lief doen. Ik liep helegans over van fierheid en het lief misschien nog meer.

Qua producten was er veel ecologisch en bio. Lokaal gemaakt ook, helemaal mee met de #ikkoopbelgisch mentaliteit die bij ons past, dus dat was een regelrecht succes. Het lief proefde dat het een lieve lust was en werd verliefd op een Gin uit Antwerpen en een Brandy uit Amsterdam die werd gecombineerd met chocomousse en aardbei. “Foodpairing” zei de mijnheer Brandy en het lief stuiterde van enthousiasme. Om maar te zwijgen van de wijnsnoepjes en guacomolehapjes die hem te beurt vielen. Ik stond erbij en keek er naar. Zelf werd ik enthousiast van handgemaakte juwelen, fleecedekentjes, babyreisbedjes met een quechua systeem, Noble, Edith & Ella, Aigle, Herschel, Tisza, IKKS, Purewood en ProNails. Haja, en van de Witte Litaer omdat mijn badhanddoeken van dat merk zijn. Hieronder zie je wat foto’s, want in het geval van de Pressdays is dat toch leuker dan ik die dat hier met handen en voeten probeer uit te leggen. Ge zult zien: voor zoveel schoons verplaatst een mens zich al eens gaarne tanksgewijs met een baby en lief. Bedankt voor de uitnodiging, Antwerpen, en tot de volgende!

Emma & Co

Rooster & Wolf Brandy

Lifestylelab – Misspublicity

Herschel

Lodi

Noble

De Witte Litaer

OYOY – Nordic Living

Tisza Sneakers

Hentho Gin

Het schoonste kind van de wereld

Mme Bouvary

De doopsuikers die eigenlijk geboortetraktaties zijn

05/03/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma

Die had ik u nog niet getoond, zeker? Het lief en ik hebben dat volledig zelf ontworpen en in elkaar gestoken. We zijn daar (nog altijd) enorm preus over. Preus ‘lik veertig, of zelfs nog meer. Het silhouette van dat meisje komt overal terug, zodat er een mooi geheel is. Ik kan daar nogal neurotisch in zijn en volgens het lief was dat met mijn zwangerschap nog erger dan gewoonlijk. “Niet te veel van geloven”, zeg ik u. Zo’n manvolk durft nogal een keer overdrijven. Iedereen weet toch dat vrouwen tijdens hun zwangerschap de kalmheid zelve zijn? Kumbaaayaaa.

Hieronder zijn er trouwens ook enkel maar foto’s van de doopsuikers (die feitelijk geboortetraktaties zijn en geen doopsuikers, aangezien Emma niet gedoopt wordt, maar soit: details). Die van het kaartje volgen nog, wanneer ik eens tijd heb om foto’s te nemen op een moment dat het buiten niet zo donker is dat de kaartjes wel grijs lijken in plaats van wit.

Emma en het stinkdeken van papa

14/01/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma, Persoonlijk

Het lief heeft een deken. Het is een eenpersoons-donsdeken dat oud is. Het zit in een overtrek die nog ouder is. Zo oud dat het wit al beige is geworden, ook al heb ik dat spel al meerdere keren gewassen op 90 graden met elk mogelijk (was)product. Mocht ik kunnen, ik waste het op 500 graden. Ik weet zeker dat het een oud deken is, want de afmeting is 120x190cm. Geen idee wanneer die ophielden te bestaan, want zelfs Google weet het niet. De overtrek die er rond zit is ook oud. Hoe ik dat weet? Het is een exemplaar met koevlekken. Hier laat ik efkes een pauze zodat ge kunt lachen… Koevlekken, dus. Weet gij nog wanneer dat mode was? Ik meen mij te herinneren dat dat ergens in de jaren 90 was dat iedereen opeens vanalles had met koevlekken erop. Destijds vond ik dat al dom en dat vind ik nog steeds, maar dan nog iets meer.

Eerst wist ik niet dat dat deken bestond. Erna ben ik dat vluchtig tegen gekomen en is dat al even vluchtig in een verhuisdoos beland. Op een of andere manier die ik mij niet meer voor de geest kan halen is het deken terug boven gekomen na de verhuis en heeft het een prominente plaats opgeëist in onze zetel. Sindsdien spreek ik consequent over ‘DAT STINKDEKEN, VENT’, ook al stinkt dat niet echt. Toen ik sprak over weggooien werd het lief een beetje zot, want dat is ZIJN stinkdeken. Toen ik zei dat het een muf stinkdeken is keek hij alsof Club Brugge een match verloren had tegen Anderlecht en believe you me, dat is een blik die je niet wil zien. Toen ik opteerde om er een nieuw overtrek voor te zoeken stemde hij toe en toen kwam ik te weten dat de afmetingen dateren uit BelgischeFrankTijd. Toen moest ik bevallen van een dochter.

De dochter. De appel van mijn oog. Mijn dotje. Het liefste, beste, schoonste en meest fantastisch ingrijpende dat mij zomaar kwam overvallen. Dat geweldige hoopje liefde besliste om verliefd te worden op het stinkdeken. Om er zich in te wikkelen. Om er zalig in te slapen en te snoozen, ook al is dat enkel overdag onder streng toezicht. Of ze nu in haar wipper zit, of in het borstvoedingskussen of nog anders: leg het stinkdeken over haar en het kind wordt overvallen door een oase van rust. Het stinkdeken blijft dus voor onbepaalde duur in ons leven. Wanneer ge op onze foto’s wat koevlekken ziet weet ge nu dus hoe dat komt. Het lief en zijn geur zitten daar voor iets tussen. Het feit dat de dochter nog niet goed kan zien ook. Zeker weten.

koevlekken deken