Op 18 september was mijn blog jarig, dus kan ik jullie geen update meer geven van exact een jaar geleden. Na wat snollen op de eerste pagina vond ik deze post met als titel ‘9980, represented!’. De inleiding ging zo: “Als je ergens gaat wonen, dan moet je weten waar. Een beetje research en inburgering bij de locals leerde mij de dingen hieronder. Het is nog niet veel, maar toch al iets.”, en ik kan u ondertussen zeggen dat we toen precies wat voortvarend en naïef zijn geweest. Het is verhaaltjestijd. Ondertussen weet ge wel hoe dat gaat: zet u neer, pakt u een koffie en koekske. Hier gaan we.

Vorig jaar reden we van Freds Café (een legende hier) naar het lief zijn appartement en op de terugweg passeerden we ons droomhuis. Vrijstaand, achter de hoek bij zijn ouders en het zag er verzorgd uit. ‘Uit de hand Te Koop’ met een telefoonnummer erbij, kent ge van die blaadjes? Daar hing er dus ook zo één. We belden, maakten een afspraak en de dag erop gingen we kijken met het lief zijn ouders. Zo groot, veel verbouwingen wel, maar ‘t was liefde op ‘t eerste gezicht dus schudden we handen en was ‘t enkel nog wachten op papieren.

“Of we niet bij hun notaris wilden gaan?”, het was namelijk van een erfenis en iedereen kent meneer-de-notair van hier uit de buurt, zo’n goeie vent. Het werd allemaal echt, het appartement opzeggen, verhuisdozen klaar en de ondertekening. Maximum 8 weken vertelde de notaris ons. De dichte vriendenkring wist van onze plannen en gelijk ge weet telt die vriendenkring van mij behoorlijk wat advocaten. Of we gebeld hadden naar stedenbouw voor bouwovertredingen? En dat we dat best toch een keer deden, want een mens weet maar nooit. De dag kwam dichter dat het compromis moest getekend worden en de zenuwen gierden door ons lijf.  Na een telefoontje naar stedenbouw waren alle zenuwen weg, want neen, wij wisten niet dat er 3 bouwovertredingen op zitten. Hoe toevallig zeg dat meneer-de-notair net dat over het hoofd had gezien. Zeven verkopende familieleden, dat huis zelf gemetst, maar er was geen een die zich een bouwovertreding kon herinneren, laat staan drie. Dat is daar nogal wat, in 9980, al dat geheugenverlies. Een mens zou schuw zijn om daar iets te kopen.

De advocaat was er net op tijd bij voor de ondertekening van het compromis en liet meteen wat clausules toevoegen. Blijkt dan die snotneuzen toch niet zo dom zijn, een mens zou zich eraan mispakken, zelfs al is die mens meneer-de-notair. Het enige wat ons te doen stond was wachten, want ook al brak bij ons het koud zweet uit, op het notariskantoor verzekerden ze ons dat het een kwestie van formaliteiten was. De weken vlogen voorbij en na veel kastjes en muren kregen we uiteindelijk te horen dat een assistent-architect de plannen had opgesteld, waardoor ze ongeldig waren voor de regularisatieaanvraag. Daarbij kwam nog eens dat het november was, superdruk op het notariaat, want de woonbonus eindigde eind 2014. Wij rekenden en telden wat, zagen bedragen met veel te veel nullen aan onze neus voorbij vliegen en stonden quasi letterlijk op straat met ons opgezegd appartement.

Ge zoudt peinzen dat we ondertussen aan het beademingsmachine moesten hangen, maar dat viel goed mee. We zochten naar oplossingen in onze omgeving en weer kregen we telefoon. Dat wij dat huis wel mochten huren tot aan het verlijden van de akte voor 450 euro per maand, want tegen januari ging dat zekerst wel in orde zijn. Ik reageerde wat achterdochtig, het lief keek de kat uit de boom en de verhuiswagens verplaatsten ons leven naar dat huis. Tijdens het uitpakken van dozen stond er hier een familielid met een A4-vodje om te ondertekenen. Het kwam van meneer-de-notair (wie anders?) en de helft van de verkopers had het document niet ondertekend. Niets om mee in te zitten, want het was een gebruiksovereenkomst, geen contract. De verkopers hielden zelfs de sleutels bij (samen met ons), en ja, ook die van de brievenbus. Daar stonden we schoon met ons verhuisdozen, letterlijk en figuurlijk tegen de muur.

Kerst kwam, Nieuwjaar ging voorbij en Valentijn lag in ‘t verschiet. Er werd ons verteld dat er nooit van zijn levens regularisatie ging komen en dat er moest onderhandeld worden over de prijs. Zo’n 60% van de bebouwde oppervlakte was illegaal en enkel mits gigantisch grote renovatiewerken zou het geregulariseerd kunnen worden. We informeerden voor leningen en gooiden de budgetten die we hadden in de vuilbak. We deden een voorstel dat 30% lager lag dan hun vraagprijs, met het idee te eindigen op zo’n 15% lager in de verkoopprijs, dat geld ging dat gebruikt worden om onderdak te financieren tijdens de ingrijpende verbouwingen. “Redelijk”, zei mevrouw-de-assistent-van-meneer-de-notair en alles ging dan toch nog goedkomen, zeg!

Het was net lente toen bleek dat meneer-de-notair dat hier eens met zijn eigen ogen wilde komen bekijken, kwestie dat hij weet waarover het eigenlijk gaat, zo na NEGEN MAANDEN. Het lief en ik waren er, mijn schoonmoeder, twee verkopers en meneer-de-notair himself. Alles werd bekeken en besproken, liep gemoedelijk en volwassen tot onze beëdigd ambtenaar een aanval van Tourette kreeg. Tot op heden weet niemand wat er gebeurde, maar die vent vloog vooruit, stond op een paar centimeter van mij en brieste en brulde gelijk een vijf-jarige zonder lolly. Ikzelf bleef staan en zei geen woord, mijn schoonmoeder probeerde de kalmte te redden maar heeft zich uiteindelijk tussen ons in gewurmd en zo de notaris tot kalmte gebracht. ‘Gobsmacked’ waren we (zo zeggen ze dat in Engeland) en dat zijn we eigenlijk nog altijd.

Het gevolg verliet het huis, het lief zei vanalles dat volgens mij op niets trok. Ik begon te roepen, te tieren en wenen met lelijk snikken en snot. Hij was te naïef, vond ik. Hij riep dan weer dat ik kalm moest blijven. Het trok er niet op en is zo buiten karakter voor ons dat we allebei beseften dat we keuzes moesten maken. We gingen opnieuw praten met de bank, we deden berekeningen en goochelden met cijfers. Er waren slapeloze nachten, mails en telefoontjes naar de advocaten en nog meer gesnik en gesnotter. Uiteindelijk kwamen de buren (meervoud, u ziet dat goed) ons verwittigen dat ze bezoek gekregen hadden van de verkopers met de vraag of zij het huis niet wilden kopen, zo samen als gebuurs, weetwel. Het was springen of verzuipen en aangezien het lief ons hier oud en gelukkig zag worden zat er niets anders op dan springen. Zeven aangetekende zendingen later schetsten we de huidige toestand van het dossier aan de verkopers, boden we hun vraagprijs en was alles opgelost.

Of zo had het moeten zijn. Ik kreeg een woedende telefoon van meneer-de-notair, want die aangetekende zendingen? WATDACHTIKWEL en WAARWASIKMEEBEZIGZEG? Bleek dat de helft van de verkopers niet eens wisten dat wij er al in woonden, laat staan dat er onderhandeld was geweest. ‘Een vertrouwensbreuk’, zo noemde hij dat. Ik ging volledig akkoord, belde de advocaten en zocht een achterdeur. De opstelling van een nieuw compromis staat je toe opnieuw je eigen notaris te zoeken en aangezien er een nieuw compromis moest opgemaakt worden (waarin stond dat wij van de bouwovertreding wisten en blablabla) zag ik mijn kans schoon om door de achterdeur te stappen en iemand anders te zoeken. Die iemand anders kwam van buiten het dorp, maar kende meneer-de-notair. Hij schrok niet van ons relaas en voegde droogjes toe: “Hij is ervoor gekend, voor zijn uitbarstingen”. We werden ook verwittigd dat het er niet makkelijker op ging worden want zo’n opgeblazen ego is nogal kwetsbaar. Vol goede moed gingen we voor het laatste onderdeel.

Het leven ging verder. De Paashaas kwam op bezoek, net zoals de schatter. De lening werd officieel goedgekeurd en toch duurde alles veel langer dan nodig was. Iedereen werd horendol door de gang van zaken. Nu was er toch geen reden meer om alles zo lang te laten aanslepen? Blijkbaar is 450 euro per maand de perfecte reden. De bank waarschuwde ons voor stijgende rentevoeten en wij stonden machteloos. Telkens was er een reden om alles uit te stellen en ik werd er gek van. De lening steeg met 0.10% en de zwangerschapstest telde twee streepjes. Na Rock Werchter belde ik nog maar eens om te horen hoe het zat toen ik hoorde dat “de woordvoerders van de familie in Frankrijk op reis zijn”. In een colère belde ik ze terug met een ultimatum vol dreigementen (tegen alle advies in) en als bij wonder werd het compromis diezelfde avond getekend door alle verkopers. Over de woordvoerders van de familie werd niet meer gesproken.

Op 10 augustus 2015 hadden we allemaal verlof: ondertekening van de akte. Eindelijk zou alles voorbij zijn, maar niet voor we nog eens 130,65 euro extra hadden betaald. Negen dagen huur in augustus, zo werd ons droogjes meegedeeld. Geen idee of het de zwangerschapshormonen waren of de spreekwoordelijke druppel, maar ik heb de ogen uit mijn kop gebleit. 18,66 euro per verkoper. Kunt ge u dat voorstellen? Ge verdient al negen maanden in ‘t zwart aan een pand dat in de eerste plaats niet mag verhuurd worden en omdat ge dat jong koppel nog verder kunt uitpersen doet ge ‘t gewoon. Haja, niets meer kwetsbaar dan de toekomst van mensen die een kind op komst hebben, hé? Juist, dus ze kregen hun 130,65 euro en eindelijk werd de akte getekend, in twee keer, want die familie heeft ook onderling een hekel aan elkaar ook, zo blijkt.

Ge zou u afvragen waarom we dat allemaal hebben toegelaten of waarom we hen niet vertelden dat ze de boom in konden, maar een mens is naïef in ‘t begin, zeker wanneer het een paar bejaarden betreft met wandelstok. Na een tijdje peinst ge dan: “We hebben nu al zoveel moeite gedaan, nu gaan we door”. Het heeft veel frustratie en tranen gekost, maar we zitten er nu en het is van ons. Geen seconde spijt hebben we van de aankoop zelf. Van die familie zijn we vanaf, net zoals van meneer-de-notair. De bouwaanvraag is ingediend en we zijn er zo ongelooflijk klaar voor, daar hebt ge geen gedacht van. Hey #9980, we zijn eindelijk geraakt, officieel. Het is voor echt nu en we blijven.