Die Pressdays, wat is dat eigenlijk?

23/11/2016 - Filed Under: Big City Life

Dat is de vraag die ik ontelbare keren voorgeschoteld kreeg toen ik naar aanloop van de pressdays iemand erover vertelde. Vrienden, beginnende bloggers, collega’s of familie stelden mij allemaal dezelfde vraag. Aangezien ik iemand ben van-den-uitleg, bedacht ik me dat het misschien een goed idee zou zijn om jullie dat allemaal eens haarfijn uit te leggen. Zet u neer, pakt een koffie en koekske, het is er tenslotte het weer voor.

Waar zijn de pressdays en wie organiseert ze?
De pressdays zijn twee keer per jaar in Antwerpen en duren twee dagen. Tijdens die pressdays openen bepaalde PR-bureaus hun deuren en stellen ze de nieuwe collecties voor van merken die ze vertegenwoordigen. Die merken variëren enorm. Dat gaat van Ikea, Carrefour en Disneyland tot Louise Mertens, Nike en Lego. In overleg met de merken tonen ze de nieuwe collecties voor het aankomende seizoen. Sommige brands sturen hun Visual Merchandiser, anderen laten het volledig over aan het persbureau zelf. Wel is er steeds een concept, zodat je tijdens je bezoek in een soort van flow (hatelijk woordje vind ik dat) zit en alles elkaar logisch opvolgt. Zo krijg je dus één ruimte vol nieuwe collecties van verschillende merken in een keer.

Hoe geraak je aan een uitnodiging?
Pressdays, dat zijn dus persdagen (high five als je nu denkt aan bevallen). Je kan wel iets zeggen over ondergetekende, maar niet dat ze pers is of journalist. Ik voel mezelf ook helemaal niet zo. Een blogger, dat ben ik, en het laatste jaar ook vaak een #mamablogger. Op deze blog probeer ik een secuur evenwicht te bewaren tussen de gesponsorde posts, omdat ik het schijt heb aan collega’s die elke post vol merken steken. Het is hun gegund en hun keuze, maar als lezer haak ik af. Op Instagram durf ik dat al wat meer doen, maar enkel als ik geloof in het product of merk, dus al je de nieuwe Mercedes wil bewonderen die ik onlangs kreeg is het daar te doen (Hahaha). Geen idee dus waarom ik drie jaar geleden voor het eerst uitgenodigd werd. Ik durf te hopen dat het is omdat mensen graag mijn blog lezen.

Hoeveel gratis goodies zijn er?
Er is zo’n beeld, van bloggers die elke dag de facteur zien zeulen met pakketjes voor hen, in ruil voor een blogpost of Instagram foto. Die zullen ongetwijfeld bestaan en ik adviseer ze vooral om 10 euro in een envelopje te steken voor hun postbodes nieuwjaar. Op de Pressdays krijg je bij bepaalde bureaus producten van de merken die ze vertegenwoordigen en dat is zeer uiteenlopend. Dat gaat van noodles en schuimwijn tot een broche en notitieschrift. Dit jaar ging ik naar vijf persbureaus en in totaal had ik vier papieren tasjes (vergelijkbaar met de kleine tasjes van Sissy-Boy) vol producten en ook een fles schuimwijn. Het lief is daar vooral wreed content mee, want vaak is het eten. Een content lief kookt goed en veel, dus dat maakt mij dan weer content. Bij vier persbureaus kreeg ik een rondleiding, bij één niet. Bij twee persbureaus kreeg ik een rondleiding en geen goodies.

Als je het niet doet voor de goodies, waarom dan wel?
Bij het eerste bureau kwam ik binnen en stonden er klanten van mij. Er werd onmiddelijk begroet, gepraat en gelachen. Fabienne van het persbureau kwam erbij staan en we praatten over Gent en over de producten. Over tapenades en wat daar goed bij kan smaken. Er vloog een uur voorbij en ik was helemaal in mijn sas. Bij het tweede persbureau was ik buiten in een kwartier. Het derde was er weer één waar ik begroet werd en mensen kende. Andrew gaf me een rondleiding en ik smulde van zijn uitleg. Als je zelf in de retail werkt zijn onwijs veel zaken interessant. Echter, toen hij zei dat Disneyland een klant is van hen heb ik overwogen om te zeggen: “OMG DISNEYLAND. ZEG ME WAT IK MOET DOEN OMG OMG BELLE EN MINNIE EN ASSEPOESTER EN AAAHMAAAGAAAAAAD!”, maar in plaats daarvan heb ik gewoon mijn ziel te koop aangeboden. Je begrijpt dat wel, het is Disneyland (als je dit leest: offer still stands. Mijn ziel voor Mickey). Het vierde bureau was ook met rondleiding en weer leerde ik bij. Ik zag de nieuwe collectie van veel merken, waaronder Levi’s. Wij verkopen dat op het werk, dus ja, dan word ik de productnerd. Ook in dit bureau kwam ik mensen tegen die ik ken, dus we deden weer van praten en ik word daar echt gelukkig van. Het laatste bureau idem. Praten praten praten en leren leren leren. Mijn nieuwsgierigheid die gevoed wordt via veel impulsen is echt zalig.

Er wordt vaak geheimzinnig gedaan over de pressdays en ik snap dat in het huidige blogklimaat wel. Het lijkt erop dat iedereen gratis gerief wil krijgen, maar tegelijkertijd niet wil dat lezers dat weten. “You do You”, leerde een wijze blogtante mij, en ik ben daarmee akkoord. Krijg je graag gratis dingen? Blog erover, schreeuw het van de daken en leef u uit met tutorials en HR foto’s met perfecte belichting. More power to you, maar doe niet hypocriet.

En aan jullie, de lezer: weet dat niet iedereen zo is en dat het soms klote is, wanneer je een foto neemt van je dagcrème en cleanser waar je 179 euro voor betaalde (als je nu goed luistert hoor je het lief stikken in zijn eten), om dan te horen: “van wie kreeg je die producten op uw Instagram?”. Dat idee van “Elke blogger is een freeloader” is een beetje irritant en ik had nooit verwacht daar mee te zitten, maar kijk: hashtag firstworldproblems. Enfin: je weet nu wat de persdagen zijn en wij oudjes bloggen gezapig door, misschien zelfs ooit over Disneyland (ziel nog steeds te koop #ILOVEBELLE).

De foto’s hieronder zijn degene die ik stuurde naar het lief. De pressdays door mijn ogen, voor een sfeerbeeld heb ik er zelfs de originele tekst onder geplaatst.

Hahaha, dees is ontworpen voor mij #teamtuksjedoen

Gedroogde dingens om in Gin te doen ofzo, naar ‘t schijnt keigoe!

BOE! 😀

Kent gij dees? Greenpan. Groot is USA, maar Belgisch merk. Topkwaliteit, zeggen ze.

Kent gij dees? Greenpan. Groot in USA, maar Belgisch merk. Topkwaliteit, zeggen ze.

Ines al gezien, Annelore en Rob ook. Lol trouwens, bij het eerste bureau waren er klanten!

Dochter van haar moeder en beste vriendin van het kind in mij

07/11/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma, Plog

Ze is tien maand en half. Vorige week dinsdag laste ik een mama-dochter dag in. Meisjesdag, een dag vol activiteiten waar zij en ik zot van zijn. De dagen ervoor plande ik al in mijn hoofd vanalles in en er was zelfs bijna een aftelkalender. Al een chance dat ik te lui ben om zoiets te maken. De dinsdag brak aan en ‘s ochtends vertrok ik met de baby richting mijn ouders. Feestdag, iedereen was er thuis, dat komt niet zo vaak voor, dus we genoten van alles rond ons. Emma genoot ook, want mijn mama heeft er haar missie van gemaakt het kind te voederen. Emma vindt de missies van mijn mama leuk en kan zich daar helemaal in vinden. Match made in heaven, die twee.

Na het eten trokken we richting Oostende. Dicht ingepakt stapten we door het sprookjesbos in ‘t Leopoldpark (ge weet wel, niet ver van Dikke Mathilde) en Emma besefte er misschien niet veel van, maar het deed gewoon deugd om samen te stappen en te praten. Erna gingen we naar het centrum. Oktoberfoor! Hoogmis aan de kust en meteen een gigantische katapult naar mijn kindertijd. Haar peter (mijn broer) was er ook met zijn lief en samen gingen we op schok.

Je hebt van die baby’s die overweldigd raken door licht en muziek. Door drukte, veel volk en een overload aan geuren en impulsen. Dan is er Emma, dochter van haar moeder, die alles in zich opneemt en er hyperactief-enthousiast-content van wordt. Met open mond keek ze naar de Take-Off en ik zag haar peinzen “later als ik groot ben, dan ga ik er op”, dus beloofde ik daar plechtig dat het binnen een paar jaar aan ons was. Ze lachte. Erna zetten we verder naar de eendjes. Ze doet dat graag, eendjes vangen, en goed ook, dus smeet ik er 10 euro tegen zodat ze meteen 29 stuks kon vangen, want 13 stuks, dat is pas echt voor baby’s. Daar doen wij niet meer aan mee. 29 eendjes en boten werden gevangen. Het kind lachte, gierde en was mega-enthousiast. Ik deed mee en mijn broer trok foto’s.

Toen was er nog het hoogtepunt. De draaimolen. Weet gij wel hoe tof dat is? Een draaimolen? Daar kunt ge op een paard zitten en in een auto en een vliegtuig en muziek en alles flikkert en iedereen zwaait en er is een bal! En. Een. Flosh. OHMAGOD. Hou ons tegen of we gaan er nooit meer af. De peter kocht drie tickets en wijle weg. Eerst het paard, dan een auto en dan nog een auto. Ze stond recht in de auto’s en zwaaide zoals een prinses. Ik zei dat ze voorzichtig moest zijn en zij lachte mij uit (ze is nog te klein om met haar ogen te rollen). Ze gierde het uit en deed ontelbare keren van “Mama! Dada! Bal! Oh! Oooh! OOOOHHHH!!” en ik deed mee.

We hadden zoveel leute, dat kunt ge amper geloven. ‘s Avonds hebben we de oren van het lief (de papa) zijn kop getaterd. We hebben nog eens gedemonstreerd hoe we zwaaiden naar iedereen en we toonden onze prijzen en alle foto’s. Wat een dag. Kent ge dat? Zo’n dag om in te kaderen? Het was er echt zo een. Zij is de beste vriendin van het kind in mij en ik hoop echt dat dat altijd zo zal blijven.

Schaamteloze reclame voor vijf vrouwen

04/11/2016 - Filed Under: Boeken, Lijstjes, Review, TopTip

Het is boekenbeurs. Jij, intelligente lezer, wist dat natuurlijk al lang, maar wist je ook dat ik vijf vrouwelijke auteurs in mijn omgeving heb? Je kan hun werk bewonderen (en kopen) op de tachtigste editie van de boekenbeurs. Hoe zot is dan niet, gasten? Een goede reden voor schaamteloze reclame, bedacht ik me, want zoals de T-shirts bij Pull&Bear zeggen: support your local girl gang.

Yasmine schreef dit boek als gevolg van enkele van haar columns die De Morgen publiceerde. Uit die columns stroomde #wijoverdrijvenniet voort en plots was feminisme een hoofdpunt in het nieuws. In dit boek verzamelt ze meerdere essays rond feminisme en legt ze de basistermen grondig uit. Ze doet dit aan de hand van persoonlijke ervaringen, getuigenissen en onderbouwt alles met cijfers en studies. Ook haar eigen positie als feministe neemt ze onder de loep en zo toont ze zonder schroom dat ook zij soms uit de bocht gaat en tegelijkertijd maakt ze duidelijk waarom we het feminisme zo hard nodig hebben. Dit boek leert je de basis van het feminisme, zonder belerend te zijn. Wat mij betreft zou dit verplichte lectuur moeten zijn voor alle tieners, zodat ze hun eigen rol en die van anderen in deze maatschappij naar behoren kunnen inschatten. Mocht dit alles nog niet genoeg zijn om u te overtuigen: yours truly staat vermeld in het dankwoord. Yes. #prinsessengewuif.

Een uitgebreide review vind je hier.
Echte Vrouwen Bestaan Niet – Yasmine Schillebeeckx – A.W. Bruna – € 18,99

.
.Anke schreef dit boek nadat een blogpost van haar viraal ging. In haar blogpost verwoordde ze wat bodyshaming is en wat dat met haar deed en nog steeds doet. Het was een stuk dat herkenbaar was, niet alleen voor mij, maar voor duizenden mensen. In dit boek neemt Anke je mee doorheen bodyshaming, overgewicht, eetstoornissen en wat al die zaken met een mens doen. Ze beschrijft alles eerlijk en oprecht, waardoor bepaalde stukken van dit boek hard binnen komen. Ze legt bepaalde gevoelens bloot en toont de rauwe pijn die ze veroorzaken, bij onszelf, maar ook bij anderen. Wat ze beschrijft is met momenten zeer herkenbaar, want schoonheidsidealen hebben een luguber kantje, een kant die we allemaal (her)kennen.

.
Een uitgebreide review vind je hier.
Dik. Lelijk. Wijf. – Anke Wauters – Borgerhoff & Lamberigts – €22,95

Katrijn Van Bouwel schreef dit boek omdat ze al altijd auteur wilde zijn. Dat kan dan simpel klinken, maar dat is het niet. Er zijn ballen nodig om je dromen achterna te gaan en wat ben ik dankbaar dat Katrijn die ballen heeft. Haar eerste boek (fictie) is het verhaal van een meisje dat vereeuwigd wil worden en daardoor besluit te gaan poseren voor kunststudenten. Niemand ziet haar zoals ze wil gezien worden, tot Torven op het toneel komt.
Met zinnen die je terug katapulteren naar de eerste fuif met je jongere broer, tot enkele woorden die zo perfect een situatie beschrijven dat je ze zelf lijkt mee te maken, zorgt Katrijn voor het soort boek dat blijft doorschemeren, ook al heb je het gesloten. Onderweg naar je werk, of tijdens het strijken (haha!), mijmer je over de woorden die ze rondstrooide in je hoofd. Dit boek is goed voor je hart en je ziel, mensen, zeker nu de winter er aankomt.

Een uitgebriede review vind je hier.
De muze en het meisje – Katrijn Van Bouwel – Prometheus – €19,95

Kijk, we moeten daar eerlijk in zijn: ik dieet niet. Ik heb dat nooit gedaan en zal dat nooit doen. Volgens mij zijn 500 calorieên maar drie Kinder Bueno’s, ofzoiets, en we weten allemaal dat dat enkel het onbijt van die dag is, dus verwijs ik je naar Kelly, Ilse, Kim, Sofie en ongeveer elke andere coryfee uit de Blogue-o-sfeer, want die zijn er rotsvast van overtuigt dat dit werkt, en ik ook, want die zouden gewoon nooit allemaal samen liegen. Plus, die waren al zot van 5:2 voor het boek en zijn nu gewoon zot van 5:2 EN het boek. Ik kan hen dat niet kwalijk nemen, want Lien is een topmens. Eerlijk en oprecht. Op eigen initiatief stuurde ze haar draft van dit boek op, en ze viel bekanst van haar stoel toen ze terugmailden van “Dealios, wij brengen uw boek uit, gaat u maar een kleedske kopen voor de boekenbeurs” (of iets in die trant). Go Lien. Go.

Een uitgebreide fanclub vind je hier.
Het 5:2 dieet, vasten en feesten – Lien Braecekvelt – Lannoo – €19,95

Toen ik dit boek zag werd mijn aandacht getrokken door de zachte kleuren en het fijne tekenwerk. Niets overheerst in dit boek of schreeuwt hysterisch om aandacht. Dit boek is subtiel en verlichtend. Eef Rombaut haar teksten gaan hand in hand met de tekeningen van Leen Vanbroekhoven. Ze laten je ontdekken, verwonderen en bewonderen. Ze prikkelen de nieuwsgierigheid van je kind en stimuleren tegelijkertijd hun fantasie. Pagina per pagina word je samen met je kindje geleid naar een wereld, zoals bijvoorbeeld die van de kunst. Het boek laat ruimte voor interpretatie en stimuleert op een subtiele manier het zoeken in het boek, door bijvoorbeeld op elke pagina twee miniscule smileys te verstoppen. Een aanrader en cadeautip voor de kinderen (en hun ouder(s)) in je omgeving.

Een uitgebreide review vind je hier.
Ik zie Ik zie – Eef Rombaut en Leen Vanbroekhoven – Abimo – €14,95

Wanneer ik dit lijstje bekijken ben ik zelf nog steeds verbaasd. Hoe geweldig is dit niet? En het valt me nu ineens ook op dat ze allemaal verschillende uitgeverijen hebben. Ik vind dat tof. Geen idee waarom, maar het is zo.
Vijf boeken. Zes vrouwen. Machtig.
Support your local girl gang, people. Ook op de boekenbeurs.

Emma’s mail, maand 9 en 10

31/10/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Dag Kadetje!

Aangezien je nu al zo opmerkzaam bent op 10 maanden, heb je ongetwijfeld al gemerkt dat de brieven van maand vijf tot nu ontbreken. Het zit zo: voor maand vijf en zes had ik geen tijd of was het moment er net niet en toen dacht ik: “Het is naar de vaantjes” en stopte ik geheel. Precies alsof, wanneer ik even stop met iets, het meteen verloren is. Niet dus. Soms is de mama gewoon een perfectionist en moet ze leren dat het al een keer anders gaat dan gepland. Moeilijk, maar jij doet in elk geval uiterst je best om mij dat duidelijk te maken, geheel terecht. Vandaar dat ik dit hier vandaag uittyp. De vorige maanden lees je wel old skool, geschreven in je albums.

Waar moet ik beginnen met de afgelopen twee maanden? “Het gaat snel”, zeggen de mensen, en voor een keer hebben de mensen gelijk. Je gaat geen stappen vooruit, tegenwoordig, maar sprongen. Lieveke toch, hoe druk is het niet in dat hoofdje van jou? Geen wonder dat je ‘s nachts terug wakker werd en spookte. Je gaat aan een razendsnel tempo vooruit. Je eerste grote nieuwe mijlpaal was praten. Net negen maanden en papa merkte op dat je misschien wel gericht “Papa” zei, en niet enkel “papapapappffrrrtpffrpapapa”. We begonnen erop te letten en oh jawel. Even later zei je duidelijk: “Bal” en “Weg” en “Papa”. Je eerst officiële woordje is dus “Papa” (verrader!). Na “bal” en “weg” volgden “mama”, niet veel erna zei je “tandjes”, “dada” en “tutje”. Niet te schatten, gij. “Tandjes”, want “profiterolleke” is nog te moeilijk, zegt. Je zegt het dan nog eens zeer duidelijk en correct ook. Weet je wel hoe fier wij op jou zijn? Hoe content ik ben, ook? Jij en ik gaan nu al heelder conversaties aan en het is nog maar het begin.

Erna volgde het kruipen. Of eerder een mix tussen schuiven, kruipen en een bewegende handenstand. Wanneer je dat gehaast doet denken je papa en ik soms dat je over de kop zal gaan, maar neen hoor, zeer gericht ga je “katterap” (papa zijn woordje) naar je doel. Twee oktober, dat was de datum dat je voor het eerst kroop. Applaus en gejoel volgden. Natuurlijk hebben we dat gefilmd ook. Alleen rechtstaan deed je voor de eerste keer in bad, maar in mijn hoofd telde dat niet mee, ik weet niet waarom. De dag erop kwam ik thuis van mijn werk en wou je niet slapen. Toen ik je kamer inging stond je na een paar seconden recht. Er volgde direct gejoel, applaus, grote knuffels en enthousiasme van mijn kant. En een oogrol van uw papa, want je moest natuurlijk slapen. Dat was ik even vergeten in al mijn fierheid. Oeps.

Wanneer je de slappe lach krijgt, dan kunnen we hier niets anders dan meelachen samen met jou. Zo’n guitige lach, zeg. Helemaal zoals mij. Je haalt soms kattenkwaad uit en dan zeggen wij zeer streng: “Emma! NEEN” en dan trek je een pruillip. Ook dan moeten wij lachen, maar jij ziet dat niet. Zelfs terwijl je eet kunnen we niet anders dan lachen. Weet je hoe jij nu spaghetti eet? Je legt een sliert op je arm en gaat dan met je mond van je arm naar je hand en zo werk je dat wreed smakelijk naar binnen. Hilarisch. Natuurlijk hebben we dat ook gefilmd, of wat dacht je? Pasta is echt je grote favoriet, net zoals papa zijn zelfgemaakte hummus. Volgens mij besef je ook dat papa achter al dat lekkere eten zit, want meerdere keren per dag bezaai je hem met kusjes en knuffels. Groot gelijk, want ik doe dat ook! Geen man zo goed in knuffels als degene die het meest van ons beiden houdt.

Op de crèche heb je ondertussen een squad. Vriendjes en vriendinnetjes. Je hebt elk kindje en elke verzorgster daar rond je vinger gedraaid. Iedereen is gelukkig wanneer ze jou zien en ik begrijp ze maar al te goed. Wat een geluk hebben wij toch om jou elke dag te zien beleven met zoveel joie de vivre. Dat heb je, ik herken het. Een passie en een vreugde in het leven en alles rond je. Nooit overprikkeld, zelfs niet in een ruimte met wel 50 joelende kinderen, nooit onder de indruk. Alles wordt beleefd met volle teugen. Zolang je papa of ik in de buurt zijn (of de dames van de opvang) kan jij de wereld aan. Je stapt erin en maakt er jouw wereld van. Wat is die wereld mooi. Wij prijzen ons nog elke dag gelukkig dat we zo’n belangrijke rol spelen in die wereld van jou.

Willen we dat zo houden, baby? Een leven lang?
Jij als onze gids. Toon ons jouw wereld.
Wij zullen volgen. Beloofd.

Dikke kus

Jouw Mama

Enkele blogposts van mij die je misschien miste

09/10/2016 - Filed Under: Lijstjes

Maanden geleden zei Annelore tegen mij dat ik eens een post zou moeten doen met links naar meest gelezen blogjes van mij, of naar verhalen die echt deel uitmaken van wie ik ben, omdat ze duidelijk het één en ‘t ander gemist had. “Goed idee!”, zei ik en toen deed ik er niets meer mee. Nu, ik peins zo’n half jaar later, bedacht ik me in de auto dat ik daar eens werk van zou moeten maken. Nu zijn we een dag of drie later, en kijk: ik maak er werk van. Die effeciëntie van mij is niet te stoppen. Hou me tegen, of ik post ze nog alfabetisch ook!

Computermaten
Het is herfst ondertussen, en het meest voel ik dat in de eerste week van oktober. Ik denk dat het is omdat mensen het verdriet herkennen, of omdat ze veel empathie hebben. Het is het verhaal van mijn beste maat die stierf. Gisteren nog liep ik door de winkel en hoorde ik ‘Good Riddance’ van Greenday. Het is nu zes jaar geleden en toch overvalt zijn afwezigheid me soms alsof het nog steeds 2010 is.
Het Muurke
Dat 2010 geen goed jaar was blijkt ook uit deze blogpost. Vijfentwintig was ik toen en nog steeds is het met momenten moeilijk te omvatten hoe ik me ooit door die periode worstelde.
#WijOverdrijvenNiet
Ik ben een feminist, mocht je dat nog niet weten. Ik uitte dat het sterkst in de blogpost die ik deed onder #wijoverdrijvenniet. Het was impulsief gedaan van mij, een kot in de nacht. ‘s Ochtends werd ik wakker met ontelbaar veel reacties en uiteindelijk kwam #wijoverdrijvenniet zelfs in het jaaroverzicht van 2016. En ja, ik ben daar fier op, zijt maar zeker.
4>1
De dag van de aanslagen in Brussel werd ik door verschillende mensen aangesproken over een blogpost door een kennis van mij. Bij elk woord dat ik las huiverde ik meer en meer van het blatante racisme die van het scherm liep. Het leidde tot het posten van deze tekst, waarin ik vertel dat liefde en hoop altijd de bovenhand zal hebben.
Boedapest
Een blogpost met reistips. Simpel, praktisch en plezant.
Tot morgen, hé
Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen er terug is de volgende dag.
Brief aan mijn lijf
Er was ook die keer dat ik in ondergoed, samen met mijn naakte baby, op de voorpagina van het Nieuwsblad Magazine stond. #covergirl.
Het Stinkdeken
Sinds haar geboorte kiest het dochter met momenten de kant van haar vader. Soms terecht, soms onterecht. Lees en oordeel zelf maar. Koevlekken, begot!
Mijn naam komt uit een liedje
En neen, het is niet van ‘Romina Power’ dat mijn naam komt. Ge moet het eerder gaan zoeken bij de familie van Marsipulami.
Pintertest
Er was een nieuwe geniale rubriek die zich aandiende. Ik deed er maar één post voor, maar die kon tellen. Misschien moet ik daar maar eens terug aan beginnen. Het is immers het seizoen van de pompoenen.
Mijn kooktips
Want elke zichzelf respecterende blogger heeft recepten of tips online staan. Toen #boostyourpositivity vroeg naar die van mij kon ik natuurlijk niet achterblijven.

Zo, nu kent ge me wat beter. Ofwel had je het allemaal al een keer gelezen en zeg je nu: “Oh ja, ‘t is juist, ik was dat al vergeten zeg!”. Voor veel meer tekst ben ik te moe, want het is 22u14 en in het land van mama-met-een-baby-dochter staat dat gelijk aan middernacht. Tijd voor een Aldi-chocolaatje (die witte Sinterklaasen, gevuld met praliné!) en erna naar bed. Slaapwel! Of misschien is het al ochtend bij u? Tijd voor een Aldi-chocolaatje (die witte Sinterklaasen, gevuld met praliné!) en een koffie. Goeiemorgen!

Ik testte de nieuwe Pampers Baby-Dry en jij kan ze winnen

15/09/2016 - Filed Under: Emma, Review, Sponsored, TopTip, Wedstrijd

Luiers. Wanneer je de moeder of vader bent van een baby is het een onderwerp als een ander. Iedereen heeft een bepaalde routine of een bepaald merk waar ze bij zweren. Voor Emma zweer ik bij Pampers, net zoals mijn mama erbij zweerde voor mijn zussen. Ook in de creche worden ze gebruikt en ik kan niets anders zeggen, dan dat ik er tevreden over ben. Dus toen Pampers mij contacteerden om te vragen of ik hun nieuwe Pampers Baby-Dry luiers wilde testen zei ik dan ook uitbundig en wreed enthousiast: “JA!”. Misschien deed ik ook wat prinsessengewuif, want van al het oudervolk hier in blogland kozen ze mij, en Emma natuurlijk. Je kan het hun niet kwalijk nemen. Zo’n topkind!

Vorige week kreeg ik thuis een box met daarin de nieuwe luiers. Er zat een kit bij om een test uit te voeren en wat uitleg over wat er nu speciaal is aan de nieuwe Pampers Baby-Dry luiers. Het is redelijk simpel, en toch innovatief: er werden drie absorberende kanalen toegevoegd, deze verspreiden het vocht gelijkmatig over de luier. De absorberende parels in de kern van de Pampers luier zorgen voor een betere opname van het vocht en houden het beter vast. Zo helpen ze er mee voor zorgen dat de babybilletjes droog blijven. Verder is er nog steeds de flexibele sluiting die ervoor zorgt dat alles op zijn plaats blijft. De ganse binnenkant is ademend en zacht als katoen, wat zorgt voor niet alleen droge, maar ook zachte babybilletjes. Alles samen betekent dat een rustige baby en ‘s nachts is het net dat wat je wilt, want dat staat gelijk aan meer slaap.

De test die ik uitvoerde bestond eruit om 150ml water te gieten in de luier, ermee te schudden, eraan te voelen en door te knippen. Waarom 150ml? Omdat dat het gemiddelde is dat een baby produceert aan urine. Heb je dat al eens in een luier gegoten? Zot veel! Ze zijn net iets groter dan een halve meter, die bloedjes van ons, maar ze plassen wel 3 tot 4 keer per nacht. Een mens leert zo nog eens wat bij over haar eigen kind. Maar dus, terug naar de test. Ik voerde uit wat werd gevraagd en terwijl ik goot zei ik tegen het lief: “Oké, dat is echt wel veel”. Toen ik na een paar seconden de binnenkant aanvoelde, voelde die droog. Weg water, weg vocht. Droge handen. Ik liet Emma de luier schudden (en tegenwoordig vliegen dingen met ongekend enthousiasme in het rond) en niets. Nada. Noppes. Geen druppel vloog eruit, dus schudde ik ook nog een keer, met hetzelfde resultaat. Zo droog als maar kan. Het zotste van al is nog wel dat die Pamper niet eens zwaar uitgezakt aanvoelde. Neen, mevrouw, mijnheer, alles was netjes verdeeld en bleef schoon in de Pamper zitten. Na het schudden knipte ik de luier in twee en dan pas zie je de werking van de kanalen. Geen idee wat ik verwachtte te zien, maar wat ik zag was wel heel duidelijk. Drie kanalen vol microparels die het vocht hadden geabsorbeerd. Net exact zoals vermeld stond in de folder. Hieronder zie je het ook heel schoon op de foto. Zoveel details in een simpele pamper, zeg! Mind. Blown.

Wanneer Pampers een blogger gelijk mij hun producten laat testen, dan zijn ze zeker van hun stuk. Volledig terecht zo blijkt. Ik wist dat al, daarom dat ik enkel hun merk gebruik, maar nu is het ook overtuigend bevestigd. Zowel voor mij als voor Emma. ‘s Ochtends ontwaakt hier een vrolijk kind, met zachte droge billetjes, zonder luieruitslag. Een kind die ook nog eens zot is van de beestjes die op haar luiers staan.
Goeie zet, Pampers, en merci!

Ze zijn zelfs zo zeker van hun stuk bij Pampers dat iemand van jullie 3 pakken luiers krijgt om het zelf uit te testen. Hoe kan je die winnen? Vertel hieronder wanneer een luier het liet afweten en hoe je het als een ware ninja-ouder moest oplossen. De wedstrijd loopt tot 22-09-2016. Achteraf word je gecontacteerd en kan je de maat van de luiers en je gegevens doorgeven, zodat we ze thuis kunnen bezorgen!

Een prettig liedje uit 2004, bitch

25/08/2016 - Filed Under: Persoonlijk, Throwback

Kent ge dat? Ge zit in de auto op weg naar huis en ge hoort een liedje passeren, ge vliegt terug in de tijd en lacht nekeer. Het overvalt mij vaak, zo’n liedjes, dus dacht ik er een paar te delen met u. Ge kent me al, maar ge weet niet hoe ik was en geloof me vrij: I’ve come a long way. “Misschien wel leuk om over te bloggen”, dacht ik, “zo vergeet ik dat nooit (alsof dat kan) en ligt het vast, voor later”. Sinds ik mama ben vind ik dat een upside aan het bloggen. Het is meteen een logboek.

Ergens begin jaren 2000 had ik een lief. A en ik waren twee jaar samen en achteraf bekeken niet voor mekaar gemaakt. Toch zal ik hem altijd dankbaar zijn, want hij kwam met een vriendenkring en collegagroep die de mijne werden. We hadden massaal veel leute samen, maar er was er één waar ik van hield: VDW. Lang, met een brilletje, zalige muzieksmaak, progressief, openminded, heerlijke humor en nog zoveel meer. Ik besefte dat toen niet, of stond er niet bij stil, maar hij was bepalend voor wie ik nu ben. De zotte linkse zelfzekere feminist die carrière maakt en zich goed voelt in haar vel. VDW en ik hadden een unieke band, van de beste soort. Wij waren maten. Niets complex, niets ingewikkeld, maar wel van de beste soort.

“Mina”, zo noemde hij mij. Hij alleen mocht mij zo noemen en nu nog, wanneer iemand mij zo aanspreekt zeg ik: “Neen, Romina”, want Mina is van hem. Misschien is dat raar, ik weet het niet. In mijn hoofd is dat normaal. Het zal altijd bij hem horen, zoals basketbal dat doet en U2. Als je in mijn hart kijkt staat daar ergens VDW, want in een periode dat ik enkel wou vluchten, nog het liefst van mezelf, bleek hij mijn rustpunt te zijn. Die Mina van toen, die was ongelukkig met haarzelf en wilde vluchten. Vluchten van haar leven thuis, vluchten van haar omgeving, vluchten uit haar dorp en vluchten ver weg van haar ouders. Ik had net mijn rijbewijs en begon de wereld te ontdekken. Er waren de computermaten, maar in de weekends ging ik vanachter mijn PC en vond je me in Brugge, bij VDW. Bij hem thuis was ik veilig. Hij luisterde, kalmeerde me (als ge peinst dat ik nu drama heb, ik ben een watje vergeleken met toen), gaf me advies, echt oprecht goede raad en stimuleerde me enorm om verder te kijken dan wat ik zag.

Mijn omgeving bestond uit cliché West-Vlaamse arbeiders, inclusief gesloten houding en dat wrong bij mij. Hij trok mijn blik open. Hij leerde mij muziek kennen, wat van kunst en ook van reizen. We gingen naar Barcelona, Amsterdam en zelfs Disneyland. Waar A. zaagde en wou gaan slapen trokken wij ons schouders een keer op en gingen we door. Muziek begon een passie te worden, net als optredens bezoeken. Plots zat ik in een basketbaltribune “Defence!” te schreeuwen, en dat was normaal. Ik vond dat zo bevrijdend. Homo’s? No problem. Racisme? Voor domme mensen. De wereld? Aan uw voeten. Eten? Proeven! Bier? Zekerst proeven en achteraf de smaak nog een keer verifiëren ook. De combinatie zorgde ervoor dat ik me nog minder thuis voelde waar ik thuis hoorde te zijn en dat ik mij zo fucking verloren voelde dat ik schrik had de weg echt te verliezen.

Hij was het soort maat die altijd voor mij klaar stond. Mind you, we spreken hier over de tijd van de Nokia 3310’s en inbelverbindingen, dus dat was niet zo evident als nu. Op het dieptepunt gaf hij mij een sleutel van zijn voordeur. Zomaar. Omdat hij wou dat ik altijd een thuis zou hebben waar ik me goed voelde. Wat toen zijn huis was herinner ik me glashelder. De Malibukast, zijn keuken met bar. En maar tateren terwijl hij eten fixte. Zijn trap, zijn zetel, zelfs zijn toilet. De schuif vol CD’s, die leidde tot wilde verhalen over die keer dat hij per ongeluk Tupac zag. De couchsurfers die hun cultuur en gewoontes deelden en ik snoof alles op. Het deed me dromen van meer en geloven dat ik het nog kon bereiken ook. De wereld was te groot en ook te klein, al een chance had ik iemand gelijk hem.

A. en ik gingen uit elkaar en (true story) ik ging naar B. Een kerel die ik leerde kennen via VDW en zelfs toen veranderde er niets tussen VDW en mij. De afspraken, het meeten en de zottigheden gingen door. Ik werd wat wilder en een durver. We gingen uit tot een kot in de nacht en er werd gelachen en gedanst. Soms werd er al een keer gedronken en er zijn tijden geweest dat de sigaretten prettig waren. Tijdens zo’n avond zat ik bij hem thuis op de zetel. Te praten en whatever te doen dat je dan doet. Hij zette de tv op en ik zag een clip. Bejaarden die hun rollator boven hun hoofd schudden. Ik ging dubbel van het lachen en kwam niet meer bij. Ik heb (of zo herinner ik het mij) echt gelachen tot ik buikpijn had. Enorm prettig. Als ik er nu aan terug denk waren we onbezonnen en aan het genieten van die impulsiviteit die je enkel kent wanneer je zo jong en vrij bent.

Vandaag zat ik in de auto en passeerde het rollator-liedje. Ik had een grijns en was even terug in 2004. Mijn hoofd sprong van de ene herinnering naar de andere. Wij hebben geen contact meer, wij twee. Geen idee hoe het komt. Nam ik hem als vanzelfsprekend? Of hij mij? Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan? Was het op of zaten we in zo’n periode in ons leven dat dat soort dingen gewoon gebeuren? Er was geen drama of afscheid. Gewoon een steeds langer wordende stilte. Soms is het gewoon zo en dan herinnert je hart je er opeens weer aan wie er allemaal een deeltje van bezit.

Deze is voor u, VDW, ter ere van de prettige tijden, want het moet niet altijd U2 zijn.

Dat het hier niet meer zal zijn zoals ervoor zal wel geen groot nieuws meer zijn, maar bij deze is het bevestigd. Elke week een vaste rubriek en de druk die me dat gaf is de reden waarom het uiteindelijk stil bleef, dus nu is het zonder rubrieken op vaste dagen, hoe plezant ze ook waren. Ze zullen er nog zijn, maar minder frequent. Zo ook deze.

As we speak, want het is hoog tijd

20/08/2016 - Filed Under: Big City Life

Hoe is dat hier met jullie? Alles in orde? Met de job? Het nageslacht? De woning? Hier is het redelijk heftig geweest, maar dat hadden jullie waarschijnlijk wel al door. Zo zijn mijn lezers wel, van de slimme soort. Dus, dringend tijd voor een update, niet? Hoe kan dat beter dan met een As We Speak (ja, ik kijk naar u Kelly, merci voor deze rubriek).

Emma

Iets meer dan acht maanden, zo oud is onze dochter nu en wat voor een prachtkind is me dat niet, zeg? We hebben ze zelf gemaakt, ik weet het, maar het is echt zo. Iedereen zegt het mij en ik geloof hen. Elke dag is mijn baby een meer gelukkige baby dan de dag ervoor. Tenzij ze een crisisje heeft, of honger heeft, of geduldig moet zijn, of iets wil doen wat niet lukt. Weet ge hoe dat komt? Omdat ze lijkt op mij. Ze lijkt ontzettend hard op mij. Angstwekkend hard. Minime, en ik vind dat gewoon helemaal fantastisch.

davey

Het lief. Zoveel meer dan het lief. De papa van mijn kind en mede-eigenaar van ons huis-dat-verbouwd-moet-worden. Het is heftig geweest de laatste maanden. Ups en downs. Bleiting en gelach. Gezucht en gekreun. Rust en drukte. Ontspanning en frustratie. Liefde en meer liefde. Altijd maar die allesoverheersende liefde. Hoe moeilijk het ook mag geweest zijn of nog kan worden: hij en ik, dat is van het schoonste wat er is. De chance die ik met zo’n man als hij, ik vraag me nog elke dag af waaraan ik dat heb verdiend. Ik ben echt een gelukzak.

werk

Er is ook een job. Een job waar ik mezelf helemaal kan geven en uitleven. Toen ik werkloos uit mijn zwangerschapsverlof kwam zijn er bepaalde familieleden die een kleine crisis kregen, want geen job en ge hebt een kind en er zijn verbouwingen ook. Omgwtf?! Het lief was er gerust in en ik ook. Die job zou wel snel genoeg komen. Ik kreeg enkele aanbiedingen, maar nooit exact wat het moest zijn, het wrong. Tot die ene job passeerde bij dat ene bedrijf. Dat ene bedrijf voelde het ook klikken en tegenwoordig manager ik er op los als vanouds. Het mag dan nog zo hectisch zijn als het wil, het is fantastisch. En in Gent. Hartjes voor Gent.

werk2

ikke

Dan is er nog ik zelf. Lief van het lief. Mama van Emma. Manager van een zot concept. Dochter van haar ouders. Zuster van haar siblings. Het gaat. Echt waar. Merci voor jullie mails en berichtjes. Voor alle bezoekjes in mijn winkel en elke andere vorm van we-zijn-u-niet-vergeten. Onwijs cool. Het ging en toen ging het niet en erna ging het nog veel minder. Even later dacht ik dat we gingen verzuipen erin, maar plots ging het beter en dan nog wat beter. Eens het begon te beteren werd het alleen maar overal en met iedereen beter. Het is op zijn plooi aan het vallen hier thuis. We zoeken routines, vinden ze en Emma gooit ze overhoop, en zelfs dat is een routine aan het worden. Dat ik hier terug ben wil al veel zeggen. Het wil zeggen dat er tijd is, energie, courage en een moment voor mezelf.

Ik heb u gemist.
Merci dat ge hebt gewacht.

Zegt mij keer: hoe is het ermee? En hoeveel van ulder zijn er nu eigenlijk al bevallen?

Club Brugge kampioen 2015/2016 in 10 beelden

16/05/2016 - Filed Under: Plog

Win een kinder picknicktafel dankzij Emob

12/05/2016 - Filed Under: Sponsored, Wonen

Mijn belangrijkste criterium bij het zoeken naar een huis was een tuin. Vorig jaar hebben we er bijna niet ingezeten, want we waren altijd op schok, maar dit jaar is dat anders. De dochter en ik doen van staycation, en terwijl er verbouwd wordt zullen wij ons terugtrekken op ons terras en stukje tuin aan de chalet. Het lief en ik willen dat er een gezellig plaatsje is om te zitten, zodat we toch een beetje dat vakantiegevoel hebben. Wanneer de lente in ‘t land is begint een mens automatisch te denken aan de zomer. Plots is er goesting in slaatjes, buiten zitten, fietstochtjes en zwempartijen, om nog maar van barbecues te zwijgen en dan valt het plots ook op dat de tuin een ruïne is. Tijd om daar iets aan te doen, dus.

Het gras werd gemaaid, onder het afdak werd er duchtig opgeruimd en afgekuist en we installeerden een leuke zithoek. Het enige wat ontbrak waren deftige tuinmeubelen. Ons budget is niet ruim, met een baby en verbouwingen, en toen ik via de tuinafdeling van EMOB terecht kwam bij hun picknicktafels in de outlet was de keuze snel gemaakt: ik wilde een picknicktafel. Makkelijk in onderhoud, robuust en toch verplaatsbaar. In het midden kan een parasol, ook niet onbelangrijk want ik zit hier thuis met rostjes. De knoop werd finaal doorgehakt en op een zonnige namiddag werd onze picknicktafel geleverd door een onwijs vriendelijke truckchauffeur. Afgelopen weekend konden we genieten van onze eerste momenten buiten, als gezin.

Dat is hier met momenten echt een mamablog en dat wil zeggen dat er behoorlijk wat ouders tussen mijn lezers zitten. De mensen van EMOB laten me daarom een mini-versie van onze picknicktafel* verloten. Helemaal op maat voor kinderen tot zes jaar. Wat moet je doen? Like mijn Facebookpagina en geef hieronder jouw favoriet recept voor een echt zomers slaatje. Uit alle inzendingen kies ik maandag 16 mei 2016 een winnaar die per mail verwittigd wordt. EMOB regelt de aflevering tot aan uw voordeur!
*Specificaties vind je hier, kussentjes niet inbegrepen.