Afgelopen weekend was het zalig weer en dat zette zich verder tot vandaag. Logisch dat het wat stiller was, zou je misschien denken, maar niets is minder waar. Simpel gezegd: vorige week was een absolute kutweek. Echt een ophoping van kleine miserie die zich zaterdagavond uitte in huilen op het lief zijn schouder, met snot en snikken. Er was een sollicitatiegesprek dat niet liep zoals ik het wou, wat leidde tot veel twijfels aan mezelf. Er was de dochter die op alle knoppen tegelijkertijd leek te duwen en er was enorme ambras met het lief. Ik weet niet eens meer wat de echte aanleiding was. Het was eerder een opsomming van frustraties en opeens zat het er helegans op.
Zondag ging de dag der verlossing zijn. Onze versie van ‘datenight’: voetbal. Wij speelden tegen Anderlecht en we gingen en moesten winnen, want die kampioenenbeker was is zo dicht dat we hem kunnen ruiken. De dochter ging naar mijn ouders en haar tantes. Die namen haar een dag mee op sleeptouw naar Plopsaland, wat ervoor zorgde dat ik 200% zeker wist dat ze ons absoluut niet ging missen. Ruim op tijd trokken het lief en ik naar Brugge. “Het hangt in de lucht”, zeggen we soms, en het was echt zo. “Wat is dat voetbal toch iets schoons”, bedacht ik nog toen we naar ons vak gingen. Voor de match praatten we met de mensen rond ons over hoeveel zenuwen we wel niet hadden. Kampioen, gasten. Bijna.
Eens de match moest beginnen bleek er iets fout met de VAR. De sfeer kreeg een tik en dat was het begin van een hel die anderhalf uur duurde. Het zielig stuk toneel dat zich voor onze ogen afspeelde was amper te geloven. Ik wil jullie erover vertellen, als het moet in lekentaal, maar ik ben nog te gefrustreerd. Een gans seizoen knokken, vechten, vloeken, juichen, roepen, tieren en waarom? “Voor den hond zijn kloten”, zou mijn moeder zeggen. Overmorgen spelen we tegen Charleroi. We moeten winnen. Moeten. MOETEN. De emoties van afgelopen zondag met de stress voor donderdag zijn een vreselijke combinatie. Eén die niet bevorderlijk is voor deze blog, zo blijkt.
“Het is maar een spel”, en ja ik weet dat. Vergeet niet wie ik ben en wat ik meemaakte, maar tegelijkertijd is het onze passie, onze hobby en ben ik de vrouw die als 11-jarige voor haar plechtige communie een sportzak van ‘Club’ kreeg. Dan mag de zon schijnen tot het hier precies Ibiza is, dat verandert niets aan de schaduw die er is door vorige week.
Miljaarde hé, gasten. Miljaarde. Fuck. En godverdomme. Zeg dat ik het u gezegd heb.
Ik heb hier mee peentjes gezweet? Anderlecht verloren, dat zag er al goed uit, maar dan zag ik ook 1-0 staan. Slik, ik heb mijn smartphone afgezet, want anders ging mijn avond verkl#§t zijn. Maar bon, we staan er weer goed voor!
deze voetballeek moest zelf even VAR gaan googlen.
maar ‘t is intussen goedgekomen eh met Club Brugge voor zover ik toch wat het nieuws op vakantie met een half oog zag passeren (OK…ik google dat ook wel eerst om te checken, want het zou nogal pijnlijk zijn als ik hier een fout in maak en dit op je blog publiceer…ja oeff, het is goedgekomen.) Proficiat met de titel!
(en ja ‘k heb een maand blogleesachterstand maar ik lees echt alles nadien chronologisch)
♡ geweldig goedgekomen