Eerst was er de vakantie, toen een verlengd weekend aan zee, maar nu zit ik terug op het normale schema. Hopelijk houdt het stand, maar mocht het niet zo zijn: vergeef me, ‘t zijn Gentse Feesten en het is zo’n schoon weer dat ik niet anders kan dan met volle teugen genieten. Morgen starten we onze laatste 23 dagen. Emma haar crèche is gesloten voor drie weken en ik ben (voorlopig nog) thuis. Normaal gezien blijft dat zo tot de crèche terug start, wat wil zeggen dat dit onze laatste weken samen zijn. Geen verplichtingen. Geen stress. Ik besef dat dit voorbij zal vliegen en ook nooit meer terug komt. Je begrijpt dat ik het onderste uit de kan wil halen. Drieëntwintig dagen met een lege agenda en heel veel liefde. Wat heb ik een geluk.
Geweldig
- Bloemen plukken in onze straat met de dochter en zo een volledig divers boeket kunnen samen stellen.
- Met de dochter naar een optreden van K3 gaan en samen de longen uit ons lijf zingen.
- Voor de allereerste keer een gezelschapsspel spelen met het lief en de dochter.
- Het weer. Het fantastische mooie zomerweer dat maar blijft duren en dat ook mag blijven doen.
- Met de dochter lavendel gaan kopen omdat ze daar zo zot van is en verplicht worden om meerdere keren per dag aan die lavendel te gaan ruiken.
- Onze Rode Duivels. Wat een team, jongens!
- Emma die het volkslied foutloos zingt.
- Het lief die flauwe mopjes maakt met de dochter. “Drommewaaris?” – “Drommedaaris!”
- Een vakantie-album laten maken voor de dochter en ervan genieten dat ze dat album aan iedereen gaat tonen.
- De Gentse Feesten zijn begonnen!
Gênant
- Op sollicitatiegesprek gaan en een marineblauwe jurk dragen. Nog snel even wat deodorant spuiten en een witte stofwolk zien. Beseffen wat er gebeurde en neerkijken op een marineblauwe jurk vol witte poederige vlekken. Blazen en deppen met papieren zakdoekjes voor je leven.
En dan te zeggen dat ik ook deorollers heb. The struggle is real. - De zona-plekken van het lief bestuderen en de veranderingen rapporteren. Zeggen dat de vlekken lijken zoals de tomatensaus met kaas op een pizza margherita. Uitgelachen worden. Een foto tonen van de pizza waar je op doelt. Nog steeds uitgelachen worden.
Ik zeg u dat die vlekken daar op gelijken. Het is op zijn rug en hij kan het niet zien. Wie heeft dan gelijk? En ja: ik had toen honger, maar wat heeft dat ermee te maken? Niets, zeg ik u! - Komkommersoep van het lief proeven en niet meer feedback hebben dan “ja, het smaakt naar komkommer”. De stilte die erna valt wat willen vullen en je feedback aanvullen met de stelling dat komkommer de Zwitserland van groensels is. Weer uitgelachen worden.
Dat is toch zo? Komkommer smaakt naar komkommer. Dat is niet zoet of bitter of zout. Dat is niet speciaal. Dat heeft geen meningen. Dat gaat niet één bepaalde kant uit. Komkommer is dus Zwitserland. Logisch. - Pralines krijgen om te proeven met de melding dat die kunnen gedeeld worden met het lief. Dat wijselijk verzwijgen en de doos voor mezelf houden. ‘s Avonds in de zetel de doos pralines nemen en ongemakkelijk doen wanneer het lief voorstelt om ze te delen. Toegeven dat dat eigenlijk gevraagd werd, maar dat ik ze liever voor mezelf wilde houden. Uitgelachen worden.
Als ‘t om eten te doen was deze week heb ik afgezien. Arme ik. Pralines uit medelijden mogen verstuurd worden t.a.v. “Romina en NIETHETLIEF”. - Met de dochter naar de markt gaan. Een welgemeende “Auw!!” gillen omdat het kind op mijn voeten staat. “Sorry, mama!” krijgen en tevreden zijn. Rond u kijken om te zien of iemand opmerkte hoe beleefd uw kind is. “Sorry mama. Sorry. Sorry sorry sorry. SORRY MAMA!!! SORRRRYYYYY MAMA! SORRY SORRY SORRRYYYYY!” horen en rond u kijken om te zien of niemand kijkt alsof je kind thuis mishandeld wordt en paniekerig doet omdat ze per ongeluk op uw tenen ging staan.
Hoe komt ze daar nu weer bij? Zo struikelen over haar sorry’s en ze drammerig opzeggen, zeg. Ik schaamde mij echt helemaal kapot. En ik maar “het is niet erg”, prevelen en zij maar verder van”sorry sorry” doen. Uiteindelijk kon ik ze afleiden met een donut. Eten: werkt altijd. Kind van haar moeder.
Owowow, pralines. deel. je. niet. Punt.
Zelfs niet met de liefde van uw leven.
Dat is chocola, hè, mensen. Niemand komt daar aan. 😀
Wat een geweldige reeks toch! Ik blijf het met plezier lezen. En wat gaf het sollicitatiegesprek uiteindelijk?
Op naar ronde 2, meteen ook de laatste ronde. Fingers crossed!