Op 17 december werd ik mama en dat heeft me veranderd tot in het diepst van mijn zijn. Dat is raar hoor, wat zoiets met je doet. Zo kijk ik nog amper tv sinds de bevalling. Een programma of twee (Alleen Elvis en Blind Getrouwd) en met een half oog Masterchef. Geen idee hoe dat komt, het is zo geëvolueerd en ik heb daar geen last mee. Er zijn andere dingen waar ik wel last mee heb. Dingen die ik mis bij mezelf. De dag voordien al bedenken welke schoenen ik bij een rokje ga doen. De weersvoorspelling zien en onmiddelijk een nagellak uitkiezen voor mijn teennagels. Zo hard opgaan in iets dat het na twee keer knipperen al middernacht is. And so on. And so on. Toen kwam gisteren. Gisteren was er dit.

Geen idee hoe het kwam (de zon, waarschijnlijk), maar ik was al de ganse dag volop bezig en besloot dat dan ook maar aan te pakken. Emma slaapt een uur in haar park, dus ik wist dat ik tempo moest steken en dat deed deugd. Een keer doorgaan zonder ‘shhht, de baby’ of zonder een baby die letterlijk op mij plakt in een draagzak. Na een dik uur arbeid had ik dit:

Wat ik gisteren ook nog deed: dweilen, bonte was, delicate witte was, gestreken was wegzetten, opruimen, de baby entertainen, de vaat, flessen wassen en sterilliseren, vier keer kolven, vuilnis legen, ovenplaten afwassen, uitvegen en afstoffen. Weet ge wat dat wilt zeggen? Dat de hormonen terug normaal beginnen doen en ik meer en meer van mezelf terug vind. Energie voor twee en met het soort enthousiasme die anderen enthousiast maakt en meepakt. Dat is wie ik een jaar geleden was en dat is wat ik zo gemist heb. Het zit er nog in gasten, en ik ben ze blij dat het er eindelijk allemaal terug uit komt ook.