“Mama, kijk”
“Ja, Emma. Wat ben je aan het doen?”
“Koek soppen. Mmmmm”
Ons eerste echte gesprek. Geef ons een maand of twee en dan praten we iedereen onder tafel. Dat wordt de max!
Er was eens een moeder met een plan
Het is nooit een geheim geweest dat ik enorm veel van eten hou en dat ik koken verafschuw. Dat is al zo lang ik mij kan herinneren het geval, dus bedacht ik verschillende plannen. Een lief dat goed kan koken en ervan houdt mij te zien genieten van zijn eten is daar een onderdeel van. Na een korte conversatie op Twitter over eten en kinderen vond ik zo’n lief. Meteen volgden enkele dates en niet lang erna was er een huis en de dochter. Enter het tweede deel van mijn masterplan: zorgen dat de dochter een passie voor koken krijgt. Je kan daar mee lachen, maar ik ben daar al bezig sinds haar geboorte.
Hoe dan? Wel, wanneer het lief kookt ga ik er enthousiast naast staan en roep ik overdreven van “WHOAH, LEUK HE? PAPA KOOKT!”. Ik gaf ze haar eerste houten lepel toen ze vier maand oud was en laat ze sinds de gerijpte leeftijd van zes maanden ook meeroeren in potten. Het lief laat haar proeven, geeft uitleg en geniet samen met haar. Wanneer mijn zus bakt geef ik de dochter af zodat die ondergedompeld wordt in één van Tante Dira’s passies. Nu zijn we een jaar en vier maand na de geboorte en het is zover: ze kreeg van ons haar eerste keukentje. Het kleinste Ikea-modelletje met de nodige accessoires, zodat er nog marge is tot evolutie. Na een paar dagen is er al resultaat. ‘s Avonds na een lange dag op de crèche komt ze thuis en slaat ze aan het koken. De perfecte ontspanning, zegt.
Het is dat of de was doen, maar momenteel hebben we geen plek voor zo’n mini-wasmachine en strijkplank, dus dat zal moeten wachten. Mijn plan is aan het lukken, zeg ik u. Je kan daar nu mee lachen, of het plezant vinden, maar wanneer ik binnen 25 jaar een blogpost schrijf over mijn dochter en haar eerste Michelinster, dan zult ge peinzen: “Dat plan van die Romina, dat was zo dom nog niet!”.
Junior Masterchef, de luie-moeder-editie. Het moest maar eens lukken.
Over liefde, kinders en volwassen blikken #40dagenbloggen
Vandaag stond in het teken van onze vrienden. We gingen lunchen bij Mama & Papa MC, die ook de ouders zijn van het lief zijn petekind. Het is dat ik zelf een dochter heb, of ik zou u zeggen dat ze het mooiste meisje ter wereld is. Iets meer dan een half jaar oud en vol leven, exact het soort meisje waar ik een zwak voor heb. In het kielzog van broer MC werd er volop gelachen en gespeeld door onze kroost. Tussen de stukken speelgoed zaten wij, de volwassenen, te praten over koetjes en kalfjes. Wij als volwassen keuvelende ouders, wanneer is dat eigenlijk gebeurd?
In de namiddag gingen we samen vieren dat Suzanna geboren is. Weer een meisje bij op de wereld. Zei ik al dat ik dat geweldig vind? Ik peins het wel. Tijdens het feest nam de opa samen met zijn gitaar het woord. Hij zong een lied, zachtjes. Zijn vrouw, dochter en kleindochter wiegden mee. Ik zag hoe hij een blik wisselde met zijn vrouw, een seconde ofzo, zeker niet langer en toch lag mijn hart in een plasje op de grond. Hun ogen vertelden een heel verhaal. Hoe trots ze waren op hun dochter en op het kindje dat in haar armen rustte. Hoe ze samen genoten en hoe ongelooflijk fier ze zijn, maar boven alles zag ik hoeveel ze van elkaar houden. Het was een blik die zoveel liefde omvatte dat het mij even omver blies. Tussen de lijnen van zijn gezongen woorden lag zoveel emotie dat mijn adem wel moest stokken. Kleine Suzanna had geen beter nest kunnen kiezen om haar plek te vinden in deze wereld.
Vandaag waren de kindjes aan de macht, samen met de liefde. Ze deden dat met grote ogen en dappere pasjes. Met handgebaren en koppige volharding. Wij wisselden allemaal veelbetekende blikken uit. Soms staken we ons even weg achter ‘t hoekje, omdat we moesten lachen maar dat eigenlijk niet mochten. We zeiden: “Amaai, als die later groot zullen zijn”, en het is nog waar ook. Die dames van ons kunnen er wat van. Ik kan niet wachten tot ze groeien en de wereld veroveren. Of misschien net wel. Want tot het moment dat de wereld van hen is, zijn zij nog even van ons. Eén ding is sowieso al zeker: vervelen zullen we ons nooit.
Brief aan mijn lijf
Liefste lijf,
Man man man, toch. Wat heb ik het afgelopen jaar massa’s respect voor jou gekregen. Je hebt een mens gecreëerd. Je geeft dat mensje eten op aanvraag en een aanraking is genoeg voor jou om te weten wat zij nodig heeft. Stomverbaasd was ik toen ik zag hoe de consistentie van mijn moedermelk veranderde wanneer ze gevaccineerd werd. Liefste lichaam, wat ben jij wonderlijk en indrukwekkend.
Zwanger zijn is iets vreemd. Plots is je lichaam niet meer van jou. Het voelt niet als dat van jou: het groeit, zet uit en verandert onophoudelijk. En dan komt de commentaar, de kritiek, het ongewenste advies. De Instagrampolitie die ten strijde trok omdat ik één keer McDonald’s at. Je stopt je kind vol met bucht, zeiden ze. Alsof ik zelf niet mag bepalen wat ik in mijn mond stop.
Ja, wat ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg, herinner ik me maar al te goed. “Raak het achteraf maar eens kwijt!”, zeiden ze over de 30 kilo die ik bijkwam (en die ik inmiddels alweer verloren ben). “Draag steunkousen tegen de spataders!”, zeiden ze over mijn benen. Nee dankjewel, dacht ik bij mezelf. En dan twee weken na de bevalling die opmerking dat ik “nog een buikje had.” Ja, dat heb ik. Maar ik heb ook net een mens op de wereld gezet. Mag het? Ik hoef me niet te plooien naar jouw schoonheidsideaal.
De zwangerschap was niet gemakkelijk, liefste lijf. Het was de eerste keer dat ik een haat-liefdeverhouding met jou ontwikkelde. Ik voelde totale liefde voor je, omdat je mijn eigen, kleine kindje kweekte. Maar ik voelde ook totale haat voor je, omdat je me zo in de weg zat. Door die bolle buik kon m’n eigen veters niet eens knopen. En dan was er nog die keizersnede, dat afschuwelijke gevoel wanneer er een mensje uit je buik gerukt wordt. Maar, liefste lichaam, dat kleine, fijne, fantastische mensje, dat heb jij voor mij gemaakt. En daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.
Liefs,
Romina
©Greetje Van Buggenhout
Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine op 7 mei 2016
Tekst: Yasmine Schillebeeckx
Foto: Greetje Van Buggenhout
Bodywear: Eskimo
Inspiratie voor Eerlijke Mijlpaalkaarten
Zoals elke hippe moeder ben ik in het bezit van mijlpaalkaarten. Niet de normale, neen, ik heb hippe en trendy handgetekende zwart/wit exemplaren. Het was allemaal mooi gepland in mijn hoofd. De dochter zou in een schattig outfitje mooi poseren bij een kaartje, ik zou een foto of tien nemen en die dan selecteren op belichting, erna zou ik die delen op de blog en inkleven in haar album. Hashtag Milestone. Nog in de verste verte had ik niet kunnen bedenken dat ik de eerste 3 weken geen mijlpaalfoto ging nemen omdat ik die kaarten helemaal vergeten was. Toen de kaarten terug in mijn gedachten en leven verschenen nam ik een geweldig mooie foto van de baby op 4 weken. Erna volgde al snel haar Eerste Glimlach. “Snel fototoestel en gaan”, denk je? Dat dacht ik ook. Ondertussen ben ik in het bezit van meer dan 200 (tweehonderd!) foto’s van de dochter die huilt/kakt/slaapt of een combinatie van die drie uitvoert terwijl dat kaartje in het frame van mijn kodak ligt. Eens ik het kaartje, enigzins gefrustreerd, terug wegnam begon onze juffrouw heerlijk te lachen. Uiteindelijk heb ik me gewonnen gegeven. Het was al lang haar eerste lachje niet meer, dus whatever. Het deed me wel denken aan Real Life Mijlpaalkaarten. Mocht iemand ze ooit willen maken is er hier wat inspiratie:
- De eerste keer rondjes rijden in de auto in de hoop dat ik in slaap zou vallen.
- Vandaag deed iemand voor de eerste keer yoga in de auto omdat ik mijn tut kwijt was.
- Mijn eerste keer een body de vuilbak in gekakt.
- Vandaag deed ik voor het eerst kaka tot in mijn nek.
- Voor de eerste keer geplast op iemand.
- De eerste keer mama doen bleiten omdat niemand weet waarom ik bleit.
- Voor de eerste keer al mijn kledingstukken in één keer volgespuugd.
- Vandaag deed ik de eerste keer in kaka in ‘t bad.
- Mijn colère was voor de eerste keer zo heftig dat ik rood-paars werd.
- De eerste keer dat iemand mij koppig blijft aanspreken alsof ik van het andere geslacht ben.
- Vandaag was het de eerste keer dat iedereen denkt dat ik huil terwijl ik eigenlijk rustig slaap.
- De eerste keer dat iemand mij smekend vraagt om iets (niet) te doen.
- Vandaag kwamen we voor de eerste keer ergens hopeloos te laat aan door mij.
- Mijn eerste keer zo luid krijsen in de auto dat ze stoppen met rijden.
- De eerste keer YouTube geluisterd in de hoop dat ik kalmeer of inslaap.
- Vandaag werd ik de eerste keer gekleed in een lelijk tenueke dat ik cadeau kreeg.
- Mijn eerste keer samen met mama op toilet in de draagdoek.
- Vandaag was de eerste keer dat er geen propere gestreken body’s beschikbaar zijn.
Ik wou u het plezier van enkele mislukte niet onthouden. Hier deden ze het lief en mij meermaals lachen. Als Emma wat op ons lijkt (wat hopelijk zo zal zijn, kwestie van DNA en al), dan zal ze er zelf ook wel de leute van inzien.
Ergonomisch dragen doe je met je kind in de M-houding
Er stond voor vandaag een post ingepland die grappig is. Kwestie dat het terug online komen wat luchtig van start gaat. De post erna staat ook al klaar. Die blogpost gaat over het dragen van je baby, je weet wel: in draagdoeken, zakken, etc etc. Hoe dat mijn redding is geweest hierthuis, met Emma die al een keer (lees: vaak) durft wenen. Morgen gaan we zelfs van fotoshoot doen daarvoor. Echter, in de eerste zin heb ik het over ‘stond’, dus er is iets tussen gekomen. Niet zomaar iets, neen, een draagzak van Babybjörn. Zet u neer vrouw- en manvolk, we gaan het hebben over ergonomie.
Elle is een populaire blogster die veel gesponsorde dingen krijgt. Zelf ben ik (thank god) de speelplaatsleeftijd van jaloezie voorbij, dus gun ik haar elke deal. Ze is een selfmade mom, en eigenlijk gun ik het haar daardoor extra hard, elke volger, elk item en alle aandacht. Vandaag echter, gaat de sponsoring een brug te ver, dus ben ik hier om alle ruiten wat in te slaan met de waarheid. Insert tromgeroffel. (Ondertussen werd de desbetreffende blogpost verwijderd. Oprecht stoer van Elle).
Elle spreekt over de voordelen van haar Babybjörn en zegt daar bij punt één dat het een “ergonomische beenpositie heeft voor uw kind”. Laat het mij u zeggen: er is weinig ergonomisch aan uw kind op te hangen gelijk het gaat parachutespringen. Alle druk komt op de heupen van je kind, waardoor het kind daar alle schokken opvangt. Elle spreekt ook over “naar voor dragen”, dat kan onwijs tof lijken, maar dat is het niet. Ook dat wordt afgeraden door meerdere onderzoeken, aangezien je baby’s rugje dan niet meer kan bollen, maar hol wordt. Zit jij maar eens een paar uur met holle rug en kom dan terug. En dan komt hetgene wat me echt deed reageren:
Erkend als heupvriendelijke draagzak door het International Hip Dysplasia Institut
Daar antwoord ik op met onderstaande foto, die komt van de website van het International Hip Dysplasia Institute. Onderaad deze post kan je trouwens een link vinden bij bronvermelding met de mening van International Hip Dysplasia Intstiut en die zegt niet “oh my god you, koopt allemaal BabyBjörn want dat is de max, maat!”
De natuurlijke positie van een baby is met de beentjes in een M-houding. Het lief en ik hebben het steevast over “kikkertjeshouding”, want daar lijkt het wat op. Het is de natuurlijke houding die baby’s aannemen en zo worden de schokken het best opgevangen door de baby. Ook zit de baby in een meer stabiele beweging en is er het minste druk op de heupen. Voor meer info contacteer je best een draagconsulent(e) in België of Nederland.
En durft niet insinueren dat we het hier hebben over mamawars of whatever. We namen contact op met Ella, tevergeefs. De belangrijkste reden voor deze post: omdat er moeders zijn die net als ik zo’n slecht ding op hun lijst zetten om dan achteraf te ontdekken dat het dikke brol is (duur brol dan nog, ook. 154 euro). Welk ‘rugzak’-draagsysteem dan wel? Een Ergobaby raad ik u persoonlijk aan. Ge wilt iets hip met jeans? Dan raad ik ByKay aan en nog Made in Holland ook, ipv uit Amerika. Zoals een bekend Meetjeslands filosoof dan zegt: geweldig.
Bronvermelding: http://hipdysplasia.org/developmental-dysplasia-of-the-hip/causes-of-ddh/