Lente, en nog geen klein beetje ook. Als alles volgens plan loopt leest ge dit zelfs met de zon in uw buurt. Indien dat zo niet is moet ge bij een raam gaan staan, kwestie dat ge wat vitamine D opneemt. Geen idee hoe het bij jullie zit, maar ik herleef. Ongelooflijk wat dat zonlicht doet met mij. Meer energie, wakkerder en alles is gewoon plezanter. Volgende week halen we de zomerkleren uit en wisselen we ze met de winterkleren. Klaar voor blote benen? Ik anders wel! Er gaat zelfs een hardnekkige roddel de ronde dat ik de laatste twee dagen slaatjes heb gegeten, uit vrije wil. Voor ge het weet worden hier slaatjes (bestaat er eigenlijk een meervoud dat geen verkleinwoord is, daarvoor?) gemaakt met ingrediënten uit onze eigen moestuin. Zotte boel.
Geweldig
- Buiten eten met het lief, voor de eerste keer dit jaar, in onzen hof.
- Een tweeling tegelijkertijd eten geven. In mijn mening mag dat erkend worden als nieuwe superpower. Ik heb veel goesting om dat op mijn cv te zetten, zo stoer vind ik dat.
- Barbecue bij de ouders thuis. Allemaal samen in den hof, badminton spelen, veel praten en genieten terwijl de zon ondergaat.
- Ik heb een mediakit gemaakt, waarlijks waar. Een mediakit is een document dat uitlegt waar uw blog over gaat en hoeveel bezoekers die trekt. Een blad met statistieken. Geen idee of het op iets trekt en of ik er iets mee ga doen, maar het is er en hoera!
- Derde worden op een quiz met 33 ploegen. Wie is er slim? Ikke!
- Mogen babysitten op de tweeling. Ervan genieten, ook al is het soms wat zotjes. In de namiddag zonder tweeling zitten omdat iemand ermee gaan wandelen is. Denken dat ge een van de gasten hoort wenen en gaan kijken. Eens ge daar staat beseffen dat ze er niet zijn en dus ook niet kunnen wenen. Zou dat bestaan? Fantoomgehuil? Is daar een woord voor? Een voormiddag met baby’s en ik begin al door te slaan, dat belooft voor later!
- De moestuin overpotten in grote potten. Verschieten van uw eigen groene vingers en uw werk bewonderen. Alles flink opkuisen en op ‘t laatste de planten water willen geven. De dichtstbijzijnde pot nemen en die vullen met water. Overal water zien en voelen lopen, een gil slaken en achteruit springen. Te laat de kraan toedoen. Eens goed vloeken als ge ziet dat de vloer en het aanrecht onder staan. Uzelf vervloeken omdat ge een bloempot vol gaten hebt genomen. Opnieuw beginnen kuisen. Misschien zijn mijn groene vingers nog in opleiding, moeten ze nog evolueren naar een Mme Zsazsa niveau. Kan dat? Ik hoop het ten zeerste, want wekelijks een keuken onder water zie ik niet zitten.
- Sinds kort drink ik ‘s namiddags thee. Eigenlijk best wel al eventjes. Al heel mijn leven zie ik mensen thee drinken en dan iets met het touwtje van dat builtje doen en opzij leggen. “Piece of cake”, dacht ik. Wat is me dat nu weer? Mij lukt dat langs geen kanten. Dat builtje is al overal beland: terug in mijn tas, op mijn klavier, in mijn handen, op de grond, … ge snapt het wel. Uiteindelijk pers ik dat uit op mijn lepel met mijn vingers. Een soort van ‘uitwringen’, zeg maar. Wreed ladylike. Hoe komt het dat ik dat niet kan? Is er een soort van geheime theeclub waar gulder dat leert? Want anders wil ik erbij. Kan iemand mij dat leren? ‘t Is niet voor mij, ‘t is voor mijn ladylike-heid.
- Tijdens het badmintonnen in de tuin kreeg ik het warm. Behoorlijk logisch, want badmintonnen is namelijk sporten. Vol drama wou ik aantonen hoe warm ik het had van al dat sporten, dus ‘waaierde’ ik met mijn racket. Ik waaierde zo enthousiast dat ik het racket tegen mijn eigen gezicht sloeg. Wat heb ik ulder gezegd? Sporten is niets voor mij. Kunt ge het mij kwalijk nemen? Zuurstoftekort van al dat sporten. Arme ik.
Het theeprobleem is erg herkenbaar, no worries. Mezelf slaan met een badmintonracket zou ook herkenbaar kunnen zijn maar ik heb gelukkig nog nooit badminton gedaan.
Dat met die badmintonracket, dat is een beetje zoals voluit niezen en uw kop ergens tegenaanstoten in de actie
Herkenbaar
Haha, dat theeprobleem heb ik ook. Handig als je dat op den bureau probeert, gadegeslagen door je collega. Gelukkig ben ik niet de enige met dat gesukkel. Idee voor een uitvinding: theebuiltje dat zichzelf uitknijpt ofzo!
De theekwestie: da’s jarenlang oefenen. Ondertussen heb ik dat héél behoorlijk onder de knie en wil ik daar wel een cursus voor organiseren. 🙂 En nee, er zijn nog geen youtube-filmpjes van (ik heb gezocht).
Fantoomgehuil, jawel. Op het werk zitten en weten dat de kleine 30 kilometer verder in de crèche zit en hem toch horen huilen. Ik herinner mij dat nog, achttien jaar geleden begot.
Gij topmens <3
En dat ik dat meen, en al! 🙂 Volgende blogmeetup: cursus theezakwringen met Tiny.
Ik kijk er al naar uit ^^
Fantoomgehuil bestaat. Ik had dat bij mijn oudste die veel weende, dat leek dan verder te tuten in mijn oren en dan moest ik altijd gaan kijken of hij nu echt huilde of dat het gewoon nog nahuilde in mijn oren.
Ik haal dat zakje er gewoon uit en kwak dat in een daarvoor dienend recipiënt (lees: leeg yoghurtpotje, dat ik speciaal heb leeggegeten zodat dat theezakje erin kan).
Knijpen, dat deed ik bij mijn oma. Ik kon het wel hoor: builtje op het lepeltje en dat ding dan indiaansgewijs vastbinden aan zijn totem. Ik was er trouwens zo bedreven in dat ik steevast het zakje kapot maakte en alle prut eruit viel, bij voorkeur in mijn tas.
Ow joh! Wat een skill. Respect
fantoomgehuil: check. Op de een of andere manier lijkt het draaien van de ventilatie of het stromende water in de douche altijd doorspekt te zijn met iets dat lijkt om gejammer. Ik heb die eerste mama-maanden heel vaak die douche weer dichtgedraaid om angstvallig te luisteren of dat Patatje in haar park plots wakker geworden was. Organiseren we misschien eens een Afternoon Tea Blogameetup? Kan iedereen zijn tips & tricks delen met een korte Powerpoint presentatie en een live demo 🙂
Lool, hoe doet ge dat? Zo keer op keer ‘Genante’ puntjes kunnen blijven schrijven :D. Een tweeling eten geven reken ik ook onder superpower, met eentje ga ik al klungelig genoeg om 😀
Super dat je je ook aan een mediakit hebt gewaagd 🙂 Die van mij heeft – ik kan het nog steeds moeilijk geloven – toch al iets opgebracht 🙂
En geloof het of niet: ik ben jaloers op u niveau van groene vingers. Ik laat zelfs een cactus sterven :p
En elke keer weer slaagt ge er in om mij te laten schaterlachen op woensdagmorgen 🙂
In plaats van slaatjes kunt ge salades zeggen, klinkt wat meer als volwaardig eten…
Uzelf meppen met een racket, tja vorige week ben ik er nog in geslaagd om mijn eigen oog bijna uit te porren met mijn middenvinger. Ik was weer wat te enthousiast aan’t gebaren. Mijn echtgenoot reageert al niet meer op mijn stunten 😉
Ah yes, ogen uitstoten. Herkenbaar. Of in bed kruipen met mijn bril aan.
Fijn stukje alweer 🙂 Ik laat het theezakje gewoon in mijn thee, extra straffe thee dan maar. Want ik durf ook wel eens klunsen maar meestal ben ik gewoon te lui om ook nog een lepel en bordje uit de kast te halen en achteraf ook nog eens te moeten afwassen.
Hehe, die theebuiltjes, soms lukt het mij heel goed en dan soms trek ik te hard, schiet dat draadje eraf en de thee dus alle kanten op. Ik dacht de oplossing gevonden te hebben met losse thee in een thee-ei; wreed praktisch tot ge beseft dat ge niks voorzien hebt om dat thee-ei op te leggen. Tja, dan is het dus nattigheid op tafel en ok, dat is wel al beter dan nattigheid én thee, maar het blijft toch zoeken naar de ideale oplossing.
Tip for tea: bij casa verkopen ze zo een soort dubbele lepel waartussen je je theezakje kan uitknijpen. Kost 1,5 euro ofzo. Ik heb er gelijk voor overal één gekocht:thuis, op het werk en in de sacoche! 😉
OW! Gamechanger. Daar gaan we naar op zoek.
Of zo een theezeefje van Koziol, dat hangt ge gewoon aan de rand (binnenkant) van uw glas en dat rendier houdt uw zakske netjes bij.
https://www.inno.be/nl/categorieen/home/eetkamer/koffie-theeservies/theeservies/theezeven/theezeef-rudolf/p/PRT-140983329402289343157
ik <3 Koziol! Hoe cool zijn die niet?
ze hebben zelfs van die boodschappentaskes om aan de buitenkant van uw tas te hangen, om een koekske in te steken <3