Vandaag sprak ik met een vader die mij zei hoe zijn zoon reageerde toen ze live zagen hoe Appie neerging op het veld. Hoe zijn kind hoop had en zeker was dat alles goed ging komen en hoe hij dan dingen moest uitleggen als “zuurstoftekort in de hersenen” en wat dat betekent. Met de dagen die verstreken vervloeg de hoop.
“Het was huilen op de bank hoor”, zei hij, en mijn hart brak een beetje. Overal huilen jongens en meisjes op de bank en ik huil stilletjes mee.
Als de zon schijnt gaan mama en dochter op schok, dus was het hier vier dagen stil. Daarvoor hebben jullie natuurlijk alle begrip, mede één van de redenen waarom jullie de beste lezers ter wereld zijn. Applausje voor jullie zelf.
Daarnet reed ik naar huis en bedacht ik me dat ik me soms kan ergeren aan de meest belachelijke dingen. Het lief heeft dat ook. Mijn collega’s hebben dat ook. Iedereen heeft kleine dingen die ze compleet irrationeel ergerlijk vinden zonder enige aanwijsbare reden. De romanticus in mij vindt dat wel schoon, want dat zijn de kantjes die je leert kennen wanneer iemand dicht bij je staat. Het zijn de dingen die ons uniek maken. Ambetant ook, maar het is mooi weer buiten en we zijn welgezind, dus: uniek. Hier is mijn lijst.
Voila. En geloof me, daar kan nog wat bij hoor.
En nu is het aan jullie.
Wat irriteert u zonder dat je eigenlijk weet van waar die irritatie komt?
Kent ge dat? Ge zit in de auto op weg naar huis en ge hoort een liedje passeren, ge vliegt terug in de tijd en lacht nekeer. Het overvalt mij vaak, zo’n liedjes, dus dacht ik er een paar te delen met u. Ge kent me al, maar ge weet niet hoe ik was en geloof me vrij: I’ve come a long way. “Misschien wel leuk om over te bloggen”, dacht ik, “zo vergeet ik dat nooit (alsof dat kan) en ligt het vast, voor later”. Sinds ik mama ben vind ik dat een upside aan het bloggen. Het is meteen een logboek.
Ergens begin jaren 2000 had ik een lief. A en ik waren twee jaar samen en achteraf bekeken niet voor mekaar gemaakt. Toch zal ik hem altijd dankbaar zijn, want hij kwam met een vriendenkring en collegagroep die de mijne werden. We hadden massaal veel leute samen, maar er was er één waar ik van hield: VDW. Lang, met een brilletje, zalige muzieksmaak, progressief, openminded, heerlijke humor en nog zoveel meer. Ik besefte dat toen niet, of stond er niet bij stil, maar hij was bepalend voor wie ik nu ben. De zotte linkse zelfzekere feminist die carrière maakt en zich goed voelt in haar vel. VDW en ik hadden een unieke band, van de beste soort. Wij waren maten. Niets complex, niets ingewikkeld, maar wel van de beste soort.
“Mina”, zo noemde hij mij. Hij alleen mocht mij zo noemen en nu nog, wanneer iemand mij zo aanspreekt zeg ik: “Neen, Romina”, want Mina is van hem. Misschien is dat raar, ik weet het niet. In mijn hoofd is dat normaal. Het zal altijd bij hem horen, zoals basketbal dat doet en U2. Als je in mijn hart kijkt staat daar ergens VDW, want in een periode dat ik enkel wou vluchten, nog het liefst van mezelf, bleek hij mijn rustpunt te zijn. Die Mina van toen, die was ongelukkig met haarzelf en wilde vluchten. Vluchten van haar leven thuis, vluchten van haar omgeving, vluchten uit haar dorp en vluchten ver weg van haar ouders. Ik had net mijn rijbewijs en begon de wereld te ontdekken. Er waren de computermaten, maar in de weekends ging ik vanachter mijn PC en vond je me in Brugge, bij VDW. Bij hem thuis was ik veilig. Hij luisterde, kalmeerde me (als ge peinst dat ik nu drama heb, ik ben een watje vergeleken met toen), gaf me advies, echt oprecht goede raad en stimuleerde me enorm om verder te kijken dan wat ik zag.
Mijn omgeving bestond uit cliché West-Vlaamse arbeiders, inclusief gesloten houding en dat wrong bij mij. Hij trok mijn blik open. Hij leerde mij muziek kennen, wat van kunst en ook van reizen. We gingen naar Barcelona, Amsterdam en zelfs Disneyland. Waar A. zaagde en wou gaan slapen trokken wij ons schouders een keer op en gingen we door. Muziek begon een passie te worden, net als optredens bezoeken. Plots zat ik in een basketbaltribune “Defence!” te schreeuwen, en dat was normaal. Ik vond dat zo bevrijdend. Homo’s? No problem. Racisme? Voor domme mensen. De wereld? Aan uw voeten. Eten? Proeven! Bier? Zekerst proeven en achteraf de smaak nog een keer verifiëren ook. De combinatie zorgde ervoor dat ik me nog minder thuis voelde waar ik thuis hoorde te zijn en dat ik mij zo fucking verloren voelde dat ik schrik had de weg echt te verliezen.
Hij was het soort maat die altijd voor mij klaar stond. Mind you, we spreken hier over de tijd van de Nokia 3310’s en inbelverbindingen, dus dat was niet zo evident als nu. Op het dieptepunt gaf hij mij een sleutel van zijn voordeur. Zomaar. Omdat hij wou dat ik altijd een thuis zou hebben waar ik me goed voelde. Wat toen zijn huis was herinner ik me glashelder. De Malibukast, zijn keuken met bar. En maar tateren terwijl hij eten fixte. Zijn trap, zijn zetel, zelfs zijn toilet. De schuif vol CD’s, die leidde tot wilde verhalen over die keer dat hij per ongeluk Tupac zag. De couchsurfers die hun cultuur en gewoontes deelden en ik snoof alles op. Het deed me dromen van meer en geloven dat ik het nog kon bereiken ook. De wereld was te groot en ook te klein, al een chance had ik iemand gelijk hem.
A. en ik gingen uit elkaar en (true story) ik ging naar B. Een kerel die ik leerde kennen via VDW en zelfs toen veranderde er niets tussen VDW en mij. De afspraken, het meeten en de zottigheden gingen door. Ik werd wat wilder en een durver. We gingen uit tot een kot in de nacht en er werd gelachen en gedanst. Soms werd er al een keer gedronken en er zijn tijden geweest dat de sigaretten prettig waren. Tijdens zo’n avond zat ik bij hem thuis op de zetel. Te praten en whatever te doen dat je dan doet. Hij zette de tv op en ik zag een clip. Bejaarden die hun rollator boven hun hoofd schudden. Ik ging dubbel van het lachen en kwam niet meer bij. Ik heb (of zo herinner ik het mij) echt gelachen tot ik buikpijn had. Enorm prettig. Als ik er nu aan terug denk waren we onbezonnen en aan het genieten van die impulsiviteit die je enkel kent wanneer je zo jong en vrij bent.
Vandaag zat ik in de auto en passeerde het rollator-liedje. Ik had een grijns en was even terug in 2004. Mijn hoofd sprong van de ene herinnering naar de andere. Wij hebben geen contact meer, wij twee. Geen idee hoe het komt. Nam ik hem als vanzelfsprekend? Of hij mij? Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan? Was het op of zaten we in zo’n periode in ons leven dat dat soort dingen gewoon gebeuren? Er was geen drama of afscheid. Gewoon een steeds langer wordende stilte. Soms is het gewoon zo en dan herinnert je hart je er opeens weer aan wie er allemaal een deeltje van bezit.
Deze is voor u, VDW, ter ere van de prettige tijden, want het moet niet altijd U2 zijn.
Dat het hier niet meer zal zijn zoals ervoor zal wel geen groot nieuws meer zijn, maar bij deze is het bevestigd. Elke week een vaste rubriek en de druk die me dat gaf is de reden waarom het uiteindelijk stil bleef, dus nu is het zonder rubrieken op vaste dagen, hoe plezant ze ook waren. Ze zullen er nog zijn, maar minder frequent. Zo ook deze.
Liefste lijf,
Man man man, toch. Wat heb ik het afgelopen jaar massa’s respect voor jou gekregen. Je hebt een mens gecreëerd. Je geeft dat mensje eten op aanvraag en een aanraking is genoeg voor jou om te weten wat zij nodig heeft. Stomverbaasd was ik toen ik zag hoe de consistentie van mijn moedermelk veranderde wanneer ze gevaccineerd werd. Liefste lichaam, wat ben jij wonderlijk en indrukwekkend.
Zwanger zijn is iets vreemd. Plots is je lichaam niet meer van jou. Het voelt niet als dat van jou: het groeit, zet uit en verandert onophoudelijk. En dan komt de commentaar, de kritiek, het ongewenste advies. De Instagrampolitie die ten strijde trok omdat ik één keer McDonald’s at. Je stopt je kind vol met bucht, zeiden ze. Alsof ik zelf niet mag bepalen wat ik in mijn mond stop.
Ja, wat ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg, herinner ik me maar al te goed. “Raak het achteraf maar eens kwijt!”, zeiden ze over de 30 kilo die ik bijkwam (en die ik inmiddels alweer verloren ben). “Draag steunkousen tegen de spataders!”, zeiden ze over mijn benen. Nee dankjewel, dacht ik bij mezelf. En dan twee weken na de bevalling die opmerking dat ik “nog een buikje had.” Ja, dat heb ik. Maar ik heb ook net een mens op de wereld gezet. Mag het? Ik hoef me niet te plooien naar jouw schoonheidsideaal.
De zwangerschap was niet gemakkelijk, liefste lijf. Het was de eerste keer dat ik een haat-liefdeverhouding met jou ontwikkelde. Ik voelde totale liefde voor je, omdat je mijn eigen, kleine kindje kweekte. Maar ik voelde ook totale haat voor je, omdat je me zo in de weg zat. Door die bolle buik kon m’n eigen veters niet eens knopen. En dan was er nog die keizersnede, dat afschuwelijke gevoel wanneer er een mensje uit je buik gerukt wordt. Maar, liefste lichaam, dat kleine, fijne, fantastische mensje, dat heb jij voor mij gemaakt. En daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.
Liefs,
Romina
©Greetje Van Buggenhout
Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine op 7 mei 2016
Tekst: Yasmine Schillebeeckx
Foto: Greetje Van Buggenhout
Bodywear: Eskimo
Vandaag zijn er mensen die zich wentelen in “Ik wist het wel” en “Het moest er toch eens van komen!”. Er zijn mensen die roepen over vluchtelingen en illegalen, over addergebroed en die hun hoop uitspreken dat hun kind zich bij voorkeur mengt onder het Arisch Ras (ehum). Er zijn politiekers die vlug proberen te recupereren en terwijl ik angstig kijk hoe smsjes blijven binnen komen over wie nu naar waar geëvacueerd wordt in Brussel verbaas ik me over het lef van rechts en het complete onbesef.
Ik ging mijn mond houden en zwijgen, ervan overtuigd dat ik niets kon bijdragen aan wat er vandaag gaande is, maar toen dacht ik aan alle allochtonen in dit land. Aan alle mensen die net zoals ik, vol ongeloof, het racisme lezen dat (nu al) naar boven komt. Mijn gedachten gaan naar de artikels van afgelopen dagen, dat 1 op 5 ouders geen gekleurd schoonkind wil en naar krachtige televisie zoals Terug naar eigen land. Misschien zijn we wel te stil. Misschien is het tijd voor wat luide liefde.
Weet dat er voor elk stel ouders die geen gekleurd schoonkind wil, vier anderen zijn die dat wel willen. Vier van ons die wel goeiendag knikken en hun deuren openen. Vier van ons die met open hart en open armen hun liefde zullen bewijzen. Vier van ons die niet zullen eisen dat andersgelovigen zich distantiëren of excuseren, omdat we weten dat ze hier volledig los van staan. Vier van ons die blijven geloven dat liefde sterker is dan angst. Vier van ons die vinden dat verschillende culturen ons verrijken. Vier van ons die willen evolueren naar een maatschappij die van ons allemaal is. Vier van ons die weten dat we maar mensen zijn en dat geen kleur of geloof daar iets aan verandert. Vier van ons die hun ogen niet kunnen geloven bij het lezen van artikels over racisme. Vier van ons die zitten onder #ikwilhelpen. Vier van ons die blijven geloven dat het goed zal komen, ook nu weer, ondanks Parijs, ondanks deze ochtend in Brussel, ondanks alles.
Vier van ons die vooral geloven in allemaal samen.
Vier van ons die vooral geloven in tous ensemble.
Zoals elke hippe moeder ben ik in het bezit van mijlpaalkaarten. Niet de normale, neen, ik heb hippe en trendy handgetekende zwart/wit exemplaren. Het was allemaal mooi gepland in mijn hoofd. De dochter zou in een schattig outfitje mooi poseren bij een kaartje, ik zou een foto of tien nemen en die dan selecteren op belichting, erna zou ik die delen op de blog en inkleven in haar album. Hashtag Milestone. Nog in de verste verte had ik niet kunnen bedenken dat ik de eerste 3 weken geen mijlpaalfoto ging nemen omdat ik die kaarten helemaal vergeten was. Toen de kaarten terug in mijn gedachten en leven verschenen nam ik een geweldig mooie foto van de baby op 4 weken. Erna volgde al snel haar Eerste Glimlach. “Snel fototoestel en gaan”, denk je? Dat dacht ik ook. Ondertussen ben ik in het bezit van meer dan 200 (tweehonderd!) foto’s van de dochter die huilt/kakt/slaapt of een combinatie van die drie uitvoert terwijl dat kaartje in het frame van mijn kodak ligt. Eens ik het kaartje, enigzins gefrustreerd, terug wegnam begon onze juffrouw heerlijk te lachen. Uiteindelijk heb ik me gewonnen gegeven. Het was al lang haar eerste lachje niet meer, dus whatever. Het deed me wel denken aan Real Life Mijlpaalkaarten. Mocht iemand ze ooit willen maken is er hier wat inspiratie:
Ik wou u het plezier van enkele mislukte niet onthouden. Hier deden ze het lief en mij meermaals lachen. Als Emma wat op ons lijkt (wat hopelijk zo zal zijn, kwestie van DNA en al), dan zal ze er zelf ook wel de leute van inzien.
Ik wil je altijd
blijven vinden,
als het aan mij ligt
altijd liever.
Bart Moeyaert – Zoek
Het lief heeft een deken. Het is een eenpersoons-donsdeken dat oud is. Het zit in een overtrek die nog ouder is. Zo oud dat het wit al beige is geworden, ook al heb ik dat spel al meerdere keren gewassen op 90 graden met elk mogelijk (was)product. Mocht ik kunnen, ik waste het op 500 graden. Ik weet zeker dat het een oud deken is, want de afmeting is 120x190cm. Geen idee wanneer die ophielden te bestaan, want zelfs Google weet het niet. De overtrek die er rond zit is ook oud. Hoe ik dat weet? Het is een exemplaar met koevlekken. Hier laat ik efkes een pauze zodat ge kunt lachen… Koevlekken, dus. Weet gij nog wanneer dat mode was? Ik meen mij te herinneren dat dat ergens in de jaren 90 was dat iedereen opeens vanalles had met koevlekken erop. Destijds vond ik dat al dom en dat vind ik nog steeds, maar dan nog iets meer.
Eerst wist ik niet dat dat deken bestond. Erna ben ik dat vluchtig tegen gekomen en is dat al even vluchtig in een verhuisdoos beland. Op een of andere manier die ik mij niet meer voor de geest kan halen is het deken terug boven gekomen na de verhuis en heeft het een prominente plaats opgeëist in onze zetel. Sindsdien spreek ik consequent over ‘DAT STINKDEKEN, VENT’, ook al stinkt dat niet echt. Toen ik sprak over weggooien werd het lief een beetje zot, want dat is ZIJN stinkdeken. Toen ik zei dat het een muf stinkdeken is keek hij alsof Club Brugge een match verloren had tegen Anderlecht en believe you me, dat is een blik die je niet wil zien. Toen ik opteerde om er een nieuw overtrek voor te zoeken stemde hij toe en toen kwam ik te weten dat de afmetingen dateren uit BelgischeFrankTijd. Toen moest ik bevallen van een dochter.
De dochter. De appel van mijn oog. Mijn dotje. Het liefste, beste, schoonste en meest fantastisch ingrijpende dat mij zomaar kwam overvallen. Dat geweldige hoopje liefde besliste om verliefd te worden op het stinkdeken. Om er zich in te wikkelen. Om er zalig in te slapen en te snoozen, ook al is dat enkel overdag onder streng toezicht. Of ze nu in haar wipper zit, of in het borstvoedingskussen of nog anders: leg het stinkdeken over haar en het kind wordt overvallen door een oase van rust. Het stinkdeken blijft dus voor onbepaalde duur in ons leven. Wanneer ge op onze foto’s wat koevlekken ziet weet ge nu dus hoe dat komt. Het lief en zijn geur zitten daar voor iets tussen. Het feit dat de dochter nog niet goed kan zien ook. Zeker weten.
Er wordt vaak wat geschreven over de raad die anderen u als ouder geven en er is inderdaad wat van te vertellen. Dagelijks krijg ik nog steeds de zotste dingen te horen onder het motto “in mijn tijd deden we dat zo” of een andere raad die de ultieme tip bevat. Meestal knik ik of zeg ik “uhu” en doe ik sowieso mijn goesting. Er is er maar één mama van Emma, imho, en dat ben ik. Ondanks alle fluttips is er ook echt goede raad en die is goud waard. Dat advies verdient eindelijk ook alle aandacht. Vandaar deze post. Wat goede raad die ik kreeg en ook echt goede raad blijkt te zijn.
Ge zult zien, er zit raad tussen die jullie als lezers of blogtantes gaven. Merci daarvoor, ge zijt een beetje mijn held van de week. En gij ook. Gulder allemaal. Het bloggen gaat moeilijk soms. Daardoor is er ook goed advies die hier niet tussen staat. Mijn mama en schoonzus spannen daar wel de kroon, denk ik. Of Bobonne met haar “Ge hebt gelijk met uw draagzak, hou ze maar dicht bij u, daar is ‘t best”. Het is op dit moment namelijk 21u16 op woensdagavond en in nieuwe-ouders-land komt dat overeen met graaf-feestje-gehad-veel-gezopen-niet-geslapen-maat IN HET KWADRAAT. En toch is het het beste wat mij ooit overkwam. Dat werd ons voorspeld trouwens, door haar en haar lief. Ze hadden gelijk. Zoveel gelijk. Toen wisten we dat niet. Nu wel.
