Mijn kleine kantjes #40dagenbloggen

27/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Challenges, Lijstjes, Persoonlijk

Als de zon schijnt gaan mama en dochter op schok, dus was het hier vier dagen stil. Daarvoor hebben jullie natuurlijk alle begrip, mede één van de redenen waarom jullie de beste lezers ter wereld zijn. Applausje voor jullie zelf.

Daarnet reed ik naar huis en bedacht ik me dat ik me soms kan ergeren aan de meest belachelijke dingen. Het lief heeft dat ook. Mijn collega’s hebben dat ook. Iedereen heeft kleine dingen die ze compleet irrationeel ergerlijk vinden zonder enige aanwijsbare reden. De romanticus in mij vindt dat wel schoon, want dat zijn de kantjes die je leert kennen wanneer iemand dicht bij je staat. Het zijn de dingen die ons uniek maken. Ambetant ook, maar het is mooi weer buiten en we zijn welgezind, dus: uniek. Hier is mijn lijst.

Mensen die hun bord leegeten en dan met de zijkant van hun vork over hun bord schrapen.
WAAROMDOEJEDAT? Stop.
Wanneer je staat aan te schuiven in een lange rij, samen met vele anderen, en de persoon voor je opeens naar (minstens!) twee kilogram kleingeld begint te zoeken wanneer hij of zij aan de beurt is.
Wat ben jij al de ganse tijd aan het doen? Je had een kwartier en je keek rond. Had dan toch je kleingeld al bij elkaar gezocht!
Mensen die zeggen dat ze kunnen werken met Excel en je een gedrocht van een lay-out terug bezorgen vol foutmeldingen, zodat je een half uur lang eerst alles terug recht moet zetten.
Ik zweer het u, ik kan ze ruiken.
Personen die wel vijftig foto’s nemen en je dan uiteindelijk twee stuks bezorgen die zo flou zijn als maar kan.
Hoe kan het, in 2017, dat je nog zo’n onscherpe foto’s neemt? Het is bijna een kunst op zich.
Handtassen die schuin over de borst gedragen worden en eindigen op de heup.
Waarom?
Het volk die tijdens een optreden compleet naast de maat in hun handen klapt.
Eens ik ze gespot heb kan ik ze ook niet meer negeren.
Degene die een telefoongesprek voeren en afsluiten met “CIAO!”.
Zeer gesofisticeerd. Indrukwekkend. Hohoho.
Bulletjournaling.
Ik kan het ook niet helpen. Het is gewoon zo. Ik wil zelfs niet weten van waar die irritatie komt, maar het is een rage, dus op een dag rollen mijn ogen uit mijn hoofd van een ganse dag #bujo te zien.
Hashtags verkeerd gebruiken.
doe #het #dan #niet # als je #het # niet kan. #oké? ###
Paars, rood en limoengroen.
#lachendkakske
Qustomer.
Die kaarten, QR code, app. Trekt allemaal op niets.
Mensen met haar in hun ogen.
“Haal uw haar uit uw ogen, ge kunt zo niet zien!”, 1 000 000 keer tijdens mijn jeugd aanhoren zit daar ongetwijfeld voor iets tussen.
Champignons.
Misschien was ik in een vorig leven een kabouter. Ik heb er ook het raden naar.
De personen die in een groep de rekening tot op de centiem opdelen, “want juist is juist”, en zo een kwartier van ieders tijd verspillen.
Je zou ze vijf frank geven.
Wanneer het water van de Senseo leeg is.
Daar zit een geheime leiding in naar Rusland.
Vincent Byloo van StuBru.
En ik heb echt geen flauw idee waarom.
Borden, eetborden, waar tekst op staat.
Als ik wil lezen koop ik wel een boek.
Hartige desserts.
Daar zit Satan voor iets tussen.

Voila. En geloof me, daar kan nog wat bij hoor.
En nu is het aan jullie.
Wat irriteert u zonder dat je eigenlijk weet van waar die irritatie komt?

Over liefde, kinders en volwassen blikken #40dagenbloggen

19/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Challenges, Emma, Ouderschap, Persoonlijk

Vandaag stond in het teken van onze vrienden. We gingen lunchen bij Mama & Papa MC, die ook de ouders zijn van het lief zijn petekind. Het is dat ik zelf een dochter heb, of ik zou u zeggen dat ze het mooiste meisje ter wereld is. Iets meer dan een half jaar oud en vol leven, exact het soort meisje waar ik een zwak voor heb. In het kielzog van broer MC werd er volop gelachen en gespeeld door onze kroost. Tussen de stukken speelgoed zaten wij, de volwassenen, te praten over koetjes en kalfjes. Wij als volwassen keuvelende ouders, wanneer is dat eigenlijk gebeurd?

In de namiddag gingen we samen vieren dat Suzanna geboren is. Weer een meisje bij op de wereld. Zei ik al dat ik dat geweldig vind? Ik peins het wel. Tijdens het feest nam de opa samen met zijn gitaar het woord. Hij zong een lied, zachtjes. Zijn vrouw, dochter en kleindochter wiegden mee. Ik zag hoe hij een blik wisselde met zijn vrouw, een seconde ofzo, zeker niet langer en toch lag mijn hart in een plasje op de grond. Hun ogen vertelden een heel verhaal. Hoe trots ze waren op hun dochter en op het kindje dat in haar armen rustte. Hoe ze samen genoten en hoe ongelooflijk fier ze zijn, maar boven alles zag ik hoeveel ze van elkaar houden. Het was een blik die zoveel liefde omvatte dat het mij even omver blies. Tussen de lijnen van zijn gezongen woorden lag zoveel emotie dat mijn adem wel moest stokken. Kleine Suzanna had geen beter nest kunnen kiezen om haar plek te vinden in deze wereld.

Vandaag waren de kindjes aan de macht, samen met de liefde. Ze deden dat met grote ogen en dappere pasjes. Met handgebaren en koppige volharding. Wij wisselden allemaal veelbetekende blikken uit. Soms staken we ons even weg achter ‘t hoekje, omdat we moesten lachen maar dat eigenlijk niet mochten. We zeiden: “Amaai, als die later groot zullen zijn”, en het is nog waar ook. Die dames van ons kunnen er wat van. Ik kan niet wachten tot ze groeien en de wereld veroveren. Of misschien net wel. Want tot het moment dat de wereld van hen is, zijn zij nog even van ons. Eén ding is sowieso al zeker: vervelen zullen we ons nooit.

Een prettig liedje uit 2004, bitch

25/08/2016 - Filed Under: Persoonlijk, Throwback

Kent ge dat? Ge zit in de auto op weg naar huis en ge hoort een liedje passeren, ge vliegt terug in de tijd en lacht nekeer. Het overvalt mij vaak, zo’n liedjes, dus dacht ik er een paar te delen met u. Ge kent me al, maar ge weet niet hoe ik was en geloof me vrij: I’ve come a long way. “Misschien wel leuk om over te bloggen”, dacht ik, “zo vergeet ik dat nooit (alsof dat kan) en ligt het vast, voor later”. Sinds ik mama ben vind ik dat een upside aan het bloggen. Het is meteen een logboek.

Ergens begin jaren 2000 had ik een lief. A en ik waren twee jaar samen en achteraf bekeken niet voor mekaar gemaakt. Toch zal ik hem altijd dankbaar zijn, want hij kwam met een vriendenkring en collegagroep die de mijne werden. We hadden massaal veel leute samen, maar er was er één waar ik van hield: VDW. Lang, met een brilletje, zalige muzieksmaak, progressief, openminded, heerlijke humor en nog zoveel meer. Ik besefte dat toen niet, of stond er niet bij stil, maar hij was bepalend voor wie ik nu ben. De zotte linkse zelfzekere feminist die carrière maakt en zich goed voelt in haar vel. VDW en ik hadden een unieke band, van de beste soort. Wij waren maten. Niets complex, niets ingewikkeld, maar wel van de beste soort.

“Mina”, zo noemde hij mij. Hij alleen mocht mij zo noemen en nu nog, wanneer iemand mij zo aanspreekt zeg ik: “Neen, Romina”, want Mina is van hem. Misschien is dat raar, ik weet het niet. In mijn hoofd is dat normaal. Het zal altijd bij hem horen, zoals basketbal dat doet en U2. Als je in mijn hart kijkt staat daar ergens VDW, want in een periode dat ik enkel wou vluchten, nog het liefst van mezelf, bleek hij mijn rustpunt te zijn. Die Mina van toen, die was ongelukkig met haarzelf en wilde vluchten. Vluchten van haar leven thuis, vluchten van haar omgeving, vluchten uit haar dorp en vluchten ver weg van haar ouders. Ik had net mijn rijbewijs en begon de wereld te ontdekken. Er waren de computermaten, maar in de weekends ging ik vanachter mijn PC en vond je me in Brugge, bij VDW. Bij hem thuis was ik veilig. Hij luisterde, kalmeerde me (als ge peinst dat ik nu drama heb, ik ben een watje vergeleken met toen), gaf me advies, echt oprecht goede raad en stimuleerde me enorm om verder te kijken dan wat ik zag.

Mijn omgeving bestond uit cliché West-Vlaamse arbeiders, inclusief gesloten houding en dat wrong bij mij. Hij trok mijn blik open. Hij leerde mij muziek kennen, wat van kunst en ook van reizen. We gingen naar Barcelona, Amsterdam en zelfs Disneyland. Waar A. zaagde en wou gaan slapen trokken wij ons schouders een keer op en gingen we door. Muziek begon een passie te worden, net als optredens bezoeken. Plots zat ik in een basketbaltribune “Defence!” te schreeuwen, en dat was normaal. Ik vond dat zo bevrijdend. Homo’s? No problem. Racisme? Voor domme mensen. De wereld? Aan uw voeten. Eten? Proeven! Bier? Zekerst proeven en achteraf de smaak nog een keer verifiëren ook. De combinatie zorgde ervoor dat ik me nog minder thuis voelde waar ik thuis hoorde te zijn en dat ik mij zo fucking verloren voelde dat ik schrik had de weg echt te verliezen.

Hij was het soort maat die altijd voor mij klaar stond. Mind you, we spreken hier over de tijd van de Nokia 3310’s en inbelverbindingen, dus dat was niet zo evident als nu. Op het dieptepunt gaf hij mij een sleutel van zijn voordeur. Zomaar. Omdat hij wou dat ik altijd een thuis zou hebben waar ik me goed voelde. Wat toen zijn huis was herinner ik me glashelder. De Malibukast, zijn keuken met bar. En maar tateren terwijl hij eten fixte. Zijn trap, zijn zetel, zelfs zijn toilet. De schuif vol CD’s, die leidde tot wilde verhalen over die keer dat hij per ongeluk Tupac zag. De couchsurfers die hun cultuur en gewoontes deelden en ik snoof alles op. Het deed me dromen van meer en geloven dat ik het nog kon bereiken ook. De wereld was te groot en ook te klein, al een chance had ik iemand gelijk hem.

A. en ik gingen uit elkaar en (true story) ik ging naar B. Een kerel die ik leerde kennen via VDW en zelfs toen veranderde er niets tussen VDW en mij. De afspraken, het meeten en de zottigheden gingen door. Ik werd wat wilder en een durver. We gingen uit tot een kot in de nacht en er werd gelachen en gedanst. Soms werd er al een keer gedronken en er zijn tijden geweest dat de sigaretten prettig waren. Tijdens zo’n avond zat ik bij hem thuis op de zetel. Te praten en whatever te doen dat je dan doet. Hij zette de tv op en ik zag een clip. Bejaarden die hun rollator boven hun hoofd schudden. Ik ging dubbel van het lachen en kwam niet meer bij. Ik heb (of zo herinner ik het mij) echt gelachen tot ik buikpijn had. Enorm prettig. Als ik er nu aan terug denk waren we onbezonnen en aan het genieten van die impulsiviteit die je enkel kent wanneer je zo jong en vrij bent.

Vandaag zat ik in de auto en passeerde het rollator-liedje. Ik had een grijns en was even terug in 2004. Mijn hoofd sprong van de ene herinnering naar de andere. Wij hebben geen contact meer, wij twee. Geen idee hoe het komt. Nam ik hem als vanzelfsprekend? Of hij mij? Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan? Was het op of zaten we in zo’n periode in ons leven dat dat soort dingen gewoon gebeuren? Er was geen drama of afscheid. Gewoon een steeds langer wordende stilte. Soms is het gewoon zo en dan herinnert je hart je er opeens weer aan wie er allemaal een deeltje van bezit.

Deze is voor u, VDW, ter ere van de prettige tijden, want het moet niet altijd U2 zijn.

Dat het hier niet meer zal zijn zoals ervoor zal wel geen groot nieuws meer zijn, maar bij deze is het bevestigd. Elke week een vaste rubriek en de druk die me dat gaf is de reden waarom het uiteindelijk stil bleef, dus nu is het zonder rubrieken op vaste dagen, hoe plezant ze ook waren. Ze zullen er nog zijn, maar minder frequent. Zo ook deze.

Brief aan mijn lijf

08/05/2016 - Filed Under: Emma, Feminisme, Media, Ouderschap, Persoonlijk, Zwanger

Liefste lijf,

Man man man, toch. Wat heb ik het afgelopen jaar massa’s respect voor jou gekregen. Je hebt een mens gecreëerd. Je geeft dat mensje eten op aanvraag en een aanraking is genoeg voor jou om te weten wat zij nodig heeft. Stomverbaasd was ik toen ik zag hoe de consistentie van mijn moedermelk veranderde wanneer ze gevaccineerd werd. Liefste lichaam, wat ben jij wonderlijk en indrukwekkend.

Zwanger zijn is iets vreemd. Plots is je lichaam niet meer van jou. Het voelt niet als dat van jou: het groeit, zet uit en verandert onophoudelijk. En dan komt de commentaar, de kritiek, het ongewenste advies. De Instagrampolitie die ten strijde trok omdat ik één keer McDonald’s at. Je stopt je kind vol met bucht, zeiden ze. Alsof ik zelf niet mag bepalen wat ik in mijn mond stop.

Ja, wat ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg, herinner ik me maar al te goed. “Raak het achteraf maar eens kwijt!”, zeiden ze over de 30 kilo die ik bijkwam (en die ik inmiddels alweer verloren ben). “Draag steunkousen tegen de spataders!”, zeiden ze over mijn benen. Nee dankjewel, dacht ik bij mezelf. En dan twee weken na de bevalling die opmerking dat ik “nog een buikje had.” Ja, dat heb ik. Maar ik heb ook net een mens op de wereld gezet. Mag het? Ik hoef me niet te plooien naar jouw schoonheidsideaal.

De zwangerschap was niet gemakkelijk, liefste lijf. Het was de eerste keer dat ik een haat-liefdeverhouding met jou ontwikkelde. Ik voelde totale liefde voor je, omdat je mijn eigen, kleine kindje kweekte. Maar ik voelde ook totale haat voor je, omdat je me zo in de weg zat. Door die bolle buik kon m’n eigen veters niet eens knopen. En dan was er nog die keizersnede, dat afschuwelijke gevoel wanneer er een mensje uit je buik gerukt wordt. Maar, liefste lichaam, dat kleine, fijne, fantastische mensje, dat heb jij voor mij gemaakt. En daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.

Liefs,
Romina

©Greetje Van Buggenhout

Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine op 7 mei 2016
Tekst: Yasmine Schillebeeckx
Foto: Greetje Van Buggenhout
Bodywear: Eskimo

Want vier is meer dan één

22/03/2016 - Filed Under: Persoonlijk

Vandaag zijn er mensen die zich wentelen in “Ik wist het wel” en “Het moest er toch eens van komen!”. Er zijn mensen die roepen over vluchtelingen en illegalen, over addergebroed en die hun hoop uitspreken dat hun kind zich bij voorkeur mengt onder het Arisch Ras (ehum). Er zijn politiekers die vlug proberen te recupereren en terwijl ik angstig kijk hoe smsjes blijven binnen komen over wie nu naar waar geëvacueerd wordt in Brussel verbaas ik me over het lef van rechts en het complete onbesef.

Ik ging mijn mond houden en zwijgen, ervan overtuigd dat ik niets kon bijdragen aan wat er vandaag gaande is, maar toen dacht ik aan alle allochtonen in dit land. Aan alle mensen die net zoals ik, vol ongeloof, het racisme lezen dat (nu al) naar boven komt. Mijn gedachten gaan naar de artikels van afgelopen dagen, dat 1 op 5 ouders geen gekleurd schoonkind wil en naar krachtige televisie zoals Terug naar eigen land. Misschien zijn we wel te stil. Misschien is het tijd voor wat luide liefde.

Weet dat er voor elk stel ouders die geen gekleurd schoonkind wil, vier anderen zijn die dat wel willen. Vier van ons die wel goeiendag knikken en hun deuren openen. Vier van ons die met open hart en open armen hun liefde zullen bewijzen. Vier van ons die niet zullen eisen dat andersgelovigen zich distantiëren of excuseren, omdat we weten dat ze hier volledig los van staan. Vier van ons die blijven geloven dat liefde sterker is dan angst. Vier van ons die vinden dat verschillende culturen ons verrijken. Vier van ons die willen evolueren naar een maatschappij die van ons allemaal is. Vier van ons die weten dat we maar mensen zijn en dat geen kleur of geloof daar iets aan verandert. Vier van ons die hun ogen niet kunnen geloven bij het lezen van artikels over racisme. Vier van ons die zitten onder #ikwilhelpen. Vier van ons die blijven geloven dat het goed zal komen, ook nu weer, ondanks Parijs, ondanks deze ochtend in Brussel, ondanks alles.

Vier van ons die vooral geloven in allemaal samen.
Vier van ons die vooral geloven in tous ensemble.

Inspiratie voor Eerlijke Mijlpaalkaarten

18/02/2016 - Filed Under: Lijstjes, Ouderschap, Persoonlijk

Zoals elke hippe moeder ben ik in het bezit van mijlpaalkaarten. Niet de normale, neen, ik heb hippe en trendy handgetekende zwart/wit exemplaren. Het was allemaal mooi gepland in mijn hoofd. De dochter zou in een schattig outfitje mooi poseren bij een kaartje, ik zou een foto of tien nemen en die dan selecteren op belichting, erna zou ik die delen op de blog en inkleven in haar album. Hashtag Milestone. Nog in de verste verte had ik niet kunnen bedenken dat ik de eerste 3 weken geen mijlpaalfoto ging nemen omdat ik die kaarten helemaal vergeten was. Toen de kaarten terug in mijn gedachten en leven verschenen nam ik een geweldig mooie foto van de baby op 4 weken. Erna volgde al snel haar Eerste Glimlach. “Snel fototoestel en gaan”, denk je? Dat dacht ik ook. Ondertussen ben ik in het bezit van meer dan 200 (tweehonderd!) foto’s van de dochter die huilt/kakt/slaapt of een combinatie van die drie uitvoert terwijl dat kaartje in het frame van mijn kodak ligt. Eens ik het kaartje, enigzins gefrustreerd, terug wegnam begon onze juffrouw heerlijk te lachen. Uiteindelijk heb ik me gewonnen gegeven. Het was al lang haar eerste lachje niet meer, dus whatever. Het deed me wel denken aan Real Life Mijlpaalkaarten. Mocht iemand ze ooit willen maken is er hier wat inspiratie:

De eerste keer rondjes rijden in de auto in de hoop dat ik in slaap zou vallen.
Vandaag deed iemand voor de eerste keer yoga in de auto omdat ik mijn tut kwijt was.
Mijn eerste keer een body de vuilbak in gekakt.
Vandaag deed ik voor het eerst kaka tot in mijn nek.
Voor de eerste keer geplast op iemand.
De eerste keer mama doen bleiten omdat niemand weet waarom ik bleit.
Voor de eerste keer al mijn kledingstukken in één keer volgespuugd.
Vandaag deed ik de eerste keer in kaka in ‘t bad.
Mijn colère was voor de eerste keer zo heftig dat ik rood-paars werd.
De eerste keer dat iemand mij koppig blijft aanspreken alsof ik van het andere geslacht ben.
Vandaag was het de eerste keer dat iedereen denkt dat ik huil terwijl ik eigenlijk rustig slaap.
De eerste keer dat iemand mij smekend vraagt om iets (niet) te doen.
Vandaag kwamen we voor de eerste keer ergens hopeloos te laat aan door mij.
Mijn eerste keer zo luid krijsen in de auto dat ze stoppen met rijden.
De eerste keer YouTube geluisterd in de hoop dat ik kalmeer of inslaap.
Vandaag werd ik de eerste keer gekleed in een lelijk tenueke dat ik cadeau kreeg.
Mijn eerste keer samen met mama op toilet in de draagdoek.
Vandaag was de eerste keer dat er geen propere gestreken body’s beschikbaar zijn.

Ik wou u het plezier van enkele mislukte niet onthouden. Hier deden ze het lief en mij meermaals lachen. Als Emma wat op ons lijkt (wat hopelijk zo zal zijn, kwestie van DNA en al), dan zal ze er zelf ook wel de leute van inzien.

Gedichtendag

28/01/2016 - Filed Under: Persoonlijk

Ik wil je altijd

blijven vinden,

als het aan mij ligt

altijd liever.

Bart Moeyaert – Zoek

Emma en het stinkdeken van papa

14/01/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma, Persoonlijk

Het lief heeft een deken. Het is een eenpersoons-donsdeken dat oud is. Het zit in een overtrek die nog ouder is. Zo oud dat het wit al beige is geworden, ook al heb ik dat spel al meerdere keren gewassen op 90 graden met elk mogelijk (was)product. Mocht ik kunnen, ik waste het op 500 graden. Ik weet zeker dat het een oud deken is, want de afmeting is 120x190cm. Geen idee wanneer die ophielden te bestaan, want zelfs Google weet het niet. De overtrek die er rond zit is ook oud. Hoe ik dat weet? Het is een exemplaar met koevlekken. Hier laat ik efkes een pauze zodat ge kunt lachen… Koevlekken, dus. Weet gij nog wanneer dat mode was? Ik meen mij te herinneren dat dat ergens in de jaren 90 was dat iedereen opeens vanalles had met koevlekken erop. Destijds vond ik dat al dom en dat vind ik nog steeds, maar dan nog iets meer.

Eerst wist ik niet dat dat deken bestond. Erna ben ik dat vluchtig tegen gekomen en is dat al even vluchtig in een verhuisdoos beland. Op een of andere manier die ik mij niet meer voor de geest kan halen is het deken terug boven gekomen na de verhuis en heeft het een prominente plaats opgeëist in onze zetel. Sindsdien spreek ik consequent over ‘DAT STINKDEKEN, VENT’, ook al stinkt dat niet echt. Toen ik sprak over weggooien werd het lief een beetje zot, want dat is ZIJN stinkdeken. Toen ik zei dat het een muf stinkdeken is keek hij alsof Club Brugge een match verloren had tegen Anderlecht en believe you me, dat is een blik die je niet wil zien. Toen ik opteerde om er een nieuw overtrek voor te zoeken stemde hij toe en toen kwam ik te weten dat de afmetingen dateren uit BelgischeFrankTijd. Toen moest ik bevallen van een dochter.

De dochter. De appel van mijn oog. Mijn dotje. Het liefste, beste, schoonste en meest fantastisch ingrijpende dat mij zomaar kwam overvallen. Dat geweldige hoopje liefde besliste om verliefd te worden op het stinkdeken. Om er zich in te wikkelen. Om er zalig in te slapen en te snoozen, ook al is dat enkel overdag onder streng toezicht. Of ze nu in haar wipper zit, of in het borstvoedingskussen of nog anders: leg het stinkdeken over haar en het kind wordt overvallen door een oase van rust. Het stinkdeken blijft dus voor onbepaalde duur in ons leven. Wanneer ge op onze foto’s wat koevlekken ziet weet ge nu dus hoe dat komt. Het lief en zijn geur zitten daar voor iets tussen. Het feit dat de dochter nog niet goed kan zien ook. Zeker weten.

koevlekken deken

Sommige goede raad is goede raad

07/01/2016 - Filed Under: Emma, Lijstjes, Persoonlijk

Er wordt vaak wat geschreven over de raad die anderen u als ouder geven en er is inderdaad wat van te vertellen. Dagelijks krijg ik nog steeds de zotste dingen te horen onder het motto “in mijn tijd deden we dat zo” of een andere raad die de ultieme tip bevat. Meestal knik ik of zeg ik “uhu” en doe ik sowieso mijn goesting. Er is er maar één mama van Emma, imho, en dat ben ik. Ondanks alle fluttips is er ook echt goede raad en die is goud waard. Dat advies verdient eindelijk ook alle aandacht. Vandaar deze post. Wat goede raad die ik kreeg en ook echt goede raad blijkt te zijn.

Schaf u van dat soort schelpen aan voor over uw tepels.
Ze had gelijk, die dingen zijn goud waard, behalve als ge u bukt.
Ge kunt soms schoon dingen vinden op kiabi.be.
Soms? Hahaha. Een beetje bankroet, maar.
Loop recht na je keizersnede, want wanneer ge loopt als Quasimodo dan geneest die wonde trager.
In het ziekenhuis heeft zowat elke verpleegster gelachen omdat ik dat telkens luidop herhaalde tegen mezelf. Le Coeur haar gesprekjes zijn goud waard.
Wees niet teleurgesteld als er niet veel uitkomt. Heb geduld. Hoe vaker je kolft, hoe meer er uiteindelijk zal uitkomen. En elke ml telt!
Mantra. Sofinesse x1000 als het aankomt op kolftips.
En als het niet langer houdbaar is: stoppen met kolven zonder schuldgevoel. Je hebt je uiterste best gedaan. Meer kan je van jezelf niet verlangen!
Ook op Twitter is het advies van sommige moeders echt wel goed advies.
Wij weten allemaal nog dat het begin echt moeilijk is.
Wijze nonkels op nieuwjaar zeggen het gelijk het is en dat voelt goed. Zalf voor de ziel.
Probeer u emotioneel wat af te schermen. Uw babytje heeft pijn en dat is erg. Ik snap dat zoiets je raakt, maar weet dat je een goede mama bent. Zeg tegen jezelf: “Ik heb gedaan wat ik kon, ik hou van mijn dochter en ze heeft pijn. Dat is erg, maar ik heb gedaan wat ik kon doen en ik kan nu niet meer doen dan er zijn voor haar”.
Dat werd midden in de nacht verteld tegen mij op de materniteit omdat ik minstens evenveel weende als mijn dochter. Ondertussen zeg ik dat soms tegen mezelf wanneer weer dreig over mijn toeren te geraken omdat Emma weent.
Pakt maar evenveel tukjes als uw dochter.
Het lief zijn collega.
Lees het boek: ‘Oei, ik groei!’.
Het lief zijn collega’s zijn echt goud waard.
Mocht ik van u zijn, ik zou toch maat 50 ook inkopen.
Mijn gynaecoloog en ze had gelijk ook.
Je kan je baby niet verwennen. Onthou mijn woorden, want velen zullen mij tegen spreken.
Onze kinderarts.
Geniet en neem duusd foto’s per dag.
Een vriendin die mij goed kent.
Volg je gevoel als ouders. Jullie beslissen wat het best is volgens jullie.
Meerdere ouders vertelden het ons op verschillende manieren. Het zorgde ervoor dat het lief en ik knopen durfden doorhakken puur op ons gevoel.
Als ‘t niet gaat, belt nen keer.
Onze maten, meerdere zelfs. Het voelt goed te weten dat ze er staan voor ons, met kookpotten, kuisgerief en courage. Annelore gaf me trouwens genoeg peptalk voor een heel leger. Iets van rots en een branding.
De eerste drie maanden zijt ge een zombie. Dat is bij iedereen zo, ge moet daar gewoon door.
En nog maar eens: een collega van het lief.

Ge zult zien, er zit raad tussen die jullie als lezers of blogtantes gaven. Merci daarvoor, ge zijt een beetje mijn held van de week. En gij ook. Gulder allemaal. Het bloggen gaat moeilijk soms. Daardoor is er ook goed advies die hier niet tussen staat. Mijn mama en schoonzus spannen daar wel de kroon, denk ik. Of Bobonne met haar “Ge hebt gelijk met uw draagzak, hou ze maar dicht bij u, daar is ‘t best”. Het is op dit moment namelijk 21u16 op woensdagavond en in nieuwe-ouders-land komt dat overeen met graaf-feestje-gehad-veel-gezopen-niet-geslapen-maat IN HET KWADRAAT. En toch is het het beste wat mij ooit overkwam. Dat werd ons voorspeld trouwens, door haar en haar lief. Ze hadden gelijk. Zoveel gelijk. Toen wisten we dat niet. Nu wel.

Fred & Ginger eend klein

Obligatoire lijst van dingen die ik zeker nooit zal doen als mama

19/11/2015 - Filed Under: Big City Life, Frankie, Lijstjes, Persoonlijk, Zwanger

Het besef dat het vanaf nu voor elk moment kan zijn, dat kan op een zondagochtend op uw nuchtere maag nogal hard aankomen. Die dag besloot ik om Todo-lijsten te maken, valiezen in te pakken en alles rap een keer allemaal klaar te zetten voor in ‘t kliniek. Het lief was toch gaan werken, dus ik kon zo zot doen als ik zelf wilde. Twee uur later zat ik aan tafel met een grote mok melk en Choco As koeken (deze dus) van ‘t wit product omdat ik door het bos de bomen niet meer zag en ik wel zeker wist dat het nooit never ever jamais (maar echt: NOOIT) meer ging goed komen. Nu zijn we al paar dagen verder en het zal allemaal wel in orde komen. Geen kind die nog iets weet van zijn eerste levensjaar, dus de dochter kan ik al niet traumatiseren. Oef. In ‘t slechtste geval steek ik briefjes bij de geboortekaarten dat iedereen zijn eigen drank moet meebrengen en dan is dat ook weer opgelost. Het komt wel in orde, zegt.

De dag erop kwam Danone’s laatste #boostyourpositivity opdracht de blogwereld binnen: “Wat is jouw grootste uitdaging als ouder?”. Momenteel is dat mijn schoenen aan krijgen zonder op mijn gezicht te gaan en dit binnen de vijf minuten. Het deed me wel nadenken, over wat ik wel en niet zou doen als ouder. Ergens weet je dat je de mist in zult gaan en meer dan eens ook, maar toch heb je voornemens. Beloftes aan uzelf. Feit is wel dat het niet lang meer zal duren voor ik een kind in mijn armen heb en ik wou per-sé nog een paar van die “later zal ik nooit”-posten doen, want dan kan ik die later terug lezen en mezelf uitlachen. Hier gaan we dus met de eerste post:

Dingen die ik als mama nooit (never, ever, jamais) zal doen in de eerste 3 levensjaren van mijn dochter

Een foto online gooien van kaka omdat de peuter op het potje ging
Een kerstkaart versturen met de foto van mijn kind in een kerstscéne
Een vilten bloem op mijn dochter haar hoofd plakken
Praten in overdreven babytaal. Een auto is een auto en geen “TUUTUUT”
Mijn baby laten poseren in een ‘natuurlijke’ pose, die obviously overdreven geposeerd is
Kleren van Studio 100 kopen zonder dat ze de oren van mijn kop heeft gezaagd
Foto’s online gooien van de bevalling zelf
Haar frisdrank geven
Zichzelf, alleen, in slaap laten wenen
Ze in overdreven dure kleren steken, want dat groeit als kool
Stoefen tegen andere ouders over curves en hoe slim ze wel niet is
Haar op de grond leggen voor een schone Instagramfoto
Een vuile pamper aan laten, ook al weet ik dat die vuil is
Haar programma op tv voorkeur geven wanneer er voetbal is
TV/Laptop/Smartphone/Tablet een soort van heilige status geven door middel van schermbeperking
Haar alleen laten met stiften/stylo/potloden
Ze laten rondlopen met plakkehandjes of een vuil gezicht
Spreken over “ons wonder”, “ons engeltje”, “onze kleine ukkepuk”, “onze bengel” of iets anders in die categorie
Iets verbieden of verplichten omwille van haar gender
Kledij van haar of het lief of mezelf in de droogkast steken
Spreken over ‘mijn kids’ ( <- Jozefien in de comments, merci!)
In dezelfde categorie: een autosticker plakken

week35

Disclaimer: ik weet op voorhand dat sommige dingen gaan mislukken. So be it. Dat betekent niet dat ik het niet kan proberen. Als er dingen tussen staan die jij wel doet of deed als ouder, voel je dan niet aangevallen, dit is mijn lijst. Die van Romina van de Big City Life, ge weet wel. Van haar dus. Elke zijn eigen jeugdtrauma’s en elk zijn eigen doelen. Geef toe, we weten toch allemaal dat die dochter van ons de slimste en schoonste wordt, dus het heeft geen zin om moeilijk te doen. Het is wat het is, hoe rapper iedereen nu al aanvaardt dat ze perfect is, hoe makkelijker het zal zijn voor iedereen eens ze er is.