Vandaag had het lief een brosdag gepakt op zijn werk waardoor we een ganse dag samen waren. ‘s Ochtends brachten we de dochter naar de crèche zodat wij spannende dingen konden doen zoals naar het containerpark gaan. Om 14u pikten we de dochter op en gingen we naar een kinderboerderij. Het was er redelijk rustig ondanks het mooie weer en buitenspeeldag en dat was ideaal. We konden op ons gemak alle diertjes bekijken en aangezien het april is, was er heel wat te zien. We stonden het langst bij de lammetjes. Ze waren nog zo ontzettend klein dat ik zelfs even aarzelde om erbij te gaan. Nadat ik de dochter uitlegde dat het baby’s zijn en ze zeer voorzichtig moet doen liet ik haar langzaam aaien. Ze was zo ontzettend lief en voorzichtig dat ik niets anders kon dan vertederd toekijken.
Na een bezoek bij alle dieren gingen we naar het bijhorende terras met speeltuin. Het was er groot, niet te druk en verschillende speeltuigen waren goed haalbaar voor onze peuter. Er was zelfs een stuk aangelegd dat voorzien was van een waterpomp zodat er waterstroompjes konden gemaakt worden. Het speelterrein van haar dromen, quoi. We vonden een plaats op het terras, aten een half ijsje en gingen toen naar de speeltuin. Ze was enthousiast en toen ze doorhad dat alle andere kinderen blootsvoets in het zand liepen moesten haar schoenen ook uit. Het was leuk zand, fijn en proper en het bleef niet plakken. De dochter vond dat duidelijk ook, want ze deed niets anders dan ermee gooien. De eerste keer vertelde ik haar rustig dat ze niet mocht gooien met zand en ik vertelde haar ook waarom. Ze deed het opnieuw en ik zei nog eens dat het niet mocht. Ze vond dat helemaal hilarisch en nam weer haar handjes vol zand. Ik zei duidelijk dat ze het niet mocht en dat we zouden weggaan van het speelplein als ze nog eens gooide. Al een chance liet ze het zand rustig los. We konden terug gaan spelen.
Na wat spelen bleek haar grote favoriet de glijbaan. Ze kon zelf op de trapjes en ze kon zelf glijden, zoals de grote kindjes. Ik nam een meter afstand en ze deed alles flink alleen. Ik nam twee meter afstand en ze deed het nog steeds flink alleen. Ik zwaaide en mijn moederhart zwol op. Zag ze eens staan, dat kind van mij, zelfstandig en alleen op een glijbaan. Ik wist het wel zeker: als ik nog drie keer met mijn ogen knipperde zou ze afstuderen. Terwijl ik dat stond te bedenken greep ze weer een handvol zand. Ik zei nog net “Emma, weet goed wat mama zei: als je gooit met dat zand gaan we onmiddellijk weg!”. Ze grijnsde, zwaaide haar armen open en gooide zand in het rond. Ze raakte een baby, een kleuter en mij vol in de mond. Ik vergewiste mij snel van de twee andere kindjes, keek verontschuldigend naar de ouders, en nam de dochter op. “Wij gaan nu weg, want mama had je verteld dat je niet met zand mag gooien”. Ze zette het op een huilen, met tranen en snotteren. Het lief had niet eens door wat gebeurde toen ik zei “Pak jij in, we zijn weg”. Achter de hoek zette ik haar op de grond en legde ik nog eens uit wat er gaande was en waarom. Eens het lief er was gaf ik een korte update en probeerde ik mijn mond zandvrij te maken.
Mijn hart, jongens, mijn hart. Ik weet dat ik goed deed. Echt. Ik weet dat, als moeder. En toch, en toch. Dat schuldgevoel dat mij overmande was verschrikkelijk. Ze had het zo leuk en ik moest dat kordaat beëindigen. Misschien had ik ze beter in de hoek gezet? Even apart genomen? Nog eens moeten herhalen? Neen, direct zo abrupt afsluiten. Hop, gedaan met spelen. Eigenlijk doet ze ook bijna nooit zo. Moest ik dan per se mijn dreigement uitvoeren? Was ik niet veel te streng en dramatisch? In mijn hoofd zit ze binnen zestien jaar bij een psycholoog te zeggen “Het begint bij mijn allereerste herinnering, buitenspeeldag 2018…”. De knoop in mijn maag bleef zitten terwijl haar tranen al lang gedroogd waren. We gingen nog kijken naar de bijen, de varkens en gingen toen naar huis. We stopten nog snel bij de supermarkt. Ze gedroeg zich voorbeeldig en schreeuwde opeens mega-enthousiast “IJsjes! Let it go! Elsa! IJSJEEEES MAMA IJSJES MAMA IJSJESLETITGOLETITGOLETITGO”. Het duurde de volle vijf minuten voor ik doorhad dat er ijsjes van Frozen in een diepvriezer zaten die we passeerden. Ik kocht een doos en maande haar aan die doos niet te hard te knuffelen omdat ijsjes anders smelten.
Deze avond zaten we alledrie samen in de tuin. Na het eten gaf ik haar zo’n Frozen ijsje. De roze chemische brol smolt en drupte langs haar vingertjes en mijn schuldgevoel smolt mee. Nu hopen dat ze binnen zestien jaar nog weet hoe goed zo’n ijsje uit schuldgevoel smaakte.
Ik blijf dat moeilijk vinden, streng zijn tegen Tuur. En bijvoorbeeld net als jij abrupt zo een leuke dingen afbreken. Mijn schuldgevoel is dan ook gigantisch. Maar ergens blijf ik denken dat het beter is om consequent te zijn en als ik al een paar keer gezegd heb dat hij iets niet mag doen dat dreigement uiteindelijk toch uit te voeren. Ah kinderen, het is me wat he 😉
Zo herkenbaar
Dat is moeilijk, maar je moet maar bedenken dat je haar hiermee een grotere dienst bewijst door consequent te zijn! Het zijn eerder de kinderen die totaal geen grenzen opgelegd krijgen die bij de psycholoog eindigen, lijkt me 🙂 Maar het schuldgevoel is herkenbaar!
Daar moet je je toch niet schuldig over voelen? Grenzen die duidelijk en niet halfslachtig zijn, helpt hen echt wel. Maar pick je fights eh, het meeste is niet belangrijk. Maar als je een grens belangrijk vond en trok, moet je je niet schuldig voelen omdat je die uitvoerde. Ze gaat daar echt niets aan overhouden behalve respect voor anderen
“Lead by example” en “pick your battles” zijn in deze fases soms mijn mantra, samen met “Het is een fase”. Ik geloof daar ook heel hard in. Daarom dat ik nu ook zo vastberaden was.
Zo herkenbaar! Maar je toekomstbeeld kan ook heel anders zijn: dat je net een goede band hebt met je tienerdochter net omdat de afspraken en grenzen zo duidelijk waren.
En troost je: ook als je je tienerdochters iets weigert, doet het nog steeds pijn en voel je je nog steeds schuldig. Maar je doet het wel voor hun goed…
Wen maar aan dat schuldgevoel, you’re gonna get a lot of that 😉 Terwijl da eigenlijk to-taal niet nodig is, want serieus, g’hebt er goed aan gedaan. Echt wel. Als je niet consequent bent in zo’n dingen rijden die gasten heel België mee u rond binnen een paar jaar.
En het is heel herkenbaar, hoor. Voor al die mama’s (en papa’s) 😉
Ik heb zo eens een uur naar zee gereden, en na een kwartier waren we alweer naar huis aan het rijden. En het ergste: alleen ik vond het erg. Niet de zoon, niet de echtgenoot, alleen ik.
Ik heb geen woorden buiten: herkenbaar. En mezelf dan afvragend of ik niet te bruut was. En dan een schuldgevoel-iets doen. Ja.
Ik heb het ook net gehad… er staat al een blogpost klaar…. HERKENBAAAAR hihihi
ik moet daar gewoon veel strenger in zijn. Ik veel te soft. Echt de mijne belanden zeker bij de psycholoog. Of ik. Grote kans dat ik het ben.
Onze kinders van 2 en 4 tasten heel vaak hun grenzen af. Wat zo logisch is als de pest, en het is onze taak als ouders om die grenzen op een rustige, geduldige en als het moet kordate manier te bewaken. Serieus, als ge nu pas op die leeftijd voor de eerste keer echt streng moet zijn, dan heb je officieel het meest gehoorzame kind ooit. En schuldgevoel? Ik zou me als ouder pas schuldig voelen als ik ze zou rotverwennen, waardoor ze later zelf op grenzen botsen en niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan…
Ik ben al streng geweest (bijna dagelijks) en heb ze al een paar keer in de hoek gezet ook, maar echt straffen, een dreigement genre “als je nu niet…” uitvoeren had ik nog nooit moeten doen. Ja. Ik snap u. Het lief was er ook nuchter in “Je zei wat de gevolgen zouden zijn, ze deed het, dus de gevolgen vonden plaats. Simpel.”
Die gastjes zijn geen dommekloten, hé. Als ge dreigt en ge doet het niet, dan weten ze dat hun aanpak lukt. Hetzelfde met: ‘nog één chipje en dan is het genoeg’, om dat daarna nog een keer of vijftien te herhalen. Dat maakt geen indruk op die gasten. Het enige resultaat is dat ge steeds luider gaat en gefrustreerder gaat worden. Dus practice what you preach. Oorzaak en gevolg zijn zo belangrijk om aangeleerd te krijgen als kind. Zijn daar dan eens traantjes bij? Tja, dat is niet fijn, maar geen enkel kind gaat zoiets ooit catalogeren als ‘jeugdtrauma’, integendeel.
Ah dat “nog één en gedaan ben ik ontzettend streng in”. Ik zeg het wel ruimer op voorhand, zodat ze het echt wel ziet aankomen. “Laatste drie … Beetje nog twee hé… Dit is de laatste…gedaan!” en in 95% van de gevallen werkt dat. Over die andere 5% voel ik mij dan ook niet schuldig.
Mooie tekst, vooral dat einde. 🙂 Ik heb minder last van het schuldgevoel dat je beschrijft, want bij mijn zoon van 4 moeten we ons ‘dreigement’ in bijna alle gevallen ook effectief uitvoeren. Hij test ons heel vaak en heel uitgebreid. Alleen bedenk ik me soms achteraf dat het dreigement wat te sterk is uitgedraaid en dat ik beter voor een ‘lichtere straf’ had gekozen, maar soit. Ik vind het ook wel jammer om zo vaak te moeten zeggen “als je dat nu niet doet, dan dat…” want ik weet niet of het altijd de beste manier is om iets op te lossen, terwijl het wel het meeste effect heeft. Mijn zoon begint dat al bij ons te gebruiken “Mama, als jij de tv voor mij opzet, dan ben jij mijn beste vriend”. Oeps…