Geweldig & Gênant 59

Hoe moet ik dat hier nu starten? Mijn introductie? Vragen hoe uw feesten waren? Zeggen dat ik een dochter heb? Misschien dat wel ja. Er is een dochter, ze heet Emma en werd geboren op 17 december via een keizersnede. Zoals verwacht en voorspeld is ze oogverblindend schoon en ongelooflijk hard iedereens lieveling. We hebben een contente en gezonde baby (last van reflux, maar meer niet) en we prijzen onszelf  daarom elke dag meerdere malen per dag gelukkig. Dat kan zelfs een keer (lees: dagelijks) al bleitend zijn, wanneer het mij echt overvalt. Die chance komt ook door het lief. Het lief  is sowieso onze held van het afgelopen jaar en ik heb zo’n voorgevoel dat hij ook onze held van 2016 zal worden. Soit, we zijn terug, met de voetjes vooruit. Dag lezers! Vrolijk 2016!!

Geweldig

• De stroom van kaartjes en cadeautjes en mails en sms’jes en andere gelukswensen die onze richting uitkwamen. Fenomenaal. Wat een berg gelukwensen. Dankjewel, allemaal!
• De bloginspiratie die mij overvalt. Het wordt wel een beetje een mamablogdink hier. Dat van dat hart dat vol zit en de mond die overloopt.
• IK BEN MAMA EN HEB EEN DOCHTER #OHMYGODWHATTHEFUCKHOEISHETMOGELIJK.
• De zachtheid waarmee het lief onze Emma behandelt. Ik word daar helemaal week van.
• Het lief haat snoozen. Snoozen is mijn favoriete bezigheid. Emma is een snoozer. We win.

Gênant

• De dag van de bevalling vol kriebels, zenuwen en vanalle soorten zottigheden zitten. Enthousiast aankomen in het ziekenhuis en de lift nemen. Uit de lift stappen, eens goed inademen en vol zelfzekerheid richting materniteit stappen. Zien dat het lief niet mee stapt en u bezorgd omdraaien. Zien dat het lief wijst en zijn vinger volgen. Dagopname… Ha. Oeps. Materniteit is voor de baby’s, dagopname niet. My bad. Het was uit de lift naar rechts en niet naar links. Potato, potatoe.
• In een constante staat van moeheid verkeren en daardoor heel veel laten vallen. Deftig bukken kan niet, want dat doet pijn aan de wonde van de keizersnede. Telkens je iets laat valllen anders reageren, volledig afhangend van de hormonen. Schouderophalend. Wenend. Lachend. Vol frustratie. Vloekend. Kies maar, want is er keuze genoeg aan extreme gevoelens. Die hormonale aanvallen variëren namelijk nogal voor ‘t moment. Dat gaat van The Sound of Music naar The Shining in 3 seconden. Ik ben duidelijk een natuurtalent. Applaus!
• In het ziekenhuis moeten bijkolven en dat de eerste keer half giechelend doen. Het lief dat vanaf dat moment systematisch over ‘kalven’ spreekt tegen mij. Zelf vol moeheid zitten en daardoor deels functioneren op automatische piloot. Wat het lief zegt overnemen en anderen telkens wat onwennig zien reageren wanneer ik spreek over dat “het tijd is om af te kalven” of dat ik “veertig ml heb afgekalfd”. Vanaf ik “kalven” zei wist het lief dat hij gewonnen had. Het lief 1 – 0 Romina.
• Enorm pijnlijke schouders hebben van vermoeidheid en ermee blijven sukkelen. Vragen aan het lief of hij ze wil inspuiten met reflux-spray. Echt waar gasten: ik heb dat echt gezegd. Ge moet al niet vragen waar ik zit met mijn gedachten. Ik kan er niets aan doen, dat is een reflex. Badum-tss.
• Een soort halve cirkel schotel cups hebben om op mijn tepels te zetten. Telkens vergeten dat ik die op heb en mij vol overtuiging bukken. Vloeken omdat al mijn bovenkleren weer maar eens doordrenkt zijn van de melk. Tegenwoordig gebeuren hier meer outfitwissels dan tijdens een Madonna-concert. Het is al raar genoeg om te beseffen dat ik de mamaversie van een nipple-shield (remember Janet Jackson) bezit, laat staan dat ik zou onthouden.