Ik las ooit hoe iemand het gemis van een geliefde vergeleek met een steentje die in je schoen zit. Sommige dagen voel je het amper, of zelfs niet, en andere dagen is het er zo hard dat je met moeite kan stappen. Zo is dat maar net. Het is herfst en dat is en blijft een moeilijke periode. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat zo’n dingen slijten, en dat doen ze ook, maar daardoor slaat het je des te harder neer wanneer dat verdriet er plots terug is.
Ik was daarnet aan het neuzen mijn archief en kwam er onderstaand stukje blogtekst tegen.
Dan was er Kim’s blog en ‘s avonds nog een telefoontje, wat paniekerig. Plots was het er weer. Keihard en zonder genade. Mijn beste vriend is echt wel terminaal en gaat echt wel dood. Hij wordt ooit een ster, een herinnering en een onderwerp in verhalen over vroeger. Mijn kinderen zullen hem nooit kennen en voor sommigen zal hij een vaag begrip zijn. Voor mij niet, voor mij staat hij voor zoveel. Mijn jeugd, vriendschap, blijdschap, tranen van vreugde, tranen van verdriet. Een band die zo nauw is dat hij nooit meer gebroken kan worden, ook niet door de dood. Daar ben ik van overtuigd.
Ik besefte toen niet half hoeveel waarheid er zat in de woorden die ik typte. Hoe leeg sommige momenten, uren of zelfs dagen zouden zijn zonder hem bij mij. Hoe mijn hart soms breekt, enkel en alleen omdat de dochter “bwauw” (blauw) zegt, want dat was ons kleur. Ik had me nooit kunnen voorstellen hoe hard ik de drang zou voelen om te bellen of om gewoon bij hem te zitten. Bij hem zitten was rust, altijd.
Vandaag ging ik naar de Werkwinkel en het was een frustrerende ervaring. Erna ging ik lunchen met het lief en eens ik thuis kwam moest ik wenen. Zeven jaar na Kim’s dood moest ik wenen omdat ik hem niet kon bellen en ranten over de VDAB. Hij zou mij gesnapt hebben. Hij, met de brains en zonder diploma, zou mijn frustratie gedeeld hebben zoals geen ander dat kon, en erna hadden we frieten gegeten.
Iets later was de dochter thuis en zei ze “Bwauw!“.
“Ja”, antwoordde ik, en ik dacht terug aan jou.
*knuffel* vrienden verliezen is het meest kut dat er is…
Gouden kerel, met pracht ideeen. Sterkte
Dikke knuffel ♡ Heb tranen in mijn ogen van je woorden.
Ik moest begin deze maand ook iemand afgeven aan kanker. Rotziekte.
Veel sterkte! Zo’n groot verdriet verwerken is niet gemakkelijk, wel herkenbaar…
Mo. Kim uit Doodgraag Leven, dan? Ik had nog nooit de connectie gemaakt. Ik heb hem geïnterviewd, op zijn klein studiootje, volgens mij niet eens zo lang voor hij gestorven is. Oktober 2019.
Net teruggevonden dat ik daar nog een uur audio van heb. Geen idee of ik dat goed heb gedaan, destijds, of verkeerde dingen heb gezegd. Ik weet wel nog dat ik erg onder de indruk van hem was.
Sterkte, Romina!
Ja, Kim uit Doodgraag Leven 🙂 Nooit dat programma gezien, behalve het intro, omdat het moest van hem. Dat intro bestond uit enkele foto’s en die van Kim waren er allemaal die ik had getrokken, want: “zo zit ge toch in elke aflevering”. Koppigaard 😉 Hij is gestorven op 7 oktober 2010 en eigenlijk was dat in 2009 in zijn appartement al, zijn vorige studio, die was pas klein! We waren nog zo jong.
Ge hebt sowieso geen verkeerde dingen gezegd, anders had hij mij gebeld om te ranten, 100% zeker van 🙂
2009 dus, in plaats van 2019.
Sterkte! Een gemis dat nooit zal verdwijnen :'(
Sterkte meid!