Mijn plan om mij wekelijks toe te leggen op deze rubriek lijkt te werken. Er staan hier namelijk nog wat blogposts te wachten achter de schermen en die geraken maar niet gepubliceerd. Normaal had ik het dan tout-court opgegeven en nu is dat niet het geval. Vuistje voor mezelf.
Geweldig
- Coohooookido.
- Billie die ondertussen sneller dan het licht kan omrollen.
- Emma kan fietsen met een grote fiets! Mijn hart. Ik vind dat deze week nog steeds geweldig. Laat me. Dat geldt voor u ook, mijn teerbeminde lief. Laat me gerust met mijn emooootsiiieeesss.
- Emma die toneeltjes opvoert en zich met haar vriendinnetje omdoopt tot “de Appelsientjes”.
- Boeken zijn geweldig. Ik heb een toren liggen om over te bloggen. Op vraag van u, en van u. Komt in orde. Efkes geduld wel, maar het komt. Zeker.
Gênant
- Mijn elleboog stoten aan de hoek van de kast. Mijn elleboog stoten aan de eetstoel van de baby. Mijn elleboog stoten aan de stofzuiger. En dat allemaal in 24 uur. Weet ge hoe dat plekske waar het zo zeer doet heet? Het telefoonbotje. Ik wist het ook niet, maar ik voelde het wel.
- Fruit snijden tijdens Cokido met de kleuters. Tegelijkertijd Billie proberen te sussen die wat aan het neuten is. Opgelucht zijn dat ze stiller is en de volle focus geven aan al die kleuters met messen. Recht staan om alles op te kuisen. De baby vastnemen. Zien dat ze een stuk platgetjoesde mandarijnschil in haar vuistje heeft. Een mens zoudt peinzen dat dat te bitter is, maar niets is minder maar. Het smaakte haar precies. Hoe ze daaraan is geraakt? Ik heb er ook geen idee van. Misschien ben ik de mama van een nieuwe Clark Kent.
- Naar de notaris gaan om het laatste van de papieren te tekenen rond de lening en het huis. Snel de addendum aan de akte overlopen. Aankomen bij het gedeelte van ‘borg staan’. Een lezing krijgen door de notaris (terecht, nooit doen!) over de gevaren van borg staan. Samen met het lief knikken en plechtig beloven dat we dat nooit zullen doen. Net niet op ons eerste communiezieltje. Ik voelde mij precies 10 jaar in ‘t bureau van mijnheer de directeur.
- Naar de boekenbeurs gaan. Enthousiast zijn. Aftellen tot ik kan gaan. Met grote tred de buggy binnenduwen en een minuutje alles in mij opnemen. Zeggen tegen de baby dat ze zich mag verwonderen aan alles. Tien minuten later naar buiten gaan met een paars gekleurde baby vol tranen van colère. Heel haar zus. Die flikte ons dat twee jaar geleden en toen stonden we na vijf minuten buiten. Op naar volgend jaar. Hahaha. Ha.
- Nog iets hebben voor deze rubriek. Het lief uitlachen wanneer hij zegt dat ik dat ergens moet opschrijven. Zeker weten dat ik dat wel kan onthouden. Zeven dagen later weten dat ik iets zei tegen het lief, weten dat ik hem uitlachte, maar niet meer weten wat er ook al weer gebeurd was. Eén van mijn kinders krijgt tanden, oké? Uw hersenen smelten daarvan. Dat is wetenschappelijk bewezen.