Twintig en de wereld aan mijn voeten – Projectblogboek Tip 17

Als dertiger kunt ge terugblikken op uw jaren als twintiger. Nooit heb ik daaraan gedacht tot ik deze tip te zien kreeg. Pratend in de auto met het lief kwam ik uit bij wat ik als één van de beste adviezen beschouw. Zo’n blog, een mens leert daar nog wat van bij en ge hebt wel altijd iets om over te klappen. Dat laatste is nu niet echt een probleem bij mij, het is maar dat ge weet waarvoor dit bloggen allemaal kan dienen.

“Kiendje, der is nog tied genoeg.”, ons mama heeft dat wel een miljoen miljard keer gezegd tegen mij. Iedere keer ik twijfelde over keuzes kwam zij met die zin. Het was geschift hoe rap ik mensen rond mij een leven zag opbouwen. Ze kregen lieven, trouwden, kochten huizen en baby’s en nodigden mij uit op elk bijhorend feest. De grootste keuze die ik moest maken was welk kleedje het beste paste bij welke gelegenheid.

Er waren momenten dat ik zeker wist waar ik naartoe wou met mijn leven en met wie. Die periodes werden altijd gevolgd door een op-mijn-bek-gaan-episode en dagen, weken of maanden vol vraagtekens. Hoe kon dat nu? Iedereen settelde, maar Romina? Romina kon met moeite haar veters knopen, of zo voelde het toch. Mama was een klankbord en zei dat ik fouten mocht maken. Ze vertelde dat ik mij niet moest spiegelen aan anderen en dat ik tijd had. Er was tijd genoeg, dus doe maar ne keer goed zot. Of wist ik soms niet hoe zwaar kinderen waren? Ja, toch? Dat is zo, een leeftijdsverschil van elf jaar met uw zussen zorgt voor een zeer realistisch beeld van pis en kak en kwijl.

Dus ging ik op reis en schuimde ik festivals af. Er waren botten van 300 euro en andere zottigheden die ik mij permitteerde. Mijn carriere schoot omhoog en ik zat op een zotte trein aan wel honderd per uur. Weet ge wel hoe rap dat is? Rap. En ik? Ik genoot van elke seconde. Ge kunt veel zeggen van mij, maar niet dat ik niet het onderste uit de kan heb gehaald. Erna heb ik er nog eens goed aan geschud om zeker te zijn dat alles er wel uit was.

Tegen dat het lief in mijn leven kwam was ik klaar om mij te settelen. Hij was dat ook, dus ‘t was in de sacoche. Alles gaat vanzelf en ik ben er zeker van dat die raad van ons mama er voor iets tussen zit. Ze had gelijk wat mij betreft. Ik had tijd genoeg en dertig is niet zo oud als dat ge u inbeeldt op uw twintigste. Er is tien jaar voorbijgevlogen met een twee en ik heb geweldig genoten. Dat ‘settelen’ is niet angstaanjagend meer, het is een logisch gevolg van een schone periode. Er is het lief, een huis en een plan. Op een dag komen er kinders van en dan zal ik zeggen: “Kiendje, der is nog tied genoeg, kiekt nor papa en ik.”

Projectblogboek is er gekomen dankzij dees madam, die net als ik zot is van deze madam haar boek.