De #boostyourpositivity Blogbrunch

Zondag was er het slotevent van #boostyourpositivity. Wanneer iets een ‘event’ genoemd wordt moet ge uw nagels lakken, dus wanneer dat gedaan was vertrokken het lief en ik richting Gent. Het was eigenlijk ideaal. Hij ging geocachen zonder zeur aan zijn been die afgeleid werd door duusd winkels en ik ging kakelen met een bende vrouwen op een niveau dat hem enkel koppijn bezorgt. Na vier keer omgeleid te zijn door wegenwerken (Daniel, doenekeer serieus, gast), kwamen we eindelijk aan bij de parking. De brunch was in Bar Bidon, maar twee straten van de parking. Dat viel goed mee, net genoeg sport voor één dag.

Eens aangekomen ging het lief zijn richting uit en nam ik de omgeving een secondje in mij op. Zot veel vrouwvolk, allemaal voorzien van een button en druk aan het praten met elkaar. Ik ademde diep in, rechtte mijn schouders en ging begroeten. Een fotografisch geheugen: ik kan u dat aanraden. De coolste van de dag was Dexter, want hij liet mij weten dat zijn papa geen varken is. Sorry dames, dat is nooit een eerlijke strijd geweest. Hij won nog voor hij iets zei, dat snapt gulder wel. Voor de niet bloggers: Dexter is het soort kleuter waar ge over fantaseert wanneer uw pre-moeder-hormonen op tilt slaan.

Toen kwam Tiny, die zei: “Ik heb iets voor u, ge hebt het waarschijnlijk al, maar ik had het dubbel, dus het is voor u”, en ze gaf mij zomaar een boek, gasten. Ik was echt eventjes uit mijn lood geslagen. Hoe lief is dat niet, jong? Allé maat. Die kent mij dus van toeten nog blazen (tenzij van mijn geleuter hier) en die geeft mij zomaar een boek. Wat een vrouw. En merci, Tiny. Merci! Er was MissPixie, die me gezelschap hield buiten in het zonneke, terwijl we genoten van een latté. Dat weer, trouwens, wat was dat? Zo zalig. Er waren veel topwijven: Kelly, Lies, Claire, Liese, Renilde, Kathleen, Stephanie, Tiny, Kelly, Saartje, Marie, Annelore en nog wel zoveel meer. Of zo leek het toch alleszins. Niet te geloven, maar met kweetnie hoeveel mensen ik dan uiteindelijk geen babbel kunnen slaan, want de tijd was op.

Voor wie er niet was: wij waren allemaal zo goed als vreemden of kennissen van elkaar en als ge ons bezig had gezien, ge ging het nooit geweten hebben. Het viel me op toen Kelly en Lies even het woord namen samen met Lieve. Ik stond achteraan en dan doe ik wat ik altijd doe: mensen kijken. Weet ge wat er mij opviel? Het volk stond naar voor en ik stond achteraan tussen de sachochen en kodaks en gsm’s. Blind vertrouwen in elkaar. Gij kunt dat naïef vinden, maar ik vond dat zo schoon dat ik er een foto van heb genomen. Zo’n dingen zien, dat is goed voor mijn ziel. Mensen die elkaar het zonlicht gunnen, elkaar helpen, dingen geven en gewoon een klapke doen bij een tasje kaffie. Geluk zit overal, maar die dag zat het in Bar Bidon.

We gaan dat nog een keer doen. Het moet wel, want er is geen groepsfoto. Hoekandat? Een miljoen miljard blogsters, een professionele fotograaf en wij hebben geen groepsfoto. How zeg. Normaal denk ik daar altijd aan en nu niet. De volgende keer zal het geen waar zijn. Het was een beetje zot, voor mij ook, zelfs al lijkt dat nooit zo. Eerlijk gezegd heb ik gedaan wat ik altijd doe in een nieuwe groep: gebabbeld. Sommigen worden stil, anderen doen normaal en ik word verslaggeefster van mijn eigen leven en dat zonder enige schaamte. It is what it is. Ik had een schoon kleedsken aan, dat was ook al iets. Tot de volgende, ladies! En ja, Danone en Walkie Talkie: ik kijk een beetje naar ulder, want ge doet dat goed, ge zou dat meer moeten doen.

Dit was officieel, tot zo ver wij weten, de laatste #boostyourpositivity. Mocht er toch een nieuwe komen, dan kijk ik naar ulder: het manvolk. Verenigd uzelf nen keer, zodat er ook wat testosteron kan gemeten worden. Ik weet dat wij de wereld draaiende houden, maar een beetje hulp zou welkom zijn. Just saying.