Geweldig & Gênant 68

Het schone weer doet de tijd nog rapper vliegen en ik vind dat niet eens zo erg. Ik had er echt geen idee van dat je zoveel courage en plezier kon putten uit wat schoon weer. De dochter en ik genieten van elk beetje vitamine D dat we opnemen. Het doet haar blijkbaar op ieder vlak deugd, want het kind maakt sprongen, maar sprongen. Niet te geloven. Deze week leerde ze haar tong gebruiken en nu praat ze ook echt in haar eigen taaltje. Ze leerde dat ze twee voeten heeft, leerde schudden met een rammelaar en kan haar papa nog beter charmeren dan vorige week. Ongelooflijk dat wij dat gemaakt hebben.
Sterkste prestatie, ooit.

Geweldig

• Het zegt u waarschijnlijk niets, maar ik heb een Horigen Chicture kolfmachine en dat deed me bijna wenen van contentement.
• Zaterdag. Jan Breydel. 2 – 0.
• Ik zit op Snapchat als Bigcitylifeblog en amuseer me te pletter.
• Oon die een geweldig mooie slaapzak maakte voor de dochter haar pop later. Het deed me nog maar eens beseffen dat ik een dochter heb. Een meisje. Een meisje. Hoera! Een meisje!
• Binnenkort doe ik hier een give-away die helemaal geïnspireerd is door de lente.
• De nagellak van Essence. Nog geen vijf euro voor een potteke en de beste nagellak, ooit.
• Vrijdag staat er een artikel over deze blogue in het magazine van de Krant van West-Vlaanderen. Hashtag prinsessengewuif.

Gênant

• Goesting hebben in pannenkoeken en die maken terwijl de dochter in de draagdoek zit. Tijdens het mixen van het deeg merken dat de dochter al slaapt en daardoor wat voorzichtiger zijn. Stilletjes de kom losmaken van de KitchenAid en een volledige klodder deeg op de dochter haar hoofd morsen. Beslissen dat slaap prioritair is en het daar gewoon laten zitten. Een kind dat lastig is en eindelijk slaapt, dat laat ge slapen. Punt uit. 
• Zien dat Snapchat meer en meer gebruikt wordt en zelf mijn account ook eens afstoffen. Alles in gereedheid brengen en die overal vol fierheid spammen. Millennials, quoi. Van de één na de ander horen dat ze mij niet kunnen vinden en er niets van verstaan. Na een ganse dag gesukkel het lief er eens naar laten kijken en dan horen dat de username niet Bigcitylifeblog maar r0minatje is. Daar niets aan kunnen doen en al het enthousiaste werk van de dag moeten verwijderen om helemaal opnieuw te beginnen. Sorry snappers (mmmm vis.), alle begin is moeilijk!
• Kijken op Vier naar ‘Jani Gaat’ en terug beseffen waarover het gaat. Tegen het lief zeggen: “Ahja, juist! Ja. Deze week moet hij coureuren!!”. Coureuren. En ik meende het nog ook. Misschien heb ik zelf een sprongetje nodig. 
• Uitgesteld kijken naar een geweldig schone documentaire over Wayne Rooney. Genieten, samen met het lief en af en toe een opmerking maken à la “Amaai, wist gij dat?” of “Oh zienekeer hoe lief!”. Gary Lineker in voice-over horen zeggen dat Ibrahimovic en Ronaldo lid zijn van de Wayne Rooney Fanclub en opmerken dat zoiets waarschijnlijk wel uniek is, stervoetballers die lid worden van een fanclub. Zien hoe het lief zijn blik evolueert van ongeloof naar hilariteit in luttele seconden en keihard uitgelachen worden. Tussen de tranen door zei hij dat ze dan wafels verkopen aan elkaar en steunkaartjes, om aan te tonen hoe dom mijn opmerking was. Serieus. Is dat zo ver gezocht? Een soort VIP fanclub voor de ultrarijken of zoiets? Weet ik veel. Blijkbaar wel. Whatever. Ik zou Wayne zijn wafeltjes kopen. 
• Zonder de dochter op pad gaan en wat nerveus zijn. Vlug terug naar huis willen en in de haastige verstrooidheid een borduur pakken. Uitstappen, kijken en gelukkig niets zien. In de auto mijn oortjes insteken, want een beter moment om de podcast met Kelly te beluisteren komt er niet. Onderweg volledig opgaan in de podcast en zien dat er een auto flikkert met zijn lichten. Hand opsteken om die te bedanken. Het lief had duidelijk gelijk toen hij zei dat ze hier zeker flitsen. Nog twee auto’s hebben die flikkeren en nog wat trager rijden. De laatste auto enthousiast terugseinen dat ik weet van de flitsers. Na enkele kilometers zien hoe vier werkmannen mij aanstaren en de YMCA doen. Mij afvragen of er misschien iets niet klopt en net op dat moment een slag voelen en iets zwarts zien vliegen in mijn achteruitkijkspiegel. Op de rem gaan staan, uitstappen en naar het verloren stuk stappen. Er geen idee van hebben wat het zou kunnen zijn. De werkmannen aankijken en eventjes wuiven, het stuk vastnemen en vol (gefaket) zelfvertrouwen het spel in mijn auto gooien. Een schietgebedje zeggen en hopen dat ik thuis geraak. Eens thuisgekomen vertellen aan het lief wat gebeurd is en letterlijk wat rood worden. Terecht toch wel. Blijkt dat ik een volledige bonnenkant van een wielkast ben verloren, dat zoiets een hels lawaai moet gemaakt hebben, maar dat ik dat niet door had door de podcast in mijn oren. Blijkt ook dat de werkmannen in Vlaanderen niet spontaan de YMCA doen. Zelfs geen Macarena. Zo stom.