Er was eens een moeder met een plan

19/04/2017 - Filed Under: Emma, Ouderschap

Het is nooit een geheim geweest dat ik enorm veel van eten hou en dat ik koken verafschuw. Dat is al zo lang ik mij kan herinneren het geval, dus bedacht ik verschillende plannen. Een lief dat goed kan koken en ervan houdt mij te zien genieten van zijn eten is daar een onderdeel van. Na een korte conversatie op Twitter over eten en kinderen vond ik zo’n lief. Meteen volgden enkele dates en niet lang erna was er een huis en de dochter. Enter het tweede deel van mijn masterplan: zorgen dat de dochter een passie voor koken krijgt. Je kan daar mee lachen, maar ik ben daar al bezig sinds haar geboorte.

Hoe dan? Wel, wanneer het lief kookt ga ik er enthousiast naast staan en roep ik overdreven van “WHOAH, LEUK HE? PAPA KOOKT!”. Ik gaf ze haar eerste houten lepel toen ze vier maand oud was en laat ze sinds de gerijpte leeftijd van zes maanden ook meeroeren in potten. Het lief laat haar proeven, geeft uitleg en geniet samen met haar. Wanneer mijn zus bakt geef ik de dochter af zodat die ondergedompeld wordt in één van Tante Dira’s passies. Nu zijn we een jaar en vier maand na de geboorte en het is zover: ze kreeg van ons haar eerste keukentje. Het kleinste Ikea-modelletje met de nodige accessoires, zodat er nog marge is tot evolutie. Na een paar dagen is er al resultaat. ‘s Avonds na een lange dag op de crèche komt ze thuis en slaat ze aan het koken. De perfecte ontspanning, zegt.

Het is dat of de was doen, maar momenteel hebben we geen plek voor zo’n mini-wasmachine en strijkplank, dus dat zal moeten wachten. Mijn plan is aan het lukken, zeg ik u. Je kan daar nu mee lachen, of het plezant vinden, maar wanneer ik binnen 25 jaar een blogpost schrijf over mijn dochter en haar eerste Michelinster, dan zult ge peinzen: “Dat plan van die Romina, dat was zo dom nog niet!”.

Junior Masterchef, de luie-moeder-editie. Het moest maar eens lukken.

Over liefde, kinders en volwassen blikken #40dagenbloggen

19/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Challenges, Emma, Ouderschap, Persoonlijk

Vandaag stond in het teken van onze vrienden. We gingen lunchen bij Mama & Papa MC, die ook de ouders zijn van het lief zijn petekind. Het is dat ik zelf een dochter heb, of ik zou u zeggen dat ze het mooiste meisje ter wereld is. Iets meer dan een half jaar oud en vol leven, exact het soort meisje waar ik een zwak voor heb. In het kielzog van broer MC werd er volop gelachen en gespeeld door onze kroost. Tussen de stukken speelgoed zaten wij, de volwassenen, te praten over koetjes en kalfjes. Wij als volwassen keuvelende ouders, wanneer is dat eigenlijk gebeurd?

In de namiddag gingen we samen vieren dat Suzanna geboren is. Weer een meisje bij op de wereld. Zei ik al dat ik dat geweldig vind? Ik peins het wel. Tijdens het feest nam de opa samen met zijn gitaar het woord. Hij zong een lied, zachtjes. Zijn vrouw, dochter en kleindochter wiegden mee. Ik zag hoe hij een blik wisselde met zijn vrouw, een seconde ofzo, zeker niet langer en toch lag mijn hart in een plasje op de grond. Hun ogen vertelden een heel verhaal. Hoe trots ze waren op hun dochter en op het kindje dat in haar armen rustte. Hoe ze samen genoten en hoe ongelooflijk fier ze zijn, maar boven alles zag ik hoeveel ze van elkaar houden. Het was een blik die zoveel liefde omvatte dat het mij even omver blies. Tussen de lijnen van zijn gezongen woorden lag zoveel emotie dat mijn adem wel moest stokken. Kleine Suzanna had geen beter nest kunnen kiezen om haar plek te vinden in deze wereld.

Vandaag waren de kindjes aan de macht, samen met de liefde. Ze deden dat met grote ogen en dappere pasjes. Met handgebaren en koppige volharding. Wij wisselden allemaal veelbetekende blikken uit. Soms staken we ons even weg achter ‘t hoekje, omdat we moesten lachen maar dat eigenlijk niet mochten. We zeiden: “Amaai, als die later groot zullen zijn”, en het is nog waar ook. Die dames van ons kunnen er wat van. Ik kan niet wachten tot ze groeien en de wereld veroveren. Of misschien net wel. Want tot het moment dat de wereld van hen is, zijn zij nog even van ons. Eén ding is sowieso al zeker: vervelen zullen we ons nooit.

We doen alsof het woensdag is #40dagenbloggen

18/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Challenges, Emma, Plog

Woensdag dacht ik “Haja, ik doe een plog vanavond. Enkel foto’s. Makkelijk zat”. Tegen ‘s avonds was ik uitgeput, dus verschoof ik het naar donderdag. Die dag besliste ik dat het tijd was voor een grote lenteschoonmaak en moest ik nog door problemen met het alarm naar het werk toen de klok rond middernacht sloeg. “Vrijdag dan maar”, en toen kreeg ik telefoon van het lief met het bericht dat de dochter koorts had en ziek is. Dan valt alles natuurlijk weg, dat weet jij ook. Vandaag, met enige vertraging dus, een fotoverslag van woensdag.

Eén dag per week is de dochter thuis van de crèche en het liefst combineer ik dat met mijn vrije dag, zodat wij twee een ganse dag samen zijn. Dat zijn de dagen waarop zij het ritme en de dag bepaalt. Het zijn de meest vermoeiende, geweldige, liefdevolle dagen van de week. Wij twee herladen onze batterijen en meestal gaat dat gepaard met veel leutigheid. Al helemaal wanneer mijn zus mee op schok gaat, want “TANTEEEEEEEEH” in ons gezelschap zorgt voor ambiance.

Ik herinnerde mij plots dat ik foto’s moest nemen net na de lunch. Ziehier: een kind met volle maag.

Na het eten poetsen wij alles terug schoon, met de glimlach, jawel.

Met mijn mama gaan kijken naar de kippetjes is ook echt wel een ding geworden.

‘s Middags deden we een tukje en toen was Tante Dira er. Tante! Tante! Tante!

In de namiddag trokken we er samen op uit, want het weer vroeg daar om. We gingen naar de speeltuin, naar de winkel en speelden erna nog buiten in de tuin. Blijkt dat gras grondbedekking van de duivel is, als ge onze dochter moogt geloven, en dat bloemetjes in je haar moeten. Wij gingen akkoord en zij trok haar broek kapot door koppig te kruipen op één knie dwars over een grasperk, want SATAN, moeder. Satan! Er werd gekrijt en gekrijst. Gelachen op de glijbaan en heel veel gebabbeld. Het kind kreeg zelfs een zonnebril. Een perfecte namiddag, quoi.

Daarna trokken we huiswaarts, waarbij het kind na 30 seconden compleet KO ging in de auto. Eens thuisgekomen moest ik koken. Vandaar ook de ontzettend scherpe foto, omdat ik alles dan zo onder controle heb. Hahaha. Mijn eten volledig aangebrand en mijn kop rood, maar soit, haar eten was wel in orde, en dat is het belangrijkste. We lazen boekjes en zij wist vooral wat ze niet wilde lezen. Net toen ik dacht dat echt alles in ‘t honderd ging lopen was het lief daar. Hij stak haar in bad, zorgde voor entertainment, haar laatste fles en bracht de rust terug. Ik taterde de oren van zijn hoofd en toonde alle foto’s. Hij knikte, lachte en zei dat wij een schoon kind hebben. Ik ging volledig akkoord en kort erna gingen we slapen. Weer een dag om in te kaderen. Wat hebben wij een chance.

Met een dochter zoals die van ons is het binnenkort elke dag 8 maart

14/03/2017 - Filed Under: #40dagenbloggen, Challenges, Emma

Wat is iets dat je deze week geleerd hebt waar anderen ongetwijfeld ook iets aan zullen hebben of dat anderen kan inspireren?

Zoals jullie wel weten ben ik een feministe. Dat zet zich ook voort in de opvoeding van onze dochter. Al toen ze nog in mijn buik zat was ik bezig met het bedenken van een genderneutrale aanpak en mij aan het inlezen in de bevindingen van de WHO betreffende child development. Nog zo’n stokpaardje van mij is het zelfbeschikkingsrecht over haar lichaam. Ik las studie na studie en besefte dat we heel hard ons best zouden moeten doen om een zelfzeker kind op te voeden. Quasi alles rondom je in de maatschappij werkt immers tegen. Overdreven denk je? Ik geef u 10 voorbeeldzinnen. Pakt u al maar een koffie.

“Allez, we zijn weg, kom, beleefd zijn en een kusje geven aan …”
Euhm. How about no? Beleefd zijn heeft niets te maken met een kind verplichten om fysiek contact aan te gaan. Beleefdheid is begroeten, en dat kan gerust ook als je zwaait. Ook als het familie is, ja.
“Oh jij bent zo’n lief, schattig, mooi, knap, … prinsesje.”
Exact. En de jongens zijn zo stoer, sterk en echte kanjers. Ga toch weg.
“Neen, toch geen auto! Dat is voor jongens! Hier, een pop.”
Want vrouwen rijden niet met de auto, dat was ik even vergeten, zeg.
“Kom eens hier”, en pak het kind op terwijl het aan het spelen is.
Serieus? Beeld u eens in dat ge op uw werk zit, druk geconcentreerd, en plots pakt iemand u op en die zet u in het kopieerlokaal. Dat, en liefst vijf keer per uur, want de volwassenen willen aandacht. Ik snap zoiets niet.
Meisjesafdeling: “Daddy’s Girl”, “Sweet princess”, “Dreamer”, “Sweet like candy”, …
Jongensafdeling: “Warrior”, “Mom’s tough guy”, “Smart kid”, “RAWR”, …
Ik zwijg dan nog over de kleuren en het glitteraanbod. Mag mijn dochter misschien ook een dinosaurus? Zonder strik. Merci.
“Ja, het is een meisje hé, die zagen, HAHAHAHAHA!”
Wanneer een baby vermoeid is en het dus lastig heeft, want ge weet dat misschien niet, maar elke reden om seksistisch te zijn is een goede, al zeker als ‘t een mopje is! Ge kunt niet vroeg genoeg beginnen! HAHAHA!
“Oh een staartje in je haar, nu ben je echt mooi!”.
Neen, ze is verzorgd met haar haar gekamd en in een staartje. Ze is altijd mooi, ook zonder staartje en met een bezweet voorhoofd. Altijd. Jezelf verzorgen doe je omdat je het waard bent. Omdat je zorg draagt voor jezelf.
“Later kan je dan trouwen met papa”
Of met mama, of met niemand. Tegenwoordig kan dat allemaal, hé. En ja: dat is een keuze die ze heeft. Ik hou ons kind het liefst uit bekrompen hokjes.
“Van onze leerlingen verwachten wij dat zij een onderscheid maken tussen schoolkledij, sportkledij en vakantiekledij.”, in het kleuteronderwijs.
Ge kunt u afvragen wat dat te maken heeft met feminisme, tot ge die drie termen probeert te definiëren met het modebeeld anno 2017. Wist ge trouwens dat het quasi altijd meisjes zijn die aangesproken worden op hun kledij? Moh, gij.
“Amaai! De papa is aan het babysitten vandaag! Dat is wel zwaar zeker?”
Voor deze moogt ge zelf een rant bedenken, want ik ben al een lucifer tegen mijn BH aan ‘t houden.

Wat heb ik dan geleerd deze week? Dat het iets uithaalt, dat bewust zijn. Het opnemen tegen een groot deel van de maatschappij en van je eigen omgeving kan soms vermoeiend zijn. Het kans zelfs een beproeving zijn om de verouderde ideologieën uit de jaren tachtig telkens opnieuw in vraag te stellen en koppig je idee als ouders door te duwen. Soms sloeg de twijfel zelfs toe. Soms wilde ik glasheldere argumenten. Dus zocht ik verder op. Onderzoek na onderzoek. Ik vroeg de raad aan vrienden met verstand-van-zaken en bekeek heelder uiteenzettingen op YouTube. Vorige week zag ik voor het eerst de vruchten van 15 maanden koppig in ons doel te geloven

De baby en ik zaten op een speelplein, het lief een meter of twee verder. Er kwam een man dicht tegen haar staan, te dicht, naar haar goesting. Ze probeerde met haar handje tegen zijn been te duwen, maar hij was naar zijn kind aan het kijken en had het niet door. Ze ondernam nog een poging, nog een poging en zelfs een ultieme laatste poging. Tevergeefs. Toen keek ze naar boven, wees ze met haar vinger en begon ze te roepen in babytaal. Eerder te schreeuwen, om eerlijk te zijn. Het werkte. Hij ging fysiek achteruit en ze had haar persoonlijke ruimte terug. Toen zei ze “Ja!”, en ging ze terug spelen. Zo simpel kan het dus. Emma beseft dat wanneer iemand te dichtbij komt, het niet oké is. Of dat nu een kind, volwassene of om het even wie is. Wij glunderden. Dat de wereld zich maar vast houdt, want voor jullie het weten, is het elke dag 8 maart.

Emma’s mail, 14 maand en een klets

26/02/2017 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Lieve Emma

Ik ben bezig aan een album met een overzicht van 2016 en zit ondertussen aan april. Weet je hoe lang mama al bezig is met dat album? Twee maand. Weet je hoe het komt dat het zo lang duurt? Telkens ik door de foto’s en de filmpjes blader heb ik eerst een uur nodig waarin ik eerst van omgkijkzoschattig doe. Dan selecteer ik effectief foto’s en schrijf ik teksten. Uiteindelijk eindig ik met tien pagina’s voor een maand en moet ik beginnen schrappen. Dat resulteert dan in heel veel in mezelf praten, raad vragen aan je papa, die raad compleet negeren en nog wat zuchten. Op het einde ben ik telkens tevreden met het resultaat, maar nu moet ik toch eerst even schrijven aan jou voor ik verder kan.

Wat gaat de tijd toch snel. Het is een huizenhoog cliché en ook enorm waar. April is gevuld met filmpjes van een rollende baby, een kirrende baby en een brabbelende baby. Op de achtergrond hoor je mij enthousiast roepen van “JAAAAA, BABY! JAAA!”. Weet je wie nu zo enthousiast roept? Op exact dezelfde manier? Jij. Het is een perfecte kopie van hoe ik dat deed naar jou toen je baby was. Geen idee of zoiets normaal is, of dat jij gigantisch hoogbegaafd bent. Hier thuis denken we aan de tweede optie. Iets meer dan veertien maanden oud ben je nu en wanneer je één van je tantes wil horen neem je mijn telefoon en is ‘t van “DADA, TANTE, DAAAADAAAA”. Een keer een belletje doen dus.

Van woordenschat gesproken: jouw arsenaal aan woorden is indrukwekkend. Sleutels, bootjes, poes, tante, gedaan, nog, ja, neen, boek, weg, op, tandjes, nijntje, … En die. Die. Die. Die. Die. Die, wel duizend keer per dag. Of je variant “dedie”. Nu al taalgevoelig. Je kan sinds kort ook stappen. Het begon met kleine stapjes. Tussen twee korte afstanden durfde je stiekem al eens je kans wagen. Soms, wanneer papa of ik je hand loslieten stapte je ook al een pasje of twee alleen. Donderdag kwam daar verandering in. Uit het niets stond je recht en begon je te stappen. Zomaar. Omdat je er zin in had. Goed zo, baby. Lekker doen wat je zelf wil.

De mijlpalen stapelen zich op. We gingen een eerste keer zwemmen. De eerste keer naar een binnenspeeltuin. De eerste keer stappen aan het handje van mama en papa. De eerste keer zwieren in de lucht aan onze handen. Je eerste paar schoentjes. Je tweede paar schoentjes. Je derde paar schoentjes, je vierde paar schoentjes, je vijfde paar schoentjes. Je eerste keer zingen. Je eerste keer telefoneren. Je eerste keer dansen. Je eerste woede-uitbarsting-met-slaande-vuisten-op-de-grond (good times!). Je eerste keer verkleden. Je eerste keer bewust gaan logeren. Je eerste tentoonstelling. Je eerste staartje. Je eerste keer twee staartjes. Zoveel eerste keren, zo snel na elkaar. We staan erbij, kijken er naar, staan verbluft en applaudiseren ons een ongeluk. Wat ben jij geweldig.

Je zit momenteel ook in een papa-fase. Dat hoop ik toch. Ofwel vind je hem echt veel toffer dan mij. Ik kan u dat niet kwalijk nemen, want hij maakt nog steeds dagelijks het lekkerste eten en heeft voor elk goestingske wel een hapje klaar staan. Jij bent dan weer zijn favoriete eter. Ik denk dat je hem bijna liet wenen van ontroering toen je een olijf at en “mmmmmmm” zei met glunderende ogen. Je doet hem in elk geval dagelijks smelten wanneer je hem aankijkt en “dank u” zegt na het nemen van je eerste hap. Oké, misschien vind ik je papa ook het leukst van allemaal. Weet je wat? We zullen hem delen. Hij heeft genoeg liefde (en eten) voor ons allebei. Chansaarts dat we zijn.

De lente komt eraan en ik kijk er zo naar uit.
Weer een beetje meer wereld voor ons om te ontdekken.
Weer enthousiaste Jaaa!’s en duizend foto’s.
Weer meer dagen met jou. Met ons. Met liefde.

Dikke zoen,

Mama

PS: dat van die schoenen blijft tussen ons.

Emma’s mail, maand 11

25/11/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Hey baby!

Hier is de mama. “Oh-ooooohw”, zegt. Hahaha. “Oh-ohw. Oh-ohw. OH–OOOHW”. Ontelbare keren per dag, tijdens het doen van om het even wat. Iedereen is erdoor gecharmeerd en dat motiveert je om het nog veel meer te doen. De laatste twee weken zijn je handjes en klankjes goud waard. Je begint zelfs te beseffen wanneer je ze moet gebruiken. Een voorbeeld? Een voorbeeld:

* We spreken hier over 4u20 ‘s nachts. Jij onmens. Vier uur twintig des nachts, Emma. VIER UUR TWINTIG.
Jij: “Mama! Papa! BOE!” (aan enthousiasme geen tekort)
Ik: “Neen, Emma, neee-eeehn” (aan wanhoop geen tekort)
Jij: “Oh-ooooohw” (aan overtuiging geen tekort)
Wij: “Hihihihi” (aan ouderliefde geen tekort)

Die nacht ben ik opgestaan met u en na een aflevering van Bumba was ik volledig wakker en weer helemaal holderdebolder verliefd op jou. Je hebt zoveel energie, mijn kind. Mamsie heeft gelijk wanneer ze zegt dat je op mij lijkt. Ik ben een van de weinigen die mee kan draven op jouw tempo, de ganse dag door. Elke impuls die je krijgt slorp je op. Je doet dingen na, of gaat gewoon je gangetje en neemt risico’s als een echte stuntman. Wat je dan zo allemaal doet? Je staat recht, stapt aan de zetel en durft zelfs al de zetel te lossen en een stap te verzetten naar papa of mij. Je neemt de stoelen en duwt ze voort en stapt zo enkele stappen. Je klimt op de zetel. Ja, lees het maar nog eens: je klimt op de zetel. Vandaag had jij bijna een blauw oog en ik bijna een hartstilstand. Net op het nippertje heb ik beide kunnen vermijden.

Je woordenschat breidt enorm uit. “Tante” maakt nu ook deel uit van je vocabulaire, net zoals “JEEJ!” en “JA JA JA JA JA!”. We houden hier al ons hart vast voor het moment dat je met evenveel enthousiasme “neen!” zult zeggen. Je kan rollen met een bal in mijn richting en op de grond rijden met een klein autootje. Enorm schattig allemaal. Je groeit als kool. Maat 86 sinds deze week. Ik koop mezelf een ongeluk en jij krijgt overduidelijk al voorkeuren voor bepaalde kledingstukken. Tegenwoordig heb je ook een speldje in je haar en dat is van het het meest vertederende dat er bestaat. Elke keer opnieuw smelt ik en verzucht ik me “mijn meisje”. Yep, mama is nog altijd zot content dat je een meisje bent.

Terwijl ik schrijf denk ik na over de laatste maand en echt waar lieveke: er is niets negatiefs. Echt absoluut niets. Je slaapt goed, eet goed, drinkt goed en je bent zo gezond als een vis. Je charmeert je papa nog steeds met kusjes en knuffels en onderling gniffelen jullie tijdens het eten van olijven. Uw smakenpallet kent geen grenzen. De humor tussen jullie twee trouwens ook niet. Dagelijks doe je de papa brullen van het lachen en wanneer hij dat doet, dan straal jij. Zo geweldig om te zien. Mijn hart ligt meerdere keren per week in een hoopje op de grond omdat er zoveel liefde in mij zit voor jullie twee. Ik hield al zoveel van je papa, maar sinds jij er bent overstijgt het alles. Je leert ons liefhebben op een manier die we niet voor mogelijk hielden.

Emma, toch. De volgende brief is er één aan een meisje van 1 jaar. Het babygehalte gaat er razendsnel uit en ik weet dat je binnenkort een peuter zal zijn. Hierboven is een opsomming van de sprongen die je nam in amper vier weken en elke keer overvalt het mij achteraf hoe je zelf meer en meer je mannetje kunt staan in deze wereld. Hoe ik je (nu al) beetje bij beetje los moet laten terwijl jij met open armen en open hart de wereld in gaat. Je kent me nu al goed genoeg en weet dan ook wel dat ik al meer dan een keer met een krop in mijn keel heb gestaan, verbaasd door het kindje dat je wordt.

Nog deze maand. Nog een maand mijn baby’tje. Erna is het feest.
Onze jurkjes hangen al uit. Alles voor het feest is klaar.
Nu mijn hart nog.

Smoochies,

Jouw (emo)Mama

Dochter van haar moeder en beste vriendin van het kind in mij

07/11/2016 - Filed Under: Big City Life, Emma, Plog

Ze is tien maand en half. Vorige week dinsdag laste ik een mama-dochter dag in. Meisjesdag, een dag vol activiteiten waar zij en ik zot van zijn. De dagen ervoor plande ik al in mijn hoofd vanalles in en er was zelfs bijna een aftelkalender. Al een chance dat ik te lui ben om zoiets te maken. De dinsdag brak aan en ‘s ochtends vertrok ik met de baby richting mijn ouders. Feestdag, iedereen was er thuis, dat komt niet zo vaak voor, dus we genoten van alles rond ons. Emma genoot ook, want mijn mama heeft er haar missie van gemaakt het kind te voederen. Emma vindt de missies van mijn mama leuk en kan zich daar helemaal in vinden. Match made in heaven, die twee.

Na het eten trokken we richting Oostende. Dicht ingepakt stapten we door het sprookjesbos in ‘t Leopoldpark (ge weet wel, niet ver van Dikke Mathilde) en Emma besefte er misschien niet veel van, maar het deed gewoon deugd om samen te stappen en te praten. Erna gingen we naar het centrum. Oktoberfoor! Hoogmis aan de kust en meteen een gigantische katapult naar mijn kindertijd. Haar peter (mijn broer) was er ook met zijn lief en samen gingen we op schok.

Je hebt van die baby’s die overweldigd raken door licht en muziek. Door drukte, veel volk en een overload aan geuren en impulsen. Dan is er Emma, dochter van haar moeder, die alles in zich opneemt en er hyperactief-enthousiast-content van wordt. Met open mond keek ze naar de Take-Off en ik zag haar peinzen “later als ik groot ben, dan ga ik er op”, dus beloofde ik daar plechtig dat het binnen een paar jaar aan ons was. Ze lachte. Erna zetten we verder naar de eendjes. Ze doet dat graag, eendjes vangen, en goed ook, dus smeet ik er 10 euro tegen zodat ze meteen 29 stuks kon vangen, want 13 stuks, dat is pas echt voor baby’s. Daar doen wij niet meer aan mee. 29 eendjes en boten werden gevangen. Het kind lachte, gierde en was mega-enthousiast. Ik deed mee en mijn broer trok foto’s.

Toen was er nog het hoogtepunt. De draaimolen. Weet gij wel hoe tof dat is? Een draaimolen? Daar kunt ge op een paard zitten en in een auto en een vliegtuig en muziek en alles flikkert en iedereen zwaait en er is een bal! En. Een. Flosh. OHMAGOD. Hou ons tegen of we gaan er nooit meer af. De peter kocht drie tickets en wijle weg. Eerst het paard, dan een auto en dan nog een auto. Ze stond recht in de auto’s en zwaaide zoals een prinses. Ik zei dat ze voorzichtig moest zijn en zij lachte mij uit (ze is nog te klein om met haar ogen te rollen). Ze gierde het uit en deed ontelbare keren van “Mama! Dada! Bal! Oh! Oooh! OOOOHHHH!!” en ik deed mee.

We hadden zoveel leute, dat kunt ge amper geloven. ‘s Avonds hebben we de oren van het lief (de papa) zijn kop getaterd. We hebben nog eens gedemonstreerd hoe we zwaaiden naar iedereen en we toonden onze prijzen en alle foto’s. Wat een dag. Kent ge dat? Zo’n dag om in te kaderen? Het was er echt zo een. Zij is de beste vriendin van het kind in mij en ik hoop echt dat dat altijd zo zal blijven.

Emma’s mail, maand 9 en 10

31/10/2016 - Filed Under: Emma, Nieuwsbrief

Dag Kadetje!

Aangezien je nu al zo opmerkzaam bent op 10 maanden, heb je ongetwijfeld al gemerkt dat de brieven van maand vijf tot nu ontbreken. Het zit zo: voor maand vijf en zes had ik geen tijd of was het moment er net niet en toen dacht ik: “Het is naar de vaantjes” en stopte ik geheel. Precies alsof, wanneer ik even stop met iets, het meteen verloren is. Niet dus. Soms is de mama gewoon een perfectionist en moet ze leren dat het al een keer anders gaat dan gepland. Moeilijk, maar jij doet in elk geval uiterst je best om mij dat duidelijk te maken, geheel terecht. Vandaar dat ik dit hier vandaag uittyp. De vorige maanden lees je wel old skool, geschreven in je albums.

Waar moet ik beginnen met de afgelopen twee maanden? “Het gaat snel”, zeggen de mensen, en voor een keer hebben de mensen gelijk. Je gaat geen stappen vooruit, tegenwoordig, maar sprongen. Lieveke toch, hoe druk is het niet in dat hoofdje van jou? Geen wonder dat je ‘s nachts terug wakker werd en spookte. Je gaat aan een razendsnel tempo vooruit. Je eerste grote nieuwe mijlpaal was praten. Net negen maanden en papa merkte op dat je misschien wel gericht “Papa” zei, en niet enkel “papapapappffrrrtpffrpapapa”. We begonnen erop te letten en oh jawel. Even later zei je duidelijk: “Bal” en “Weg” en “Papa”. Je eerst officiële woordje is dus “Papa” (verrader!). Na “bal” en “weg” volgden “mama”, niet veel erna zei je “tandjes”, “dada” en “tutje”. Niet te schatten, gij. “Tandjes”, want “profiterolleke” is nog te moeilijk, zegt. Je zegt het dan nog eens zeer duidelijk en correct ook. Weet je wel hoe fier wij op jou zijn? Hoe content ik ben, ook? Jij en ik gaan nu al heelder conversaties aan en het is nog maar het begin.

Erna volgde het kruipen. Of eerder een mix tussen schuiven, kruipen en een bewegende handenstand. Wanneer je dat gehaast doet denken je papa en ik soms dat je over de kop zal gaan, maar neen hoor, zeer gericht ga je “katterap” (papa zijn woordje) naar je doel. Twee oktober, dat was de datum dat je voor het eerst kroop. Applaus en gejoel volgden. Natuurlijk hebben we dat gefilmd ook. Alleen rechtstaan deed je voor de eerste keer in bad, maar in mijn hoofd telde dat niet mee, ik weet niet waarom. De dag erop kwam ik thuis van mijn werk en wou je niet slapen. Toen ik je kamer inging stond je na een paar seconden recht. Er volgde direct gejoel, applaus, grote knuffels en enthousiasme van mijn kant. En een oogrol van uw papa, want je moest natuurlijk slapen. Dat was ik even vergeten in al mijn fierheid. Oeps.

Wanneer je de slappe lach krijgt, dan kunnen we hier niets anders dan meelachen samen met jou. Zo’n guitige lach, zeg. Helemaal zoals mij. Je haalt soms kattenkwaad uit en dan zeggen wij zeer streng: “Emma! NEEN” en dan trek je een pruillip. Ook dan moeten wij lachen, maar jij ziet dat niet. Zelfs terwijl je eet kunnen we niet anders dan lachen. Weet je hoe jij nu spaghetti eet? Je legt een sliert op je arm en gaat dan met je mond van je arm naar je hand en zo werk je dat wreed smakelijk naar binnen. Hilarisch. Natuurlijk hebben we dat ook gefilmd, of wat dacht je? Pasta is echt je grote favoriet, net zoals papa zijn zelfgemaakte hummus. Volgens mij besef je ook dat papa achter al dat lekkere eten zit, want meerdere keren per dag bezaai je hem met kusjes en knuffels. Groot gelijk, want ik doe dat ook! Geen man zo goed in knuffels als degene die het meest van ons beiden houdt.

Op de crèche heb je ondertussen een squad. Vriendjes en vriendinnetjes. Je hebt elk kindje en elke verzorgster daar rond je vinger gedraaid. Iedereen is gelukkig wanneer ze jou zien en ik begrijp ze maar al te goed. Wat een geluk hebben wij toch om jou elke dag te zien beleven met zoveel joie de vivre. Dat heb je, ik herken het. Een passie en een vreugde in het leven en alles rond je. Nooit overprikkeld, zelfs niet in een ruimte met wel 50 joelende kinderen, nooit onder de indruk. Alles wordt beleefd met volle teugen. Zolang je papa of ik in de buurt zijn (of de dames van de opvang) kan jij de wereld aan. Je stapt erin en maakt er jouw wereld van. Wat is die wereld mooi. Wij prijzen ons nog elke dag gelukkig dat we zo’n belangrijke rol spelen in die wereld van jou.

Willen we dat zo houden, baby? Een leven lang?
Jij als onze gids. Toon ons jouw wereld.
Wij zullen volgen. Beloofd.

Dikke kus

Jouw Mama

Ik testte de nieuwe Pampers Baby-Dry en jij kan ze winnen

15/09/2016 - Filed Under: Emma, Review, Sponsored, TopTip, Wedstrijd

Luiers. Wanneer je de moeder of vader bent van een baby is het een onderwerp als een ander. Iedereen heeft een bepaalde routine of een bepaald merk waar ze bij zweren. Voor Emma zweer ik bij Pampers, net zoals mijn mama erbij zweerde voor mijn zussen. Ook in de creche worden ze gebruikt en ik kan niets anders zeggen, dan dat ik er tevreden over ben. Dus toen Pampers mij contacteerden om te vragen of ik hun nieuwe Pampers Baby-Dry luiers wilde testen zei ik dan ook uitbundig en wreed enthousiast: “JA!”. Misschien deed ik ook wat prinsessengewuif, want van al het oudervolk hier in blogland kozen ze mij, en Emma natuurlijk. Je kan het hun niet kwalijk nemen. Zo’n topkind!

Vorige week kreeg ik thuis een box met daarin de nieuwe luiers. Er zat een kit bij om een test uit te voeren en wat uitleg over wat er nu speciaal is aan de nieuwe Pampers Baby-Dry luiers. Het is redelijk simpel, en toch innovatief: er werden drie absorberende kanalen toegevoegd, deze verspreiden het vocht gelijkmatig over de luier. De absorberende parels in de kern van de Pampers luier zorgen voor een betere opname van het vocht en houden het beter vast. Zo helpen ze er mee voor zorgen dat de babybilletjes droog blijven. Verder is er nog steeds de flexibele sluiting die ervoor zorgt dat alles op zijn plaats blijft. De ganse binnenkant is ademend en zacht als katoen, wat zorgt voor niet alleen droge, maar ook zachte babybilletjes. Alles samen betekent dat een rustige baby en ‘s nachts is het net dat wat je wilt, want dat staat gelijk aan meer slaap.

De test die ik uitvoerde bestond eruit om 150ml water te gieten in de luier, ermee te schudden, eraan te voelen en door te knippen. Waarom 150ml? Omdat dat het gemiddelde is dat een baby produceert aan urine. Heb je dat al eens in een luier gegoten? Zot veel! Ze zijn net iets groter dan een halve meter, die bloedjes van ons, maar ze plassen wel 3 tot 4 keer per nacht. Een mens leert zo nog eens wat bij over haar eigen kind. Maar dus, terug naar de test. Ik voerde uit wat werd gevraagd en terwijl ik goot zei ik tegen het lief: “Oké, dat is echt wel veel”. Toen ik na een paar seconden de binnenkant aanvoelde, voelde die droog. Weg water, weg vocht. Droge handen. Ik liet Emma de luier schudden (en tegenwoordig vliegen dingen met ongekend enthousiasme in het rond) en niets. Nada. Noppes. Geen druppel vloog eruit, dus schudde ik ook nog een keer, met hetzelfde resultaat. Zo droog als maar kan. Het zotste van al is nog wel dat die Pamper niet eens zwaar uitgezakt aanvoelde. Neen, mevrouw, mijnheer, alles was netjes verdeeld en bleef schoon in de Pamper zitten. Na het schudden knipte ik de luier in twee en dan pas zie je de werking van de kanalen. Geen idee wat ik verwachtte te zien, maar wat ik zag was wel heel duidelijk. Drie kanalen vol microparels die het vocht hadden geabsorbeerd. Net exact zoals vermeld stond in de folder. Hieronder zie je het ook heel schoon op de foto. Zoveel details in een simpele pamper, zeg! Mind. Blown.

Wanneer Pampers een blogger gelijk mij hun producten laat testen, dan zijn ze zeker van hun stuk. Volledig terecht zo blijkt. Ik wist dat al, daarom dat ik enkel hun merk gebruik, maar nu is het ook overtuigend bevestigd. Zowel voor mij als voor Emma. ‘s Ochtends ontwaakt hier een vrolijk kind, met zachte droge billetjes, zonder luieruitslag. Een kind die ook nog eens zot is van de beestjes die op haar luiers staan.
Goeie zet, Pampers, en merci!

Ze zijn zelfs zo zeker van hun stuk bij Pampers dat iemand van jullie 3 pakken luiers krijgt om het zelf uit te testen. Hoe kan je die winnen? Vertel hieronder wanneer een luier het liet afweten en hoe je het als een ware ninja-ouder moest oplossen. De wedstrijd loopt tot 22-09-2016. Achteraf word je gecontacteerd en kan je de maat van de luiers en je gegevens doorgeven, zodat we ze thuis kunnen bezorgen!

Brief aan mijn lijf

08/05/2016 - Filed Under: Emma, Feminisme, Media, Ouderschap, Persoonlijk, Zwanger

Liefste lijf,

Man man man, toch. Wat heb ik het afgelopen jaar massa’s respect voor jou gekregen. Je hebt een mens gecreëerd. Je geeft dat mensje eten op aanvraag en een aanraking is genoeg voor jou om te weten wat zij nodig heeft. Stomverbaasd was ik toen ik zag hoe de consistentie van mijn moedermelk veranderde wanneer ze gevaccineerd werd. Liefste lichaam, wat ben jij wonderlijk en indrukwekkend.

Zwanger zijn is iets vreemd. Plots is je lichaam niet meer van jou. Het voelt niet als dat van jou: het groeit, zet uit en verandert onophoudelijk. En dan komt de commentaar, de kritiek, het ongewenste advies. De Instagrampolitie die ten strijde trok omdat ik één keer McDonald’s at. Je stopt je kind vol met bucht, zeiden ze. Alsof ik zelf niet mag bepalen wat ik in mijn mond stop.

Ja, wat ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg, herinner ik me maar al te goed. “Raak het achteraf maar eens kwijt!”, zeiden ze over de 30 kilo die ik bijkwam (en die ik inmiddels alweer verloren ben). “Draag steunkousen tegen de spataders!”, zeiden ze over mijn benen. Nee dankjewel, dacht ik bij mezelf. En dan twee weken na de bevalling die opmerking dat ik “nog een buikje had.” Ja, dat heb ik. Maar ik heb ook net een mens op de wereld gezet. Mag het? Ik hoef me niet te plooien naar jouw schoonheidsideaal.

De zwangerschap was niet gemakkelijk, liefste lijf. Het was de eerste keer dat ik een haat-liefdeverhouding met jou ontwikkelde. Ik voelde totale liefde voor je, omdat je mijn eigen, kleine kindje kweekte. Maar ik voelde ook totale haat voor je, omdat je me zo in de weg zat. Door die bolle buik kon m’n eigen veters niet eens knopen. En dan was er nog die keizersnede, dat afschuwelijke gevoel wanneer er een mensje uit je buik gerukt wordt. Maar, liefste lichaam, dat kleine, fijne, fantastische mensje, dat heb jij voor mij gemaakt. En daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.

Liefs,
Romina

Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine op 7 mei 2016
Tekst: Yasmine Schillebeeckx
Foto: Greetje Van Buggenhout
Bodywear: Eskimo