Media

Liefste lijf,

Man man man, toch. Wat heb ik het afgelopen jaar massa’s respect voor jou gekregen. Je hebt een mens gecreëerd. Je geeft dat mensje eten op aanvraag en een aanraking is genoeg voor jou om te weten wat zij nodig heeft. Stomverbaasd was ik toen ik zag hoe de consistentie van mijn moedermelk veranderde wanneer ze gevaccineerd werd. Liefste lichaam, wat ben jij wonderlijk en indrukwekkend.

Zwanger zijn is iets vreemd. Plots is je lichaam niet meer van jou. Het voelt niet als dat van jou: het groeit, zet uit en verandert onophoudelijk. En dan komt de commentaar, de kritiek, het ongewenste advies. De Instagrampolitie die ten strijde trok omdat ik één keer McDonald’s at. Je stopt je kind vol met bucht, zeiden ze. Alsof ik zelf niet mag bepalen wat ik in mijn mond stop.

Ja, wat ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg, herinner ik me maar al te goed. “Raak het achteraf maar eens kwijt!”, zeiden ze over de 30 kilo die ik bijkwam (en die ik inmiddels alweer verloren ben). “Draag steunkousen tegen de spataders!”, zeiden ze over mijn benen. Nee dankjewel, dacht ik bij mezelf. En dan twee weken na de bevalling die opmerking dat ik “nog een buikje had.” Ja, dat heb ik. Maar ik heb ook net een mens op de wereld gezet. Mag het? Ik hoef me niet te plooien naar jouw schoonheidsideaal.

De zwangerschap was niet gemakkelijk, liefste lijf. Het was de eerste keer dat ik een haat-liefdeverhouding met jou ontwikkelde. Ik voelde totale liefde voor je, omdat je mijn eigen, kleine kindje kweekte. Maar ik voelde ook totale haat voor je, omdat je me zo in de weg zat. Door die bolle buik kon m’n eigen veters niet eens knopen. En dan was er nog die keizersnede, dat afschuwelijke gevoel wanneer er een mensje uit je buik gerukt wordt. Maar, liefste lichaam, dat kleine, fijne, fantastische mensje, dat heb jij voor mij gemaakt. En daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.

Liefs,
Romina

Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine op 7 mei 2016
Tekst: Yasmine Schillebeeckx
Foto: Greetje Van Buggenhout
Bodywear: Eskimo