Quasi per ongeluk raakte ik aan de praat met enkele bloggers die gestart waren met bloggen na mij. Het is te zeggen: nadat ik begon te bloggen onder dit webadres, na 2014 dus. Het viel me op dat ik hen amper kende en dat zij zelf een groepje waren die elkaar wel kenden. Zij kenden mij en mijn blog, maar omgekeerd was dat niet zo, en dat is raar, want ik ben een sociaal persoon. De bloggers op mijn radar zijn er bijna allemaal die mee deden met #boostyourpositivity of die weten wie ‘Frankie’ was in 2015. Dus ging ik praten met Annelore van Compleet Geluk. Ik zei haar wat me bezig hield en kwam af met een voorstel. Of dat zou lukken, zo’n hashtag ding lanceren en wat voor één ik dan zou kunnen kiezen en zouden mensen wij wel tof vinden (AHMAGAD)? Ze was direct mee met mijn idee, werkte het mee uit en natuurlijk zouden mensen dat de max vinden.
Dus nu staat er hier een pagina online met de hashtag ouderzonden waar jullie meer uitleg krijgen over ons project. Je kan erheen door op deze link te klikken, of #ouderzonden te selecteren in het menu. Er is ook een plek om je in te schrijven zodat we allemaal over hetzelfde kunnen bloggen om elkaar zo wat beter te leren kennen en KUMBAYAAAA MAAAH LOOOOOOOWRD, KUMBAYA. Het is lang geleden, maar ik ben nog eens nerveus over een blogpost. Precies of ik heb nu iets te verliezen? Het is omdat iedereen samen kan zeggen “Euhm, neen. Wij doen niet mee.” en dan zal ik hier staan in mijn blote poep met de bevestiging dat ik niet mee tel. Of zoiets. Gelijk in ‘t middelbaar. Insert jeugdtrauma.
Er is een pagina waar ik de gegevens plaats van iedereen die zich inschrijft, zodat we echt een groepsgevoel hebben. Annelore en ik hebben geprobeerd om de insteek van de onderwerpen leuk en origineel te houden omdat we niet wilden vervallen in al te grote clichés rond het ouderschap. Ik hoop (met een klein hartje) dat ons netwerk groot genoeg is om nieuwe mensen te leren kennen, want volgens ons kan dit echt plezant worden. Doe mee. Zie waar het u brengt. Wij kunnen dit. Samen. Toope. Tegoare.
Dees vind ik echt tof, dus ik doe eens mee!
Welkom!
Hopla! Ingeschreven
Tof! Maar ik durf precies niet goed meedoen…
Waarom niet? Kunt ge het hier zeggen of wilt ge mailen?
1/ omdat mijn lezers dat misschien maar niks vinden (maar eigenlijk: mijn blog, mijn feestje) en 2/ mijn prille mama-periode was heel heftig, en het zijn wel heel persoonlijke thema’s…
Er is niks dat mij zo heeft doen daveren op mijn grondvesten als mijn eerste maanden als mama, waardoor ik je wel kan snappen. Ik heb het geluk dat er al dik 7 jaar aan ouderschap na gekomen is, zonder extra trauma. Misschien helpt schrijven je om stukken wat te verwerken? Ik vermoed dat verhalen over een heftige start net veel herkenning en begrip zouden krijgen, aangezien die zo weinig gedeeld worden dat je een van de enigen op de ganse wereld lijkt bij wie de roze wolk ontbreekt.
Of je doet selectief mee, enkel met de onderwerpen waar jij je klaar voor voelt?
Btw, Romina, top idee, ik doe mee
Bedankt voor je lieve reactie. Ik denk dat ik er inderdaad gewoon voor ga
Ik ken jullie beiden van de #boostyourpositivity meet in Gent. Toffe madammen zijn jullie. En heel inspirerend. Ik twijfel of ik ga deelnemen. Niet uit schrik, wel uit tijdsgebrek. Er staat een deeltelijke renovatie op de agenda. Eind van de maand beginnen ze in de keuken, dus ik vrees dat ik eerder kampeergewijs zal leven de komende tojd. Maar ik ga wel proberen jullie te volgen.
Er is geen verplichting hé. Ik ben queen in dat soort opdrachten niet altijd te volgen zoals ze bedoeld zijn. In elk geval: succes met het renoveren!
Topidee! Ik doe mee
Leuk leuk, ik doe mee!
Mama van volwassen kinderen, mag dat ook?
Natuurlijk!
Ik ben wel geïnteresseerd maar heb geen instagram aan mijn blog gekoppeld, dus technisch gezien kan ik niet inschrijven
Natuurlijk wel! Instagram is niet verplicht hoor. De teksten hebben altijd prioriteit.
maar wel in het inschrijfformulier
@ikhebdatniet
:D…alright
Nog even een late reactie, nu ik de eerste blogposts hierover zie binnen sijpelen. Ik ga niet mee doen, Romina. Omdat mijn mama-zijn al een tijdje onder vuur ligt. Omdat ik niet meer over mijn zoon ga schrijven op mijn blog want er lezen mensen mee die alles gewoon verkeerd interpreteren. Omdat het soms gewoon te veel pijn doet, als ik er over ga nadenken. Omdat mijn zoon zich aan het losrukken is van mij, en ik ook heldhaftig aan het loslaten ben, maar in mijn binnenste zit te tieren en te roepen dat ik hem terug wil. ‘t Is voer voor psychologen, echt waar. Ik ben blij dat iedereen ginder in mama-land het zo goed doet – zelfs al zijn er overal twijfels en problemen, dat weet ik – maar hier is het een doods landschap met af en toe eens een cactus.
Als ge eens privé wilt praten, dan zijt ge welkom hè. Ik ben dan geen mama van een tiener, maar ik was wel een tiener. In elk geval veel courage ♡
Ik ben ondertussen bezig met de eerste zonde, as we speak. Ik ben er wat laat mee, maar heb lang getwijfeld. Ik vind deze challenge echt te leuk. Verbindend. En echt. Fijn in de virtuele bubbel van perfectie.
Ja! Net daarom. Plus: eens echt nadenken wat we goed doen en dat luidop zeggen doen we niet vaak. Goeie oefening, vind ik