Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner? Hoofdzonde 3 – #ouderzonden

Wat doe ik om mezelf graag te blijven zien en dat over te brengen aan mijn partner? Eerlijk gezegd wist ik het niet, maar het lief ervaart dat duidelijk anders dan mij. Hij wees me erop dat ik af en toe kleren aandoe waarvan hij “Raaawr” (zijn woorden) denkt en ook al eens een outfit durf dragen waardoor zijn hoofd op hol slaat. Plots dacht ik terug aan december. Wacht, ik neem u mee naar eind vorig jaar.

Het was kerstavond en ik zat in de zetel bij mijn ouders. Iedereen liep er feestelijk en opgemaakt bij, behalve ik. De dochter was ziek (geweest) en door de realistische kans op overgeven besliste ik om een pull en jeansbroek aan te doen. Mijn make-up was gedaan, maar mijn haar dan weer niet.  Ik had niets van juwelen aan en mijn wallen hadden een tint paarsblauw die een eigen Pantone-nummer verdienden. Eigenlijk was ik mezelf een beetje aan het wentelen in zelfmedelijden. Hoe zielig het was dat ik er zo verschrompeld bijzat. Zelfs geen nagellak. Zou er ooit nog een kerstavond komen waar ik een jurk, panty’s en hakken kan dragen? Ik vreesde ervoor. Over mij zat het lief een boek te lezen. Hij keek me aan met ogen vol liefde, warmte en vuur en hij zei dat ik knap was. In mijn hoofd was er kortsluiting, want “wat”? Hij meende het. Het was te lezen in zijn ogen en zijn ganse lijf. Hij vond mij op dat moment de knapste vrouw ter wereld en ik voelde me opeens ook zo.

Deze week heb ik het lastig gehad en hij maakt zich zorgen om mij. We doen de avondroutine met Emma zoals altijd, maar hij is zachter naar mij toe. Alsof hij mij hult in een dekentje met zijn aanrakingen en woorden. Wanneer de dochter slaapt komt hij naast me zitten in de zetel en praat hij met me, echt praten. Zijn woorden zijn als zachte zoenen op mijn voorhoofd. Ze geven me geborgenheid en veiligheid. Ik heb zo’n schrik dat hij mij zal verwijten dat ik hier maar zit te niksen terwijl hij aan het werk is, maar de verwijten komen er niet. Hij luistert en begrijpt.

Veel mensen geraken niet verder dan de “ça va” wanneer ze me vragen hoe het met me gaat. Dat is omdat ik dat zelf wil en ik ben ook altijd zo’n persoon geweest. Mensen verwachten dat niet, want ik praat heel veel, maar wanneer ik merk dat ze medelijden krijgen blok ik af. Het is altijd zo geweest en dat zal altijd zo zijn. Behalve hij. Hij kent me zo goed en zit zo diep in mijn ganse lijf dat hij het volledige verhaal krijgt. Het snotteren en snuiten en snikkend prevelen dat het allemaal niet eerlijk is. En hij troost zoals geen ander dat kan. Hij zegt de juiste woorden op het juiste moment en kust me tot ik kan ontsnappen van de chaos in mijn hoofd. Hij doet dat avonden na elkaar tot de mist weer weg begint te trekken.

Nooit had ik kunnen vermoeden dat dit soort liefde bestond. Mijn ouders zijn zo’n koppel, en ik wist hoe dat eruit zag, maar ik had er geen idee van hoe het voelde. Het is van een ongelooflijk grote luxe en van een onmetelijk geluk om nooit meer alleen te zijn. Om het besef te hebben dat je altijd samen bent, met twee. Dat er altijd iemand is die supportert voor u en uw hart lijmt wanneer het in stukjes op de grond ligt, of minstens even hoog springt als jijzelf wanneer er iets te vieren valt.

Het is liefde met een hoofdletter L en wanneer je dat soort liefde hebt, dan komt de lust vanzelf, en dikwijls ook met een hoofdletter. Dat soort lust zorgt dan weer voor meer liefde, zowel voor jezelf als voor elkaar. Hoofdzonde 3 is voor het lief en mij een zegen. Elke dag zien we die bevestiging in werking, zeker wanneer ze luidkeels van “Let it Go” zingt terwijl ze op de tafel staat.

Deze post maakt deel uit van #ouderzonden, een initiatief van mezelf en Annelore. Met meer dan vijftig Nederlandstalige bloggers schrijven we gedurende zeven weken elke donderdag over het ouderschap. Je kan er meer over lezen op deze pagina. 
Deze post maakt ook deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 2/40.