Gisteren reed ik met de dochter naar de crèche. Tijdens het rijden praten we over wat we ‘s avonds gaan doen. Ze vraag wat we morgen gaan doen ik zeg haar dat we naar mijn mama gaan. Ze vraag wie er allemaal zal zijn en of haar papa meegaat.
“Papa ni mee, mama?”
“Neen Beetje, papa gaat niet mee. Het is alleen mama.”
“Mama ni wegjopen?”
“Huh? Mama loopt toch nooit weg? Wat zeg jij nu?”
“Mama papa wegjopen en oma komen.”
Mijn frank valt. Dinsdag gingen het lief en ik naar Elbow. We lieten de dochter al huilend bij ons thuis achter, onder toeziend oog van oma. Ik heb natuurlijk gebleit in de auto en mezelf vervloekt omdat ik mee ging. Mijn goesting was er voor het afscheid van de dochter al niet, laat staan erna. Om maar te zeggen: het kind verwees naar dinsdag en mijn hart lag op de grond.
“Moh Beetje. Mama en papa komen toch altijd terug?”
“Ja. NI WEGJOPEN”
“Neen, morgen blijft mama de ganse dag bij jou. Beloofd. Mama en papa gaan niet weg.”
“Allemaaw samen?”
“Ja, allemaal samen, liefke”
“Mama papa NI WEGJOPEN. STOUT. DAMAGNI”
“Beetj–“
“NEEN MAMA. NEEN. NI WEGJOPEN. STOUT STOUT STOUT DA.MAG.NIIIIII”
Ze haalt de bovenhand en ik zwijg en zucht een keer goed.
“TWEE HANDEN, MAMA”
“Huh? Wat?”
“TWEE HANDEN STUUR MAMA. GOED RIJEN”
“Ah oei sorry.”
“Ja. Is beter. Mama weer flink” *zucht*
Serieus. Hoe kan een tweejarige zo zegevieren? Zijn die helderziend ofzo? Ruiken die emoties? Zijn die stiekem bezeten van de duivel en slaan die toe wanneer ge op uw zwakst zijt? Dat krijgen ze precies niet goed uitgelegd in die opvoedingsboeken hé?
Fastforward naar vandaag:
Deze avond reed ik naar huis met de dochter. Het was al laat en dus pikdonker buiten. In de auto was het al zeker tien minuten stil en ik dacht dat de dochter in slaap was gevallen. Rustig rij ik in gedachten verzonken op de autostrade tot plots, uit het niets: “GRAAAAAWRRR” (keiluid) weerklinkt in de auto. Ik schrik mij een ongeluk en roep “What the fuck? Emma!?”. Moeder van ‘t jaar, ikke, gij weet. Na een paar seconden hoor ik “Neen, mama! Ni Emma. Leeuw! Raaaawrrr!”, gevolgd door een hysterische bulderlach.
Dus, mensen, zegt mij een keer: moogt ge kinderen in de koffer vervoeren?
Asking for a friend.
Deze post maakt ook deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 17/40.
Misschien wou ze dat je wakker bleef?
Haar emotionele antennes staan wel op scherp geloof ik.
Enorm. En ik tov haar ook altijd. Wij voelen elkaar extreem goed aan.
Hoe klein of jong de kinderen ook zijn, ze weten en voelen al veel hé.
Die kinders toch, hè. Ze kunnen u verdomme in uw broek doen kakken van schrik soms. Echt, die van mij is 10 en lapt mij soms nog van zulke dingen.
In de koffer, weet ik niet. Op het dak, denk ik dat wel mag 😀
Tuur heeft dat van dat weggaan ook een periode gehad en iedere keer opnieuw brak mijn hart. En ja hoor, hier nog eentje die soms na echt wel lang stil te zijn geweest plots luid kan beginnen praten in de wagen. Of tutut roepen. Schrik me iedere keer opnieuw dood 🙂