Toen ik opgroeide leerde mama mij dat tweedehands niets voor ons was. Uw eigen gerief doorverkopen hoorde niet en zelf iets ‘van een ander’ kopen was al helemaal uit den boze. Volgens haar was zoiets voor mensen “die niet anders kunnen dan dat”. Er was ook een taboe rond in mijn kindertijd. Eerlijk gezegd kende ik niemand in mijn omgeving met ‘occasiegerief’. Het is te zeggen: er werd wel iets doorgegeven binnen de familie of eens een boek gekocht in de uitverkoop van de bibliotheek, maar verder ging dat niet. Het dorp ging nogal een parler gedaan hebben mocht dat anders geweest zijn.

We zijn een generatie verder en hashtags zoals #kringloopgeluk, #vintage of #fleamarket zijn hipper dan ooit. Woorden zoals consuminderen en upcycling maken deel uit van de algemene Vlaamse vocabulaire en ook ik neem duchtig deel aan het Instagrammen van mijn gevonden schatten. Mijn omgeving reageert op twee manieren: ofwel vinden ze het onwijs cool (#teamkringloop), ofwel mompelen ze iets over dat ge ‘t voor hetzelfde geld nieuw kunt vinden in de Zeeman/Wibra/Primark/H&M/Hema… of waar dan ook. Wil dat zeggen dat ik nooit koop in die winkels? Jawel, zijt maar zeker (neen, we gaan die discussie niet opnieuw voeren. Echt niet. Ik koop ook bij PeopleTree.), maar ik koop evengoed iets in de kringloopwinkel. Sinds ik in het derde trimester zit ben ik bewust op zoek gegaan naar tweedehands kledingstukken voor Frankie. Het evolueerde in een soort van project,  zo het soort dat onverwachts blijft plakken.

Om te beginnen ging ik naar de kringloopwinkel. De eerste keer dat ik rondsnuffelde in het babygerief was in Eeklo en ik vond er een pareltje. Een kleedje in suède (laatste mode, iemand?) dat handgemaakt is met een fantastische snit en schone afwerking. Het kostte mij twee en een halve euro in totaal en ik zag de beelden van de best-geklede-baby-met-bohemian-vintage-garderobe al voor mijn ogen voorbij flitsen. Helaas komt ge zoiets niet wekelijks tegen, maar sindsdien ga ik wel regelmatig naar de kringloopwinkel om eens rond te kijken. Een volledige garderobe met kringloopgeluk zit er niet in, maar een paar karakterstukken voor de prijs van een groot brood wel en dat is meer dan dat ik ooit had verwacht.

De volgende stap was kijken op rommelmarkten. Daar staan heel veel kraampjes met tweedehands baby- en kinderkledij, dus dat leek me een logische plek om te beginnen. Het enige waar ik een hekel aan heb is grabbelen tussen tien kilogram vermuft polyester en mij bukken gaat ook al zo vlot niet meer, dus vond ik ook daar niet genoeg om een garderobe te maken. Het kost veel tijd en energie om iets te vinden en dan moet je nog geluk hebben ook. Ik vond er onder andere een handgemaakt kleedje voor 3 euro. Nog een sous-pull  en een legging en ik heb een unieke outfit voor  geen geld. Wat mij wel opviel bij rommelmarkten is dat er hier en daar ook dingen tussen zaten met de labels nog aan, zoals het andere setje. Het kostte twee (2!) euro. Ik geloof dat ze zoiets ‘een chanceke’ noemen.

Toen ik anderen vertelde over mijn koopje met het etiket nog aan werd ik ingeleid in de wereld van Facebookgroepjes. Er is een volledig georganiseerd netwerk van ouders die bepaalde merken en soorten van kledij verkopen in gesloten groepen waarvan ge het bestaan niet eens wist. De namen van die groepen verraden niets en eens je in een groep zit vind je automatisch de weg naar andere groepen. Sindsdien ben ik onhoudbaar. Wat voor een knopkes die allemaal tegelijkertijd bij mij induwen is amper uit te leggen. Mits wat organisatie (merci, Evernote!) kan je volledige outfits van verschillende kopers samenstellen naar uw eigen goesting. De kwaliteit is excellent, vaak gewoon splinternieuw met labels aan, en je kan zo zot doen als je zelf wilt zonder het faillissement te vrezen. In Evernote heb ik lijsten per groepje met aankopen om te overwegen. Er zijn ook lijsten met halve outfits en stukken die ik zeker nog nodig heb, zodat ik weet wat er nog tekort is. De grote pluspunten zijn dat ik het huis niet uit moet en dat ik geen miskopen doe omdat ik er zo met mijn neus op zit en bij twijfel gewoon even in de kleerkast kan gaan kijken. Hieronder zie je een setje dat ik kocht van twee mama’s uit twee verschillende groepen. Een Gold Belgium cardigan en Kiaby kleedje & legging in per-fec-te staat.

Wat ik niet verwacht had was hoe groot de tweedehands wereld is en hoe verzorgd ook. Je moet weten dat ik een extreem moeilijke ben wat kwaliteit van kledij betreft en dat dus niet zomaar zeg. Scheefgetrokken naden, afgebleekte naden, het kleinste beetje verpluizing, uitgerokken stoffen, … Allemaal zaken waar ik op let en die ik ook in een oogopslag opmerk. Hier thuis gaat onze kleding (ja die van de dochter ook) niet in de droogkast, zomer of winter. Ze zien geen wasverzachter, ik ben zeer zuinig met wasmiddel en ik let op welke merken ik gebruik voor welk soort kledij. Alle programma’s van de wasmachine draaien hier wel eens een cyclus en ik word nog liever bedolven onder volle wasmanden dan dat ik iets ongestreken in de kast zou leggen. “Freak”, zegt ge. “Groot gelijk” zeg ik en “beroepsmisvorming, dat ook”.

Met verzendingskosten inbegrepen heb ik alles wat in deze post vermeld staat gekocht voor 29,50 euro, goed wetende dat de duurzaamheid van 3 van die items buitengewoon is en nog eens fairwear ook. De andere zijn geen fairwear, maar kregen wel een tweede leven, waardoor ze het dan toch wel weer een beetje worden. Toen ik met dit project begon leek het me een leuke uitdaging met misschien een blogpost als resultaat. Ondertussen speel ik al met het idee om een rubriek te starten, al heb ik er geen idee van hoe dat vorm zou krijgen. Hoe dan ook, er zitten nog leuke tijden aan te komen want eind deze maand ga ik zowaar naar mijn eerste tweedehandsbeurs. Hoe Rock ‘n’ Roll is dat niet? Hashtag life.