Win een kinder picknicktafel dankzij Emob

12/05/2016 - Filed Under: Sponsored, Wonen

Mijn belangrijkste criterium bij het zoeken naar een huis was een tuin. Vorig jaar hebben we er bijna niet ingezeten, want we waren altijd op schok, maar dit jaar is dat anders. De dochter en ik doen van staycation, en terwijl er verbouwd wordt zullen wij ons terugtrekken op ons terras en stukje tuin aan de chalet. Het lief en ik willen dat er een gezellig plaatsje is om te zitten, zodat we toch een beetje dat vakantiegevoel hebben. Wanneer de lente in ‘t land is begint een mens automatisch te denken aan de zomer. Plots is er goesting in slaatjes, buiten zitten, fietstochtjes en zwempartijen, om nog maar van barbecues te zwijgen en dan valt het plots ook op dat de tuin een ruïne is. Tijd om daar iets aan te doen, dus.

Het gras werd gemaaid, onder het afdak werd er duchtig opgeruimd en afgekuist en we installeerden een leuke zithoek. Het enige wat ontbrak waren deftige tuinmeubelen. Ons budget is niet ruim, met een baby en verbouwingen, en toen ik via de tuinafdeling van EMOB terecht kwam bij hun picknicktafels in de outlet was de keuze snel gemaakt: ik wilde een picknicktafel. Makkelijk in onderhoud, robuust en toch verplaatsbaar. In het midden kan een parasol, ook niet onbelangrijk want ik zit hier thuis met rostjes. De knoop werd finaal doorgehakt en op een zonnige namiddag werd onze picknicktafel geleverd door een onwijs vriendelijke truckchauffeur. Afgelopen weekend konden we genieten van onze eerste momenten buiten, als gezin.

Dat is hier met momenten echt een mamablog en dat wil zeggen dat er behoorlijk wat ouders tussen mijn lezers zitten. De mensen van EMOB laten me daarom een mini-versie van onze picknicktafel* verloten. Helemaal op maat voor kinderen tot zes jaar. Wat moet je doen? Like mijn Facebookpagina en geef hieronder jouw favoriet recept voor een echt zomers slaatje. Uit alle inzendingen kies ik maandag 16 mei 2016 een winnaar die per mail verwittigd wordt. EMOB regelt de aflevering tot aan uw voordeur!
*Specificaties vind je hier, kussentjes niet inbegrepen.

Pola(roid)prints van Webprint als housewarming cadeau

05/05/2016 - Filed Under: Sponsored, Wonen

Wij worden groot (niet oud, groot) en dat merk je aan de feestjes. Waar we vroeger afspraken en “we zien wel waar we belanden, met wie en hoe laat” is er nu quasi telkens een reden voor. We zien elkaar individueel tussendoor wel nog eens, maar met een ganse groep afspreken is tegenwoordig thematisch. Onze vorige samenkomst was de babyborrel van Emma en de volgende die voor de deur staat is een housewarming. In plaats van een lelijke plant te kopen of te gokken met het kopen van een HelenB mok was er dit keer een leuk verzoek dat ik maar al te graag inwilligde:

We vragen enkel jullie geweldig gezelschap en een kleine bijdrage aan project ‘Wall of famous fun’.
In deze digitale tijden blijven geliefde en hilarische foto’s al te lang verborgen op een of andere schijf of social media. Daarom willen we jullie vragen om je favoriete foto(‘s) van jezelf, al dan niet met ons, mee te nemen in print (mooi, grappig, oud, nieuw …)

Hoe cool is dat niet? Mijn idee zat al klaar: ik wou een cadeaudoosje met enkele foto’s afgeprint in Polaroid-formaat. Op Webprint.be vond en kreeg ik exact wat ik zocht. Na een serieuze trip langs memorylane slaagde ik erin om 30 foto’s te selecteren voor hun Polaprints en deed ik mijn bestelling. Waar dat meestal eindigt in een vloeken van jewelste en crashende webbrowsers, had ik deze keer geen probleem. De website draaide vlot, hun applicatie om de foto’s te uploaden is praktisch (en raadde mij aan om geregeld op te slaan!) en in no time was mijn bestelling afgerond. Twee werkdagen later kreeg ik een bericht van verzending en de volgende dag werd het doosje foto’s aan de deur afgeleverd. Fijn, want zo had ik nog ruim de tijd om het doosje wat te pimpen. Of dacht je soms dat enkel Martha Stewart zoiets kan? Hieronder zie je het resultaat, en zeg nu zelf: beter gepast had ik het niet kunnen vinden.

Tijd voor Romina 3.0

15/04/2016 - Filed Under: Wonen

Op 17 december werd ik mama en dat heeft me veranderd tot in het diepst van mijn zijn. Dat is raar hoor, wat zoiets met je doet. Zo kijk ik nog amper tv sinds de bevalling. Een programma of twee (Alleen Elvis en Blind Getrouwd) en met een half oog Masterchef. Geen idee hoe dat komt, het is zo geëvolueerd en ik heb daar geen last mee. Er zijn andere dingen waar ik wel last mee heb. Dingen die ik mis bij mezelf. De dag voordien al bedenken welke schoenen ik bij een rokje ga doen. De weersvoorspelling zien en onmiddelijk een nagellak uitkiezen voor mijn teennagels. Zo hard opgaan in iets dat het na twee keer knipperen al middernacht is. And so on. And so on. Toen kwam gisteren. Gisteren was er dit.

Geen idee hoe het kwam (de zon, waarschijnlijk), maar ik was al de ganse dag volop bezig en besloot dat dan ook maar aan te pakken. Emma slaapt een uur in haar park, dus ik wist dat ik tempo moest steken en dat deed deugd. Een keer doorgaan zonder ‘shhht, de baby’ of zonder een baby die letterlijk op mij plakt in een draagzak. Na een dik uur arbeid had ik dit:

Wat ik gisteren ook nog deed: dweilen, bonte was, delicate witte was, gestreken was wegzetten, opruimen, de baby entertainen, de vaat, flessen wassen en sterilliseren, vier keer kolven, vuilnis legen, ovenplaten afwassen, uitvegen en afstoffen. Weet ge wat dat wilt zeggen? Dat de hormonen terug normaal beginnen doen en ik meer en meer van mezelf terug vind. Energie voor twee en met het soort enthousiasme die anderen enthousiast maakt en meepakt. Dat is wie ik een jaar geleden was en dat is wat ik zo gemist heb. Het zit er nog in gasten, en ik ben ze blij dat het er eindelijk allemaal terug uit komt ook.

De verbouwingen zijn bijna begonnen

02/04/2016 - Filed Under: Wonen

In september vorig jaar schreef ik mijn laatste blogpost over dit huis, dus ik vond het dringend tijd worden voor een update. Toen was de bouwaanvraag net ingediend en in de week dat Emma werd geboren kregen we een bouwvergunning. Aangezien het lief en ik nogal een schokgolf over ons kregen door dat kleine baby’tje in ons leven deden we aanvankelijk niets meer dan dat grote gele blad aan ons raam hangen.

Mijn vader was gelukkig alerter (en uitgeslapen) en regelde via een kennis in Limburg een tijdelijke woning voor ons. Zo konden we een chalet voor vier personen (die gebruikt werd in een park) op de kop tikken. Binnenin was de staat quasi perfect, met een keukentje dat amper een jaar oud was en ook al was het krap, er was meer luxe dan in een stacaravan. Wij hapten toe en op een goede zaterdagochtend sloegen we met man en macht de handen in elkaar om de chalet af te breken en te verhuizen. Mijn papa had al het voorbereidende werk gedaan, mijn schoonouders hadden de meubels verhuisd en in amper één dag werd het grootste werk geklaard. Applausje, graag.

Het grootste werk tot nu, want nu komen we samen met de dochter uit onze winterslaap en moet de chalet hier opgebouwd worden. De ruwbouw ging vlot, dankzij de helpende handen van familie en vrienden en momenteel zijn we bezig aan de binnenkant, de eerst fase in de afwerking. Lees: vloer leggen, behangen, keukentje installeren, leidingen leggen, verven … De enige die alle tijd elke zaterdag voort is komen doen, dat is mijn vader. Vol goede moed, want zijn kleindochter en dochter moeten goed zitten (papa’s kindjes, ge snapt dat wel). Sinds een paar weken zijn ook het lief en ik terug in gang geschoten, misschien na een hysterische schreeuw- en huilbui van mij, net zoals zijn familie. Allemaal vol enthousiasme aan de gang. Hoera!

Hoera, behalve dat iedereen deed wat hij of zij dacht dat er moest gebeuren, en ook de toebehoren kochten, om dan te passeren via mij met een kasticketje. Het lief en ik beslisten na een uitputtende YNAB-sessie om meer controle te nemen en zelf aan het roer te staan. Communicatie is er nodig! Overzicht! Delegeren! Ja ja, het lief en ik, wij gaan dat wel allemaal regelen. En eigenlijk bedoelen we daar vooral ook mij mee, want hij werkt fulltime en ik ben thuis met de baby. “Hier met die boodschappenlijstjes, ik regel dat wel”, dacht ik.

Dus ging ik met de baby naar de Brico. Er was nodig:

3 kg tegellijm
1 kg primer
1 kg voegmortel
een afdekkapje voor de dampkapuitgang (is dat eigenlijk een woord?)
een sanitaire buis ’90 graden, 90 millimeter’

Mijn papa had alles netjes gemaild met foto’s, dus dat kon niet misgaan. Het duurde letterlijk drie winkelgangen voor al mijn zelfvertrouwen weg was. Hoeveel soorten lijm kunt ge in hemelsnaam nodig hebben? En die hoeveelheden? Wat is dat? WATISDAT? Ik had drie kilogram nodig, daarom moest ik naar de Brico, maar *die* Brico had enkel potten van één kilogram, dus moest ik drie potten van een kilogram kopen. De primer vond ik direct. Blijkt dat een kilogram primer eigenlijk een liter primer is. Toch is dat een kilogram en niemand weet eigenlijk ook waarom, gewoon, omdat dat zo is hé kiendje. Waarom, primermensen? Waarom? Anyhow, gelukt, dus mijn zelfvertrouwen steeg. De voegmortel werd me getoond. Antracietgrijs poeder in een zak van vijf kilogram op een beige buggy. Topidee. Vijf kilogram, want minder was er niet. Het is geen vijf liter en dat is ook al iets. Het afdekkapje vond ik wonderbaarlijk meteen en in de juiste kleur. De sanitaire buis, hoek dus, vond ik ook meteen, maar dat was niet genoeg. Neen. Is het vrouwelijk/vrouwelijk of mannelijk/vrouwelijk? Huh? HET IS EEN BUIS, gast. Na een telefoontje bleek het te gaan om vrouwelijk/vrouwelijk.

Met mijn beige buggy vol plekken en mijn botten zwaar van de gezonken moed (dra-ma) trok ik naar de kassa. Emma was het allemaal beu en dacht er het hare van. Aangezien ze drie en een halve maand is laat ze dat weten door heel luid te roepen. Eigenlijk is dat gewoon krijsen en wenen zonder tranen, enkel ik hoor het verschil. Geen idee van wie ze dat drama heeft. Zeker van één van de grootouders. Dus. Soit. De kassa. Ik sta daar met een krijsende baby en begint die vent achter de kassa toch wel niet over een klantenkaart zeker? Serieus. SERIEUS? Jawel, een klantenkaart en een discountcard. Dat spel kost vijftig euro, maar dat hebde direct terug verdiend en blablabla. Ik begin te zweten, mijn borsten beginnen zeer te doen dus ik antwoord. “JA, ja, ja. Uhu, ja. Uuuuh jaja. Ja.” terwijl ik de buggy wieg en maak dat ik voort ben.

De tegellijm was eigenlijk niet nodig geweest als ze geen pot hadden van drie kilogram.
De primer was goed.
De voegmortel moest klaargemaakte specie zijn. Ja, dat noemt zo ja, specie. “Klaargemaakte antracieten specie, kiendje. Hoe moeilijk kan ‘t zijn?”
Het afdekkapje was goed.
De bocht was ook goed.

Ie-de-re man in mijn leven heeft onder tussen al gezaagd en met zijn ogen gedraaid, want ik heb 55 euro betaald voor een kortingskaart bij de Brico voor amper 10% korting, terwijl wij ALTIJD naar de Hubo gaan. Wist gij het? Awel, ik ook niet. We gaan dus altijd naar de Hubo. Vandaag hé, ben ik geweest naar de Hubo, achter behang dat in reclame stond en dat was er niet meer. Weer een verhaal vol drama. En dan moet ge weten dat de aannemer bij ons begint in juni, dus dit zijn in feite de voorbereidingen. Het echte werk komt nog.

Hallo doe-het-zelvers in ‘t Meetjesland! Mijn naam is Romina en ge zult me rap genoeg kennen. Groetjes! XoXo.